Verpletterende ritmes, melodieuze leads, diepe baslijnen, krachtige drums, atmosferische synths, donkere grunts en zwevende, cleane vocals… Een nieuwe lading progressieve metal! En deze keer van de Turnhoutse band Amphis.
Ze raakten enkele jaren terug geïnspireerd door bands als Opeth, Mastodon, Gojira en Meshuggah en gingen aan het schrijven. Ze verfijnden hun creaties tot ze – pas in 2024 –het podium op trokken, met meeslepende verhalen en intense liveshows. Intussen hebben Lenny Illegems (opnames, gitaar, backing vocals), Yara Rymen (vocals, keys, teksten), Liese Cuyvers (bas), Wess Illegems (drums) en Jari Maerevoet (gitaar) hun eerste ep gelanceerd.
Op Moira krijgen we 5 nummers die bulken van intense emoties, donderende riffs en ritmesectie en clashende vocalen waarbij grunts duelleren met wondermooie zang. De discrepantie in sferen start meteen in opener Hymn To The Fates, waarbij sobere pianotoetsen de wall of sound die volgt, inleiden. De invloeden van Gojira horen we in de ijzersterke, complexe instrumentale inzet. Die van Opeth in de vocalen. En dan zijn we maar al te blij dat die female vocals niet opnieuw de Epica– of Within Temptation-toer op gaan, met operesk karakter, maar we melodische zanglijnen krijgen, die de overweldigende krachten van instrumenten en de grunts temperen en zo de balans perfect in evenwicht brengen.
Titeltrack Moira opent met een vrij klassieke metalgitaarintro, maar wat een diepte worden daar dor de bas en drums aan toegevoegd! Hels en zalvend tegelijk klinkt het duet tussen de grunts en de zang (beiden!) van Yara, terwijl we enkele luisterbeurten nodig hebben om alle instrumentale laagjes van deze track te kunnen vatten. Het pompende intermezzo klinkt op zijn minst verslavend en we zijn niet zeker of we de moshpit bij deze track heelhuids zouden door komen. Heerlijk!
Velocity begint alsof er een doorsnee rocktrack zou kunnen beginnen, maar na reeds twee tracks, weet je dat we bij Amphis iets anders mogen verwachten: een ongelofelijke gitaarsolo walmt doorheen dit nummer, waarna roffelende drums de spanning verhogen, wat tot een krachtpatsersstaaltje leidt van drums, stemmen en snaren.
Bitter gezang opent Illusions a capella, waarna al even bitter klinkende gitaarlijnen en roffelende drums de overgang maken naar een tragere, warmere fase van de track. De hel barst los, met oergrunts van Yara die ze even later zelf ook opnieuw weet te temperen. Geen seconde laat de band zijn luisteraar – met al deze afwisseling – nog maar in de illusie dat ze zouden verzwakken! Dreigend en bezwerend sluit het vijftal af met Ominous. Amphis weet een sound neer te zetten die volgens ons prima zal gedijen op grote metalpodia. Luisteren naar die handel. En (voor de concertorganisatoren): boeken!
Bandcamp – Facebook – Instagram