We noteren oktober 2016. Een demo van een Belgische band met de onheilspellende bandnaam A Slice Of Life belandt in onze brievenbus. Het feit dat Bauhaus in 1983 een song met deze titel op Burning From The Inside had, doet ons vermoeden dat het hier om donkere muziekjes gaat. Het zien van de naam Dirk Vreys bevestigt deze hypothese alleen maar.
Niet dat Vreys een beroemdheid is, maar wie zijn weg kent in de donkere gangen van de new wave, weet dat hij de zanger is van the obsCURE en dat is volgens velen (ook volgens ons) één van de betere Cure-tributebands. Een zanger als Robert Smith dus. Gelukkig voor Vreys zonder de kilo’s, wel met hetzelfde magische stemgeluid. Vreys vormde A Slice Of Life samen met Guy Wilssens en wie zijn vaderlandse muziekgeschiedenis van voren naar achteren kent, weet dat Wilssens betrokken was bij de schandalig ondergewaardeerde postpunkformatie Perverted By Language (komt ervan als The Fall je voorbeeld is).
Het duo groeide uit tot een zeskoppige band en maakte de stap van demo naar cd. En tja, als je new wave speelt in België dan kom je maar beter bij de allerbeste terecht. Zo belandde A Slice Of Life bij Wool-E Discs, het label dat zich ook bekommert om bandjes als The Breath Of Life en HerrNia.
Het moet gezegd, de demo was ijzersterk en dus was het nogal wiedes dat zowat iedere track ervan (hoewel lichtjes herwerkt) een plaats kreeg op de eerste schijf van deze postpunkers. Uiteraard staat Restless met één voet in de jaren 80. Soms net iets te veel, zo vinden we Sweet Sin net iets te veel lijken op een gouwe ouwe van The Sisters Of Mercy (Heartland dus) of is afsluiter Liefde Is Oorlog een net iets te expliciete liefdesverklaring aan Aroma Di Amore, maar voor de rest is dit een plaat die eigenlijk vol met (tja) new wave-klassiekers staat.
Zo is er de opener Restless Gods die je alleen maar als heerlijke post-punk kan omschrijven. Snedige gitaren zoals Modern English het ook deed of gewoon het treurige Older dat aan The Cure herinnert (hoe kan het ook anders), een klagerige song over ouder worden, de opgelopen ontgoochelingen en het besef hoe nietig alles is. New wave en dat fin de siècle-gevoel, het zijn twee handen op één buik.
Bij The Marionette kruipen we nog iets dieper in het vel van The Cure, terwijl Coraline wat meer uptempo is en het ondertussen grijsgedraaide Sorrow (ten minste als je de demo hebt) schittert door zijn allesoverheersende melancholische schoonheid.
Panick Attack kennen de fans ook (een klassieker trouwens) en bij Feel Like Crazy kunnen we niets anders verzinnen dan dat dit het In Between Days-moment van A Slice Of Life is.
Restless is een meer dan degelijke postpunk/newwave-plaat van een band die zijn hart heeft verpand aan de geluiden van de jaren 80 zonder te vergeten om dertig jaar lang de kalenderblaadjes om te draaien.