Een plaat op kerstavond uitbrengen noemen insiders ook wel eens commerciële zelfmoord. De pakjes liggen al lang onder de kerstboom en wie weet zijn ze reeds uitgepakt. Het soloproject van Brent Vanneste – voor deze gelegenheid ‘Brennt’ Vanneste – is dan ook een zeer speciale trip geworden. Ver verwijderd van al datgene wat we van hem kennen, ook al bestond zijn harde werk eveneens uit mokerslagen.
Of het bij een eenmalige release zal blijven, weten alleen de toekomst en Brennt. Ondertussen is dit al het tweede deel van de Collection of Goodbyes: Escapades-trilogie, want in totaal gaat het om 58 tracks. Netjes verspreid over drie releases.
Muzikaal zit er geen echte rode draad in. Soms postrock, dan weer shoegaze, grunge, experiment en vooral veel lo-fi. Het soort plaat waarvan mensen die van hokjes houden angstzweet zullen krijgen. Als het over emoties gaat, dan kun je de rode draad er wel met gemak in herkennen. Dit gaat immers over de diepste emoties. Dankbaarheid voor wat je hebt, ook al is het maar een eenvoudige – maar broodnodige – schouder waarop je eens kan uithuilen.
Het lijken probeersels, maar dat zijn ze allerminst. Een voor een gaat het om muziekjes waarin Brennt zich maar weinig aantrekt van conventies. Duurt een song maar twee minuten, dan duurt die maar twee minuten, of als het moet meer dan zes. Nog minder heeft hij er moeite mee om meerdere genres in één song te laten versmelten, want naast de emoties is het ook overduidelijk dat deze songs geboren zijn vanuit zijn liefde voor zijn eigen muzikale helden. Vaak geïnspireerd door de jaren 90, zonder dat het echt nineties klinkt.
Het buitenbeentje – en waarschijnlijk de meest radiovriendelijke song – is de single Dark Thoughts in Daylight waarin je wel iets van Mark Lanegan ontdekt. Maar je hoort evengoed zeemzoete ambient zoals in opener Parallel Universes Of Puppy Love of mijmerende breekbare liefdesliedjes waardoor het moeilijk is om niet aan Elliott Smith te denken. Zelfs Slowdive zit erin, luister gewoon naar Carousel.