Het uit Heist-Op-Den-Berg afkomstige death metal bastion Carnation trekt zich weer op gang. We kregen al een rits singles te horen maar nu is de nieuwe plaat klaar om menig ziel te vermorzelen. Dat vermorzelen doen ze al jaren maar voor Carnation is dit toch ergens een nieuwe start. De heren hadden immers het plan om zichzelf een beetje opnieuw uit te vinden. Dat doen ze met een nieuwe logo, nieuwe invloeden, nieuwe stijl op de cover. Alles wijst erop dat de Heistenaars wel eens iets anders wilden proberen. Of de fans de nieuwe richting kunnen appreciëren, zal de nabije toekomst uitwijzen. Wat wel zeker is: dit is brutale death metal die elke fan van het genre eens zou moeten uittesten.
Na een donkere intro vlamt de plaat op gang met Harald Of Demise. Meteen valt de ietwat meer melodieuze richting op, natuurlijk geholpen door de solo’s van King Diamond– en Death- gitarist Andy Laroque. Ook zijn er (vage) synths te horen, wat het nog wat meer de melodieuze richting uit duwt. Maar lang duurt dat niet echt. Meteen daarna komt Maruta, een old-school deathmetal-beuker die aan bands als Dismember doet denken. Bij deze voorspellen we toch de nodige moshpits en crowdsurfers. Het is in ieder geval een aanslag op de nekspieren.
Vanaf dan blijft Carnation zich voortbewegen tussen het brutale en het melodieuze in, wat sowieso een pak progressiever over komt dan op hun vorige platen. Het lekkere Metropolis is al eerder op single verschenen en op deze website besproken (lees). Hoewel nog steeds een berenklauw van een nummer, valt ook hier weer het progressieve karakter op. Straks gaat met Carnation nog het buitenechtelijke kind van Cannibal Corpse en At The Gates noemen. Zou niet echt onverdiend zijn.
En dan komt dé verrassing van de nieuwe Carnation: cleane zang. Op Replicant gaan de grunts bij momenten even de kast in en wisselen ze af met heldere vocalen. Het tempo gaat ook zwaar naar beneden. In vergelijking met de andere tracks voelt deze bij momenten bijna “poppy” aan, voor zover dat kan in dit genre. Het is een gewaagd experiment voor een band als Carnation, dat toch een schare trouwe doch kritische fans heeft opgebouwd. Maar geen nood, bij Dutroux worden alle twijfels door de vleesmolen gehaald.
Eén ding wordt wel duidelijk bij het beluisteren van deze plaat: Hoewel Carnation een progressief en volwassen geluid neerzet is dit niet hun “Magnum Opus”. Cursed Mortality is een sterke plaat met enkele potige deathmetal-krakers erop. Maar, dit is slechts het begin van de nieuwe richting van de band. Submerged In Deafening Silence en Cycle Of Suffering laten dat al een beetje horen. Het zijn bommen van nummers maar ze lijken een beetje te twijfelen welke richting ze precies uit moeten. Carnation kan nog beter. Je voelt dat ze goed op weg zijn maar dat ze hun volle potentieel nog zullen bereiken.
En dat is iets om naar uit te kijken, zeker als je naar de afsluitende titeltrack luistert. Dit is een uitgebreid epos dat bol staat van melodie en een solide geluid neerzet. Ook hier weer komt die cleane zang boven en da’s toch even wennen voor de old-school fan. Maar goed, Carnation blijft een steengoede deathmetalband en zelfs een steengoede deathmetalband heeft af en toe nood aan nieuwe elementen. Live zal dit allemaal wel weer verpletterend overkomen, gevarieerder ook en dat is alles behalve slecht.
Season Of Mist / Website / Facebook