Met Baruch Williamson maakten we vorig jaar in een interview kennis toen hij aan de Sound Track-wedstrijd deel nam. De man achter het project, Boris Willems, kon je al eerder gehoord hebben bij The Insect Soldiers of the Sky, FANTOOMPIJN, Ugly Weirdo of zijn band Hugs Of The Sky, waarmee hij de halve finale van Humo’s Rock Rally haalde. Maar met zijn soloproject doet hij zijn eigen ding en brengt hij duistere, experimentele psychedelische electro.
Terwijl hij een Europese tournee als support-act samen met de Sisters Of Mercy gepland had staan, werd alles ge-corona-canceled. Dat was voor hem de kans om heel wat nieuw werk te releasen: een solo-album, 2 ep’s en een nieuwe single.
Met zijn album Le Vent Qui Crie wil hij een punt maken: “Als we wetenschappers blijven negeren zoals we deden met de huidige pandemieën, de sociale en economische rampen die zullen volgen als gevolg van klimaatverandering, zullen ze veel groter en zelfs veel catastrofaler zijn dan wat we nu zien. Westerse autoriteiten hebben Chinese wetenschappers maandenlang verwaarloosd en hadden nauwkeuriger kunnen handelen. Maar hoe lang negeren we wetenschappers al als het gaat om klimaatverandering? Wat hebben we nog meer nodig om ons aan te passen? De natuur is de eerste bron die ons de waarheid vertelt en we zien nu het grootste bewijs van ons menselijke onvermogen. We zijn onze samenleving opnieuw aan het opbouwen en het is tijd om nu naar deze kwestie te handelen.” De wind huilt om verandering… en dat laat hij horen in zes psychedelische tracks die gezegend zijn met elektronische weelde.
Bubbels borrelen in Ball Of Gas, terwijl we ook vogels horen sjirpen, als natuurlijke aanvulling op de zacht vooruitstuwende elektronische glans die deze hoopvolle, zuivere track meekreeg. Deutschland klinkt grimmig kattend, terwijl Baruch Williamson in Everything (Our Mongloid Leaders) eenzelfde soort grimmige weerbarstigheid weet neer te zetten, in een heel ander klankpallet: noisy drums en heerlijk klankwerk! Synths Are Funny en dat laat hij horen in een wervelend gebliep dat uitloopt in een kort ritmisch schouwspel, waarin donker gedreun leidt. In Atlantic Wave gaat dit experimentele synthspel door, waarin ook volumeverschillen opduiken, wat dit een vrij bizarre track maakt. In Sally Watch The Stars is het twinkelen bijna tastbaar, terwijl de hartslag van de planeet onrustwekkend lijkt verder te bonzen…
Le Vent Qui Crie is digitaal beschikbaar via Bandcamp bij het label Wagonmaniac, maar ook op cd verkrijgbaar bij het Amerikaanse label Dream Museum Records.
De ep Pop Trench neemt je mee op verkenning, diep onder de loopgraven van de oceaan, waar we de verschrikkelijke verwoesting van het industriële kapitalisme aantreffen. De mechanische assemblages en rotte kabels vernietigen de biodiversiteit van algen en vormen er nieuwe configuraties, synthese en zelfs symfonieën mee. Waar natuurlijke klanken machinaal worden en moleculaire spinnen en parasieten – met SD-kaarten en chips in plaats van hun natuurlijke organen – ronddwalen.
Dat dit bijna buitenaards klinkt, horen we in de vier tracks. Voorzichtig en zacht klinken verwrongen, vervormde vocals in Amoeba en Ufo Mess, terwijl ze tegelijk diepte aan de tracks geven. Instrumentaal gefluister weerklinkt in Clacial, dat net zoals de eerste twee tracks in een elektronisch donkere pracht baadt. Voor het uptempo Salon De Seizure nam gastvocalist Mathias de zang op zich, wat meteen een heel andere klank geeft. Toch zijn de vier tracks op Pop Trench aaneengeregen in eenzelfde sfeer als een schitterend geheel. Pop Trench is digitaal beschikbaar via Bandcamp bij het label Wagonmaniac.
Consistent (S)Unpower is een ep over een leegte die door het hele lichaam wordt opgeheven. Het lichaam is geen lichaam zonder organen, maar het is datgene waaraan het weerstaat. Het is geen inconsistente kracht, maar een consistente kracht. Het is geen psychose, maar een weerstand. Het is niet groots, zoals het ‘immer en altijd’. Ga nu maar dat wormgat in om 5 tracks te ontdekken van Baruch Williamson die wél een tikkeltje psychotisch klinken.
Verstoorde synths en spoken vocals openen Plane, dat je meeneemt in een kille leemte, waarin synths rondzweven in de onvatbare melkweg van de retro spacesound. De boots van de Hunters hoor je in de beats, terwijl opflakkerende synths de langgerokken, knappe vocals leiden. Seals laat vrij naturalistische ritmes klinken, die al snel in een dubdreamy sound opgaan. Een sfeer die we – iets mechanischer en monotoner klinkend – ook in Monodub herkennen. Gevuld met wervelend gesnerp en gefluit sluit Bowls psychedelisch spacey af.
Consistent (S)Unpower is digitaal beschikbaar via Bandcamp bij het label Wagonmaniac.
En dan is er nog dit: een gloednieuwe single, waarin Baruch Williamson zijn recentste klanken op ons loslaat. Space Debris had met zijn repetitieve, mechanische scifigeluid wat ons betreft gerust op de laatste ep Consistent (S)Unpower kunnen aansluiten. Glooiend in duisternis laat deze track je in de tijd verglijden…
