De naam Abstract Concrete zei ons niks. Onze interesse was echter al snel gewekt toen we vernamen dat dit het nieuwste project is van de inmiddels 72 jaar jonge Charles Hayward.
De drummer die hij nog steeds is, speelde samen met Phil Manzanera (Roxy Music) in de progrockband Quiet Sun alvorens met This Heat twee albums uit te brengen die ook nu nog navolging krijgen (This Heat en Deceit). Na This Heat kwam het al net zo invloedrijke The Camberwell Now, al is de bekendheid van dat project heel wat minder dan van This Heat, de band die hij samen met Charles Bullen en Gareth Williams had.
Nadien ging hij vooral solo, met indrukwekkende performances als drummer en zanger. Samen met Bullen en een stel jonge muzikanten richtte hij in 2016 This Is Not This Heat op, maar dat was hij al snel beu. Hij vond het wel leuk dat het publiek de oude nummers herkende, maar zelf had hij daar weinig zin in. Hij wilde liever nieuwe dingen maken. Abstract Concrete kon onder de doopvont worden gehouden.
Zoals we hem kennen, pakt hij ook nu de zaken net even anders aan. Hij verzamelde een stel muzikanten om zich heen maar zorgde ervoor dat ze meteen uit hun comfort zone werden geduwd. Elk van hen bespeelde een instrument, maar moesten van Hayward op korte tijd een ander instrument leren spelen. Dat zorgt voor meer onbevangenheid, meer experimenteerdrift ook en sluit nauwer aan bij de manier waarop Hayward nummers componeert.
Zo mocht de Franse violiste Agathe Max (Kuro, Ukaea) aan de slag met de viola, moest de Londense improvisator Otto Willberg (Yes, Indeed!, Histroically Fucked) zijn contrabas in de hoek gooien en elektrische bas leren spelen en Yoni Silver (Hyperion Ensemble, Steve Noble) switchte van basklarinet naar keyboards. Zo geldt het voor elk lid, en dat beviel Hayward zo goed dat hij Abstract Concrete beschouwt als een echte band, wat geleden is van zijn dagen in The Camberwell Now.
Het album – het eerste maar zeker niet het laatste want de stukken voor de volgende plaat staan al te popelen om op vinyl te worden geperst – bevat zes nummers die liefhebbers van eerdere projecten van Hayward zeer zeker geen bevallen. Vooral The Camberwell Now is goed hoorbaar en minder die van This Heat. Dat lijkt ons ook meer dan logisch, want die muziek is eigenlijk dermate origineel dat het geen zin heeft om daar doorslagjes van te produceren.
Hayward zingt alsof zijn leven ervan af hangt. Soms werkt zijn zang lichtjes op onze zenuwen, zeker als hij probeert ‘clean’ te zingen. We houden meer van zijn naar parlando neigende manier van debiteren en pogingen tot zingen. Het is echter een schoonheidsfoutje op, voor het overige, een zeer aangename plaat die wel enige draaibeurten nodig heeft om echt door te dringen en te bevatten.
STATE 51 ALBUMLINK / BANDCAMP / FACEBOOK / INSTAGRAM