Herken de geur, zonder te ruiken. Neem beet, maar raak niet aan. Proef meer en eet minder. Je zal het wel zien, met je ogen dicht. Luister met je oren. Niet met je oortjes. Naar het nieuwe abnormaal, naar het Uitheems Geduister van deze week, met nieuws van †rite, Goethes Erben, Swesor Bhrater, Shrapnel, Handful Of Snowdrops, The Ninth Wave, Without Emotion, The Sixth Chamber, Secant Prime, Abu Nein en reviews van Cosse, Hermetic Delight en RAìSE.
†RITE
Een nieuwe Italiaanse release krijgen we van de postpunkband †rite. Vijf tracks die op cassette verschenen bij het Italiaanse label Home Mort. Een in zwart gehuld mysterie, want we krijgen op zijn minst vier verschillende sferen en geluiden te horen in slechts vijf tracks. Van gemaskeerde garagerock tot oerpostpunk, kille coldwave en met titeltrack Youth zelfs een elektronische dancetrack met techno-elementen. Bizar, maar de moeite om te gaan ontdekken.
GOETHES ERBEN
Oswals Henke mist – net zoals iedere muzikant – het podium. “Wir sehen uns irgendwann irgendwo”, laat hij weten op zijn Facebookpagina. De capaciteitsbeperkingen en het ene na het andere optreden dat uitgesteld wordt, houdt hem echter niet tegen om te creëren. Af en toe zagen we al beelden en teasers opduiken van Goethes Erben in hun repetitieruimte. En daar werd doorgewerkt… aan een nieuw album! Flüchtige Küsse verschijnt in september, maar kan je de cd of lp nu reeds voorbestellen, door te mailen naar genom-bestellung@hotmail.de.
SWESOR BHRATER
In 2005 konden we de Zuid-Franse Victor-Yann aan het werk horen als gitarist op Charles De Frontanels album Grotesque, maar pas in 2016 ontstond zijn eigen project Swesor Bhrater. Swesor Brather staat voor zuster-broer, een verwijzing naar zowel broederschap als naar de mythe van de androgyne, en op zichzelf een aanwijzing voor waar het project voor staat: een neoromantische zoektocht naar verloren schoonheid en verloren betekenis, verankerd in en presentatie van een mythologische en traditionele cultuur die wordt bedreigd door de moderne wereld.
We krijgen een intuïtief samenspel van rijdende synths en akoestische geluiden te horen, met nummers die zowel diep ontroerend als geknipt zijn voor de dansvloer. Terwijl er in de meest duistere hoekjes geflirt wordt met cold-wave, tot folk en bat-cave.
Na het album Premices en twee splitreleases, is zijn nieuwe album Sang Lié pas verschenen. Victor-Yan laat zijn stem verschillende gedaantes aannemen en voor bepaalde timbres moet je vallen. Vaak laat hij zijn zanglijnen versmelten met prachtige female vocals, wat een knap resultaat laat horen. Een pracht van een album, ook al worstelen we af en toe met dat ene timbre dat net iets te theatraal weerklinkt.
Sang Lié is digitaal en op vinyl verkrijgbaar en verscheen bij het label EINS:ZWEI:ACHT.
SHRAPNEL
Voor de metal-addicts onder ons een net ontdekt vers geslepen juweeltje: de nieuwe single van Shrapnel. Dit Britse viertal doet het al meer dan tien jaar, maar blijft heerlijk (om)verb(l)azen met iedere nieuwe track. Ook in Begin Again, horen we hun razende riffs, gitaarsolo’s, melodieuze zanglijnen en wanhoopsschreeuwen afgewisseld met harmonische adempunten vol diepe bassen. Een Metallica-broertje (of zusje)? Ja, toch wel! Maar laat ons op zijn zachtst eerlijk zijn: echt slecht hebben die mannen nooit geklonken!
Begin Again vind je terug op het nieuwe, derde Shrapnel-album Palace For The Insane, dat verschenen is bij het label Candlelight Records.
HANDFUL OF SNOWDROPS
Uit Quebec (CA) komt er een witte wolk, vol sneeuw, van Handful Of Snowdrops met hun album Blanc. Ze beschrijven zichzelf als de grootste, kleine en onbekende independent band ter wereld. Toch laten ze een grootse postpunkweelde los. Maar ook liefdesbrieven, geparfumeerd met ether, opengebroken, onmogelijke dromen en onbegrip klinken in de titels van hun tracks op Blanc.
Een nieuw album, maar geen enkel nieuw nummer… In 2020 bracht Handful Of Snowdrops drie ep’s uit, voornamelijk samengesteld uit tracks die voor dit album bestemd waren. Blanc zou het vervolg én alter ego worden van het vorige album Noir. Beide albums werden voorgesteld als deel van de Trois Niveaux De Gris-trilogie. Een derde hoofdstuk, Gris, zou het trio hebben voltooid. Door alle tegenslagen het voorbije jaar en omdat het leven is wat het is, zal de trilogie helaas onvolledig blijven.
