Haar ouders hebben Britse en Duitse roots, ze groeide op en studeerde klassieke piano, klarinet en architectuur in Barcelona en woont sinds enkele jaren Brussel. Is het belangrijk dat je dat allemaal weet over Bianca Steck? Ja en nee, de muziek blijft natuurlijk gewoon de muziek, maar het kan wel meehelpen om te begrijpen hoe zij en haar kunst in mekaar zitten.
Het verklaart bijvoorbeeld waarom haar eerste album The Joy of Coincidences begint met eenvoudige pianoklanken, of waarom ze zo’n mooi Brits accent heeft als ze zingt. Ook de keuze voor de harp, cello en flügelhorn als begeleidingsinstrumenten zal er niet vreemd aan zijn.
Qua debuutplaat kan The Joy of Coincidences tellen want wat een topplaat is dit! Steck is begenadigd met een stem uit de duizend: ontwapenend, kwetsbaar, herkenbaar in de massa en met een heel klein beetje korrel. Twaalf nummers langs bezingt ze de afstand die ze soms voelt tussen zichzelf en de wereld daarbuiten. Ze zit op café of op een bankje in het park en observeert. Ze ziet hoe we allemaal ons best doen om erbij te horen, façades optrekken en onszelf trachten te beschermen om toch maar niet gekwetst te worden. Zaken waar ze zichzelf ook schuldig aan maakt.
Zelf noemt ze het een stadsalbum en daar kunnen we ons wel iets bij voorstellen. De stad is immers de plek waar je je alleen kan voelen terwijl je omringd bent door duizenden anderen. Niet dat het een en al treurnis is, maar de plaat is wel doordrongen van een donkere, melancholische tristesse. Heerlijk.
Graag maken we nog een speciale vermelding van de flügelhorn-solo van Konstantin Döben halverwege Do I know myself at all. Man man man wat klinkt die mooi! Je hoort het, we zijn na ruim 10 luisterbeurten nog steeds helemaal ondersteboven van dit geweldige debuut van Bianca Steck en we hopen van jou hetzelfde.
Wil je Bianca Steck (met band) live aan het werk zien dan kan dat binnenkort.
15/05 – De Roma, Antwerpen
25/05 – Ancienne Belgique, Brussel
Facebook – Instagram – Spotify
