De Belgische Bettie bruist in Brussel. Ze brusselt bruisend. Met haar ‘tongue in a cheeck’-woordspelingen is ze vooral rad van tong met teksten in het Nederlands, Frans én Brussels. Ze is nog steeds single en brengt eerlijke songs over haar vrijgezellenbestaan in onze hoofdstad.
Achter Bettie Brussels schuilt Liesbet Meyns uit Jette. Ze laat ons met haar debuutalbum mee loeren in haar brein. Voor Bettie’s Brein omringde ze zich met Tijl Decatte (keys), Laura Vander Elst (backings), Bert Savels (gitaar), João Lobo (drums), Soet Kempeneer (bas), Michel Paré (trompet), Max Adriaenssens en Thomas Valgaerts die een rijkelijk gevuld muzikale ‘body’ creëerden, waarin ze haar teksten verweefde.
Jazzy pianotoetsen en een zo warm verleidelijk omhelzende zanglijn opent Wil Je Even Naar Me Luisteren met het refrein. Melancholische blazers vergezellen daarbij de prachtige stem van Bettie, die in de strofes in spoken words haar bedenkingen over haar metgezel van het moment maakt.
“’t Is niet omdat ge mijn lief niet zijt, dat je niet naar me moet luisteren”… Gelijk heeft ze. Deze dame moét je horen.
Met de drums die een hartenklop aangeven en daarna wild onregelmatig klinken, tegen een guur sfeertje in het grimmige gitaarwerk en de bittere tonen van de trompet, opent Tu t’ Égares. Er worden ook synthlijntjes en piano toegevoegd. Een heel andere sfeer dus in deze verhalende Franse chanson.
“Niemand weet hoe jij je voelt als je zegt ‘Het gaat wel goed’…“ Dansen In De Sneeuw gaat over dromen dat je gelukkig bent. Gelukkig zijn met kleine dingen. En dat goot Bettie in een emotioneel nummer, dat in een bluesy kleinkunst-sfeertje baadt. In eenzelfde instrumentaal kader, brengt Bettie haar woorden in Ce Qui Est Faux meer uptempo en met hoorbare smart in de stem. Hoewel Bettie ‘een stukske’ kan zingen, zijn de zanglijnen soms ietwat zeurderig, door hun uitgerekte traagheid. We missen dus wat spoken words in Muziek Is Ons Verhaal.
Een fragiel nummer krijgen we met Te Laat. Met een heel minimalistische synthlijn en enkel Bettie’s zoetgevooisde stem, vertrekt de song, die stilaan aangevuld wordt met tikkende ritmes en glooiende gitaarnoten.
Over hoe nog wat vrijen met een one night stand soms makkelijker is dan praten. Tu Te Fous De Ma Gueule. “Met enkele woorden een moment vermoorden…” Met enkele woorden in het Frans en Nederlands, pakt Bettie ons met deze wél helemaal in. De ritmische spoken words komen ook hier weer sterk binnen.
De toetsen scheppen een uitgesproken sfeer in Wat Ik Ook Zeg, dat meteen beelden oproept. “Nee, nee, nee!” Want hoe maak je anders duidelijk dat jouw dromen bestaan zonder hem of haar?
Wist Ik Maar huilt over de toekomst, in een verleidelijk soms donkere track. Waar De Zon Schijnt is een bluesballade, waarin Bettie haar hoofdspinsels snel gesproken aan ons toevertrouwt, terwijl de titel in een warm muzikale riedel even warm gezongen wordt. Afsluiten doet ze met eentje in het Brussels. “Ne lekkere musicien, dà hed è wel, ik vind dà too bien!” Les Couleurs De Bruxelles vinden wij alvast ook ‘toe bien’!
Met Bettie’s Brein kregen we het verhaal te horen van dit meisje dat op zoek is naar het leven, lachen en liefde in haar stad. “De meeste liedjes zijn geïnspireerd door mijn datingleven”, verklapt Bettie. Maar dat hadden we al door, bij het beluisteren van dit eerlijke, open en pure album. Ze hoorde dit wellicht al eerder, maar in sommige nummers – vooral in de uptempo Franstalige – doet Bettie ons denken aan Axelle Red in haar tragere nummers.
Dat ze kan zingen. En teksten schrijven. En daarenboven ook omringd wordt door goeie muzikanten en wij zot zijn van haar rollende Brusselse ‘r’. En toch mag het van ons iets pittiger klinken. Haar stem zit vol passionele pep en die wordt net iets te veel onderdrukt door de braaf zachte instrumentale balladesound.
Bettie’s Brein is digitaal en op cd verschenen. De cd is verkrijgbaar op optredens of via Bettie Brussels zelf!