THE NINTH WAVE
Een roze vinyl vol neonsynths en rollende drums. Gothic postpunk en electropop in zes nummers, vind je terug op de nieuwe ep Happy Days! van de Glasgowse band The Ninth Wave. Bijzondere vocals en opvallende ritmes gestileerd met noise en piano, die in een vanzelfsprekende duisternis gedropt worden en een glinsterend zwarte geïnternaliseerde explosie veroorzaken in onze muzikale verbeelding. Sobere complexiteit… we love it…
Happy Days! verschijnt op 3/9 via Distiller Records en als de voorverkoop / fundraising goed loopt, dus ook op roze vinyl dus, via Blood Records.
WITHOUT EMOTION
Bittere, emotieloze coldwave met eenvoudige instrumentale lijnen, weerklinken in Corps Déjà Mort, één van de tracks die je terugvindt op het pas verschenen album Souvenirs De Tes Mains van de Franse coldwaveproject Without Emotion. Sober gebruik van instrumenten klinkt hier best ritmisch en sterk. De ijskoude emotieloosheid in de vocals ligt ons niet altijd, maar gezien het genre en de bandnaam is dat eerder een compliment.
THE SIXTH CHAMBER
“Hallucinations spin my mind in free-falling vertigo. Mirror of the unconscious fate. My mind is so decayed that spirits haunt me in sunlight, in ways that cannot be tamed.”
The Sixth Chamber legde voor het eerst zijn werk vast. De band werd reeds in 2001 door songwriter en leadzanger / gitarist Rahne Pistor opgericht. Een man die 19 jaar lang heel wat krediet opbouwde met gothic, doom, psychedelische rock en proto-metal getinte releases. In al die jaren heeft The Sixth Chamber het management gedeeld met Type O Negative, Mountain en Megadeth speelden ze op de begrafenis van Jimi Hendrix en Band of Gypsys-drummer Buddy Miles en zorgde voor muziek op de soundtrack van de film Lions Gate, Dance of the Dead. Hij wordt ook bijgestaan door rocksynthmeester Alan St. Jon van Billy Squier. Hij was toetsenist voor Alice Cooper eind van de jaren ’80 en toerde en maakte opnames met Iggy Pop, John Entwistle, Leslie West, Twisted Sister en anderen. St. Jon heeft 14 gouden en platina albumprijzen op zijn naam staan.
De mystieke gothrock-/stonerdoomband The Sixth Chamber uit L.A. (USA) bracht nu hun nieuwe single met lyricsvideo uit. Met Blood Of The Prophet laten ze een soundtrack voor het einde der tijden klinken. Een donkere, surreële invasie in tijdloze dromelanden en vergeten eeuwen.
En ‘als een soundtrack’ is ook de enige manier waarop we deze track kunnen beluisteren. Het is een verhalend nummer – zowel qua sfeer als qua zanglijnen – en klinkt eerder als een luisterspel. Muzikaal raakten we vrij snel verveeld, ondanks de begeesterende soundeffecten en uithalen af en toe. ‘The blood of the prophet has been spilled…’
SECANT PRIME
Donkerzware ambient kregen we van Secant Prime, met de release van de ep 3+J₀(∞) remixes. Zelf beschrijven ze het graag als “een verkenning op beatloze techno ambient die gelijk staat aan aangevallen worden door een zwerm moordhorzels. Niet voor bangeriken.”
Het is de tweede release van een reeks remix albums, elk uitgebracht door een ander label. Deze zit bij Uncoiled Loops en kan je verkrijgen via Bandcamp.
Enkele donkere ambienttinten techno, met remixen door Sans Fixer (Chvad SB, TOTS, Controlled Bleeding), Steven OLaf, Mean Flow en Thomas Park (Mystified, Mister Vapor).
En van de meester-creator krijgen we deze boodschappen mee: “In de eenvoudigste bewoordingen ben ik dat wat u niet bent. Als u er niet bent, bestaan we en floreren we binnen die afwezigheid. Er is geen lucht en geen licht en toch een verbluffende schoonheid. Leer zonder angst in het donker te bestaan en u zult het gaan begrijpen. De precisie van Fibonacci zit in u geschreven. Dankzij de perfecte verhoudingen van uw slakkenhuis kan ik mijn boodschap delen. Laten we beginnen. Universele taal is wiskunde. Universeel begrip is muziek. Het zaad dat we millennia geleden in uw aarde hebben achtergelaten, is diep verankerd in uw psyche en cultuur. Verankerd in uw eigen cellen. De volgende fase is al begonnen. Ik ben blij dat u in beide vooruitgang hebt gemaakt. We hebben een aantal abstracte communicaties gegeven op basis van de gepresenteerde vergelijkingen, vermeld onder Ambient en Wavelets. Theta (een vorig album) was minder abstract, gebaseerd op veel van de geluiden die u op aarde hebt. Dit was om de kloof te overbruggen tussen uw muzikale taal en de mijne. We zullen u uitzendingen blijven sturen, hopelijk zal dit uw kennis vergroten. De volgende is een reeks priemgetallen uitgedrukt in vergelijkingen die u al hebt geïdentificeerd.”
