Een beertje verwarring zaaien, daarvoor kunnen we steevast terecht bij Eriek Van Havere, chef van EE Tapes. Een lp met bijgeleverde cd, waarbij de cd alles bevat wat ook op de lp is te vinden, plus van elke artiest een bonusnummer. Soms als eerste nummer, voor de reguliere stukken, soms als laatste nummer, na de reguliere stukken. Verwarring zaaien dus.
Die houding past wel bij de muzikale wereld van huisvriend Alain Neffe en diens zogenaamde Insane Music wereld. Neffe maakt deel uit van drie van de vier projecten zijnde BeNe GeSSeRiT, Human Flesh en I Scream. M.A.L. Is dan weer het ding van zijn maatje Daniel Malempré, die veelvuldig in Neffe’s muzikale wereld opduikt.
Het jolijt die we kennen van het wellicht bekendste project van Neffe, BeNe GeSSeRiT, wordt al meteen duidelijk in de vervormde stemmetjes in opener CeCi N’eST PaS uNe CHaNSoN. Net als de overige vier bijdragen zijn de nummers behoorlijk recent (2012). LeS FouRMiS is een perfect voorbeeld van een beetje gekke en eenvoudige synthpop terwijl Who StoLe ouR PriDe? de ernstige kant van BeNe GeSSeRiT aan bod laat komen.
Malempré had bij het maken van zijn vier bijdragen zin in reizen richting Turkije en andere Oriëntaalse oorden. Dat is toch wat we concluderen na het beluisteren van zijn met mediterrane invloeden doorspekte gitaarmuziek. De nummers dateren uit de periode 2014-2015. We hebben echter al meer geïnspireerd werk gehoord van zijn hand, zonder te zeggen dat wat we nu horen compleet waardeloos is, want dat is evenmin correct.
Human Flesh verrast met Continuum, het bonusnummer waarmee dit gedeelte van de cd opent. Introvert gitaargetokkel voor een paar minuten is namelijk niet hoe we ons de muziek van dit project uit de late jaren 80, begin jaren 90 herinneren. Al kan dat net zo goed aan ons geheugen liggen. Nattsvermer Dremmer Kneler is een kort nummer waarin de Noors sprekende stem van Lena Torgrimsen centraal staat. Dat is ook zo op het langere Monotopi (For Sharon Tate). Waarna I’ll Take Your Left Hand, Don’t Be Afraid (Ballad With A Limpid Sky Over The Head) ons de Human Flesh laat horen zoals we ons die wel herinneren: als het broertje van BeNe GeSSeRiT, inclusief bezwerende stem. Met hulp van Malempré, wie anders.
I Scream sluit de cd (en de plaat) af met drie dan wel twee (lp) nummers met onvervalste pré-indsutrial zoals die al in de jaren 1970 werd gemaakt. In 1975 om precies te zijn, in een slaapkamer in Trazegnies, waar de betonmolens en vroege synthesizers (een Roland SH 1000 Monophonic voor de kenners) de dienst uitmaakten. Neffe was toen zijn tijd al ver vooruit en volop aan het experimenteren met kosmisch aandoende klanken vol genrevreemde elementen. Deze vormen meteen de verrassing en het hoogtepunt van de plaat, al is het maar omdat deze muziek veel minder bekend is dan de andere projecten. Het Neffe-universum blijkt onuitputtelijk en steevast boeiend.