En er zijn van die moeilijke momenten in het leven. Zoals toen je vader van onderaan de trap brulde van “Zet dat lawaai stil.” Hij voegde daar zelfs nog een paar uitroeptekens aan toe.
Maar Billie Marten maakt geen lawaai, ze maakt songs; prachtige songs die je nu in je hart gaat sluiten na dit, dat beluisteren en horen en voelen.
Ze is daar al mee bezig sinds haar vijftiende, de leeftijd waarop Rimbaud zijn eerste gedichten voor een veranderende wereld ging schrijven en die wereld veranderde. Prodigy.
Al is haar stemmetje heel bescheiden, en het gaat er op Drop Cherries (haar vierde, inmiddels) nog bescheidener aan toe, zo van “Excuseer me dat hier ben en mijn liedjes voor jullie wil zingen.”
Maar wat is dit goed (spoiler!). Want wijlen Sandy Denny zingt in doodgegane gedachten mee op Just Us. En het instrumentarium dat de al even wijlen Nick Drake gebruikte zit in Willow, de dode Ophelia drijft er op het water, bloemen voor eeuwig in haar haar.
Acid Tooth is dan weer een kop water uit dat doodswater. Kijk: Billie Marten (heel Engels) is dat meisje dat je gaat meenemen naar dat water, met een picknickmand gevuld met gitzwarte vruchten. Er vliegen raven boven de rivier.
Uiteraard is dit moeilijk. Na tien van de dertien songs zijn hen die nog niet suïcidaal zijn compleet uitgeput. Wat niet wegneemt dat dit een prachtige treurmars is, diezelfde dertien songs lang. Het zijn pareltjes, gitzwart, en ze slippen uit je handen. Zeg, laat ons 2023 maar meteen uitroepen tot het Jaar Der Zangeressen?
Naar het schijnt houdt ze van alpacas. Wij van haar.