Laat Secant Prime je alvast abstract uitdagen!
ABU NEIN
Van enige god losgekoppelde psalmen weerklinken met regelmaat van Abu Nein. Druppelsgewijs laten ze ons kennismaken met de tracks van hun album Secular Psalms. De coldwaveband uit Malmö (SW) van Dennis Lood (Abu Aljahim), Erica Li Lundqvist (Abu Iblis) en Anders Nordensson (Abu Jinn) laat de Zweedse kwaliteit ook deze week horen met hun nieuwe nummer Dying Into A Dance. De glooiende stem van Erica, opborrelende elektronische bubbels en heerlijke beats der eenzaamheid… Net wat we nodig hadden. Als we moeten sterven, laat het dan al dansend zijn. Of hoe erg we er naar uitkijken om nu, op dit nummer, op de dansvloer te mogen staan.
Secular Psalms verschijnt binnenkort bij Young & Cold Records en op vrijdag 13/11 ook op vinyl bij Rundgång Rekords. Je kan het album reeds voorbestellen via Bandcamp.
COSSE – Nothing Belongs To Anything (ep-review)
Bezit is diefstal en niets behoort dan ook tot wat dan ook. Alles wat we hebben, alles wat we zijn, hebben we slechts geleend.
Het Parijse viertal Cosse (FR) zweeft gevoelig tussen postrock en noise, maar wat ze wél bezitten is een schokkende kwetsbaarheid en vocals die rauw echoën of fluisteren als ze niet zingen. Dat presenteerden Nils Bö, Lola Frichet, Felipe Sierra en Tim Garson met hun debuutep Nothing Belongs To Anything.
Enkele noisy grondslagen weerklinken in gitaartokkels aan het begin van opener Welcome Newcomers, die zacht wervelend, gebed in een doffe warmte van de drums, openbloeit wanneer de zang start en het nummer een uptempo postrockritme aanneemt.
In een voorzichtige zachtheid vleit Pin Skin zich tegen je aan, met een lazy verleidelijk ritme. Een wat chaotisch gitaargetokkel naar het einde toe, mondt uit in een zwaardere, grungy sound die er knap uitspringt. Snijdende snaren en de stem die net iets rauwer klinkt: ja, hiervan willen we meer! Doch eindigt Pin Skin in de opnieuw omfloerste zachtheid, waarbij de fijnhoge vocals fragiel klinken. Sun, Forget Me! Laat een melancholisch stemtimbre spelen met dofheid van drums, waartegen de sobere gitaarlijnen aftekenen.
In de stijl van Slint en Sonic Youth, laten deze vijf knappe tracks niet onberoerd, maar zijn net iets teveel beladen met een zachtdoffe, ernstige meligheid die vooral in de eerste drie tracks door weegt.
In Seppuku en The Ground horen we wél meer van die knappe, sterke contrasten, die soms bijna uit het niets op lijken te doemen. En dat is de sterkte van deze band, die wij in die eerste nummers misten. Nothing Belongs To Anything is digitaal, op cd en op vinyl verschenen bij de labels À Tant Rêver du Roi en Grabuge Records.
HERMETIC DELIGHT – F.A.CULT (albumreview)
De Franse band Hermetic Delight bracht – na 10 jaar podiumervaring en drie ep’s, hun debuutalbum F.A.CULT uit. De band laat weten dat tijd relatief en bijna onbestaand is: “Of nummers nu in 1976, 2019 of 1981 geschreven werden, of de band nog bestaat of niet, als het goed is, blijven mensen luisteren.” En zo klinkt het ook in hun knappe debuutalbum terug. Zeynep Kaya (zang), Delphine Padilla (drums), Nicolas Kientzler (bas) en Atef Aouadhi (gitaar) laten 10 newwavesongs horen, niet als een herinnering aan eerder uitgebrachte nummers van bands waar ze naar opkijken, maar als een matrix waarin ze als band al hun energie laat horen, in het hier en nu. Vernieuwend? Niet in het minst. Maar de band neemt je mee in die energie en laat je in een herkenbare sfeer, maar met eigen geluid, genieten in een felgekleurde newwavesound. En dat felgekleurde, energieke is vooral ook toe te schrijven aan de sensueel klinkende Zeynep Kaya, de frontlady van Turkse afkomst, die zelfverzekerd door de nummers waadt en ons af en toe aan de charismatische Lene Lovich doet denken.
