Een klein wist-je-datje over Alan Van Rompuy: sommige mensen vergelijken zijn muziek met die van Yann Tiersen, laat dat! Vergelijken met Aphex Twins mag dan weer wel, en als je Acers Be Tatin’ hoort dan begrijp je ook waarom.
Maar laten we niet vooruitlopen op de zaken, want wie is in godsnaam Alan Van Rompuy? Verschoning, Alan Van Rompuy is een Brusselse muzikant die we een jaar geleden voor het eerst ontmoetten in het kader van zijn deelname aan Sound Track. Hij studeerde jazzpiano maar is ook niet vies van een stevige portie Ableton, aangestuurd vanop zijn, van een azerty-toetsenbord voorziene, laptop. Ziedaar de etymologie van Azertyklavierwerke.
Wat krijgen we te horen op Echo Park? Heerlijk contraire, vaak nogal experimentele elektronische muziek met invloeden van Kraftwerk, Aphex Twins (we vallen in herhaling), een haartje Bon Iver en, waarom niet, ook een beetje schntzl (zoals in Noch Is Iets – ja, met “ch”).
De nummers gaan alle kanten uit. Van het experimentele soundscape-experiment in Zin Om Te Zien, over meer klassieke klanktapijten zoals in Echo Park tot heerlijk dansbare nummers als One Night of Leminate You. Een beetje melig wordt het dan weer met de cover (?) van Maria McKee’s Show Me Heaven dat omgedoopt werd tot Laat. Dat Van Rompuy een voorliefde heeft voor galm bezingt hij niet enkel in In Between maar hoor je bijvoorbeeld ook in het wat onvoldragen Fladder.
Boeiend blijft het sowieso, al is het een beetje spijtig dat Azertyklavierwerke de rustige nummers bundelde in het tweede deel van het album waardoor de fut er wat uit gaat. We onthouden echter vooral dat Alan Van Rompuy niet vies is van een beetje experiment. Hij slaagt erin een eigen, herkenbare stijl te ontwikkelen en zo onze aandacht vast te houden. En dat in een genre waarin dat niet altijd het geval is en je vaak moet drummen voor een beetje aandacht.