Ze zijn een trio, maar ze zijn eigenlijk met z’n vieren. Kurt Van Herck, Eric Thielemans en Willem Heylen lieten zich op hun nieuwste album namelijk terug bijstaan door Jozef Dumoulin. Niet op enkele tracks deze keer, maar op de hele plaat.
Het is maar één van de eigenaardigheden die de nieuwe plaat Empty Empty van Cinema Paradiso kenmerken. Nog iets vreemds? Het nummer Slaap Zacht – Inverted is hetzelfde liedje als Slaap zacht maar dan omgekeerd. Datzelfde geldt trouwens ook voor I am light – Inverted en Dime Paranoiacs – Inverted. Twee keer prijs dus voor hetzelfde geld. Vindingrijk zijn de heren in ieder geval wel!
Maar laten we bij het begin begin, dat werkt vaak het best.
Opener Empty Empty is zwanger van belofte. Als het ochtendgloren van wat een heel fijne dag zou kunnen worden. De anticipatie op vuurwerk maar dan zonder vuurwerk. Dik negen minuten bouwt het kwartet aan een spanningsboog die na een zes of zevental minuten lijkt te zullen resulteren in een climax, maar dat niet doet. Een teaser van jewelste dus, die ons toch wat op onze honger laat.
Ook in Dime Paranoiacs blijft het zwaard in de schede, de troepen dreigen en maken allerlei schijnbewegingen maar tot een echt gevecht komt het niet. Eric Thielemans stuwt de boel vooruit, maar de sax houdt de boot af. Dat gedreven, wat nerveuze drumwerk is trouwens kenmerkend voor het eerste deel van het album en staat vaak in contrast tot de lange sax-uithalen van Van Herck. Het creëert een interne spanning in de nummers, die eigenlijk pas in Slaap zacht leidt tot het vuurwerk waar we al die tijd op zaten te wachten. En toch kunnen we ons ook hier weer niet van het gevoel ontdoen dat er meer zit aan te komen, dat dit slechts een voorbode is van iets groters.
Tijdens I am light – Inverted, een nummer waarvan de ‘gewone’ versie trouwens niet op deze plaat staat, gaat Cinema Paradiso zowaar de psychedelische tour op met een compleet losgeslagen Dumoulin.
Het rustpunt op de plaat wordt gevormd door Slaap zacht – Inverted. Geen drums deze keer en het begint ons stilaan te dagen dat het nerveuze getik van Thielemans wel eens de oorzaak zou kunnen zijn van dat sluimerende ongemak dat we tot nu toe voelden bij het beluisteren van de plaat. Het zet de nummers op losse schroeven en haalt de ankerpunten weg waardoor de rest van het instrumentarium wat in het ijle lijkt te zweven.
De tweede helft van de plaat brengt meer rust. Thielemans is uitgeraasd en zelfs de inverted versie van Dime Paranoiacs, die hier en daar wel serieus aan de pado’s lijkt te hebben gezeten, voelt solider aan. Van de grote catharsis blijven we echter verstoken.
Cinema Paradiso wil duidelijk niet al teveel pleasen en de luisteraar op zijn qui-vive houden. Missie geslaagd.