In Glassdancers weerklinkt speelse futuristische lichtheid, met de nodige beats en heerlijk snaarwerk. Rockstarları is één van de singles die we met een videoclip als voorproefje kregen, met een multicultureel karakter: Franse rock, gezongen in het Turks, gefilmd in Straatsburg en geanimeerd in Teheran. Een hyperactief nummer met een flink spoor postpunk, maar zeker geen leeg dansnummer. Rockstarlari is een commentaar op de corrupte machtsstructuur, als een korte klap van drie minuten tussen de ogen van de rijken en machtigen, dat in Rockstarları (continued) nog een instrumentaal vervolg van een kleine minuut krijgt. Een vervolg dat meer uitgesponnen donker klinkt, door het sterke, licht gestoorde gitaarwerk.
De vocale uithalen waarmee These Quantic Feelings start, laat niet vermoeden dat er een lichtromantische ballade aan zat te komen. ‘Tonight, we were lovers tonight.’ Bitterzoete Franstalige postpunkdisco in Le Parfum de la Nuit laat je door nachtelijke steden zwerven als broeihaarden van verleiding. Met een country-intro in Holy Sister (2020) krijgt deze track een filmisch karakter. De fluisterende vocals en de speelse toetsen beschrijven deze ‘spell of loneliness’.
De veelzijdigheid van de band wordt sterker en duidelijker naarmate het album vordert, want spraken we even terug van een ballade, kunnen we met A Void van kunstige punk spreken, waarna Zaya daarna haar stem “operesk” laat echoën in Unravel en daarmee dit nummer domineert, dat theatraal schittert.
Met sterk aangehouden ritme en effecten op de gitaarlijnen, klinkt het verhalende Common Love Square iets minder sterk, terwijl How High Is Your High dan weer feeëriek wasemend afsluit.
Een prachtig uitgewerkt debuut van een band die zijn voorvaderende bands goed beluisterde en daar een heel knap, eigen brouwsel uit distilleerde. Het album F.A.Cult van Hermetic Delight is digitaal, op cd en op vinyl uitgebracht bij het label October Tone.
RAìSE – Crepa! (albumreview)
Krachtig doch zonder enige brutaliteit, laat RAìSE zijn debuutalbum Crepa! horen. Een genot voor wie van posthardcore of etnische noisepunk houdt. Het Italiaanse duo brengt een instrumentaal concept. RAìSE. Roots. Wortels. Een vorm, een geluid, bepaald door hun ervaringen en hun dagen. Met een houding en toewijding bij het volgen van een pad dat alleen door hen wordt bepaald. Zonder compromissen.
“Het woord Crepa! heeft twee betekenissen: een ‘spleet’, een traan waar je doorheen kunt kijken en, maar ook de vloek “Dat je mag doodgaan!”. Gericht aan degenen die chaotisch evenwicht vervangen door winst. Het is een reis die van licht naar de aarde gaat, door gras, tussen regenwormen, naar plaatsen waar mensen niet welkom zijn. Een essentieel bewijs van leven”, geven Luca Brunello en Fabio Silvestri aan. “Een album gemaakt voor het absolute heden, waarbij het verleden wordt verwijderd, groovende uit de chaos.”
Welke link er is met het Nederlands, weten we niet, maar er zijn alvast Driepapegaaien te vinden op de plaat. Diepe drums in chaos en wervelende gitaren die uitwasemen, terwijl de drums rommelen met krachtige riffs, in een elektrisch getint spel vol contrasten.
Grimmig snelle gitaren en metaldrums in Se(a)rch)o( contrasteren knap met het triggerende Ønd/tA, waarin duistere rust verborgen zit tussen de triggerende ritmes. Pittig scherpe intermezzo’s in een rijk samenspel van snaren en drumsticks.
Titeltrack Crepa! is wellicht de meest toegankelijke track, waarin vrijheid afwisselend schreeuwt en fluistert, om op te kunnen tegen de razende, bijna ondoordringbare sfeer die hier tegenaan gezet wordt. Commuovelalegge (= de wet aanraken) start vanuit dreiging en alles dominerende instrumenten, terwijl Colmare een veel natuurlijker drumwerk in een warme sound laat klinken.
De route van Crepa! begint met de brandende zon op de aarde, dringt zich door het korstige aardoppervlakte en zoekt de wortels om tot in de donkerste kern van onze planeet door te dringen. Ruw en weerbarstig, koud en ruig, maar anderzijds ook vol eigenzinnige vrijheid, zetten de heren een knap muzikale verering van de natuur neer, dat tevens een vloek is voor de vernietigende mens. Geen nummers, maar sferen. Een bijzonder eerste album van RAìSE!