2018 werd het droomjaar voor de Antwerpse Calicos. Ze waren wel al een tijdje bezig, onder meer met de betreurde Matt Watts, maar in dat jaar wonnen ze Humo’s Rock Rally. Wat je ook mag denken van dergelijke wedstrijden, feit is wel dat zo’n overwinning je op de muzikale kaart zet en dat je er zeker van mag zijn dat je broodje grotendeels gebakken is.
Dat betekent echter niet dat hiermee je muzikale koers vastligt. Toen de trofee overhandigd werd, was iedereen er het roerend over eens dat we met de Calicos onze nationale gelijke van Calexico hadden. Wat toen ook wel zo was, want hun debuut The Soft Landing was americana pur sang en nog beregoed ook.
De nieuwe nummers die de afgelopen maanden geteased werden, lieten echter een nieuwe kant van de Calicos zien. Wel nog americana, maar veel meer indie. Of om het met de woorden van frontman Quinten Vermaelen te zeggen: “Het klinkt minder Wilco en Ryan Adams, wel iets meer Sharon Van Etten en – waarom ook niet? – onze eigen kwaliteitslabels dEUS en Admiral Freebee.”
Fervente americana-fans hoeven niet te wanhopen, want de invloeden zijn behouden en in nummers als Rush Rush of afsluiter In Motion hoor je nog steeds de roots van de band, maar op het album Sugarcoat It – ideale titel overigens – worden de muzikale horizonten volledig opengetrokken.
Misschien zit het touren met The Haunted Youth er wel voor iets tussen, maar het is overduidelijk dat de band ook wel pap lust van radiovriendelijke maar zeer kwaliteitsvolle, psychedelische pop. Het beste voorbeeld daarvan is hun laatste single Daydreaming die we maar niet uit ons hoofd kunnen krijgen en vriendelijk lonkt naar Tame Impala. Datzelfde kan je zeggen van opener Blow Up dat rustig opbouwt om dan te exploderen en nog maar eens onderstreept dat de gevonden formule op Sugarcoat It misschien wel de gouden is.
Het tweede album van de Calicos blinkt vooral uit door zijn variatie. Zo blijft The Siren ingetogen, maar is er ook wel een funky vibe te horen. Een tegenstelling op papier, maar in de handen van Quinten Vermaelen levert het een klasse song op. De Antwerpenaren hebben duidelijk een afkeer van eenheidsworst. Zo hoor je in Reliving onmiskenbaar de invloed van The War On Drugs, toch maakt de pedal steel van Aäron Koch er iets compleet unieks van.
Kwaliteit leveren voor de meerwaardezoeker, maar tegelijkertijd de fans verwennen met oorwurmen zoals Comedown. Dat Sugarcoat It een potpourri is van allerlei stijlen wordt nog eens aangetoond op het vrij rauwe Eyes On The Prize dat wel iets heeft met Neil Young of Easy dat schaamteloos jongleert met ouderwetse AOR-rock zoals de Eagles of de Doobie Brothers zonder dat het gedateerd klinkt, wel tijdloos. Niks op aan te merken dan? Neen, niks. Prachtplaat.
Facebook – Instagram – Mayway Records
