De lucht draagt zwaar donkere tonen, een schaduw walst door vallende bladeren. De bomen fluisteren in lage klanken, alsof de aarde zelf een cello had. Het is herfst en dan klinkt het Uitheems Geduister nog aantrekkelijker… Deze week met nieuw werk van Black Rose Moves, Maruja, Los Palms, Azam Ali, Solid-State Sunlight, Aiming, The Black Veils en een Cold Spring filmsoundtrack-album.
Facebook / Instagram
BLACK ROSE MOVES
Slechts enkele weken geleden maakten we kennis met de Birminghamse gothrock-/ darkwaveband Black Rose Moves, die zijn eerste ep Death Dance voorstelde. Grant Leon en Mark Neat maakten meteen indruk met hun bijna euforische, dansbare energie.
Daar voegen ze nu al een nieuwe single aan toe, met Club Of Sin. De donker, zware track laat een krachtige mix van hun kenmerkende duistere melodieën en gothic rock horen, met een beukende ritmesectie en een verschroeiende gitaarriff. De zang van frontman Grant Leon voegt een laagje duistere romantiek toe.
“Club Of Sin, why don’t you
Take me In
Within the walls of lust and desire,
A den of debauchery, fuelling the fire.
The air is thick with the scent of sin,
As pleasures of the flesh begin to begin.”
Black Rose Moves, neem ons mee in jullie zonden, want die Club Of Sin is helemaal ons ding!
Ook hun livereputatie kreeg een boost, want binnenkort touren ze samen met undergroundiconen Clan of Xymox en UK Decay. Club Of Sin is digitaal verschenen.
Website – Instagram – Bandcamp
MARUJA
De Britse jazzpunk-/ artrockband Maruja liet deze week hun debuutalbum Pain To Power op de wereld los.
Hun laatste single Trenches, die we als voorsmaakje kregen, is een indringende muzikale oproep tot solidariteit en liefde in diep zorgelijke tijden. Die track benadrukte Maruja’s overtuiging in de kracht van muziek om verandering teweeg te brengen al. “Er zal geen revolutie zijn totdat het volk gelooft dat het revolutionair is”, klonk het in het nummer, waarin de band revolutionaire socialist en activist Fred Hampton citeerde.
We horen invloeden van Griselda, Mobb Deep en Rage Against the Machine, maar krijgen de één na de andere meedogenloze, met hiphop doordrenkte track die de woede van een generatie toont die niet gehoord wordt en smacht naar verandering. De nummers op Pain To Power bieden zowel kracht als emotionele ontlading aan iedereen die worstelt met de gevolgen van jarenlange politieke onrust en sociale isolatie.
Harry Wilkinson (zang, gitaar), Matt Buoanaccorsi (bas), Joe Carroll (saxofoon) en Jacob Hayes (drums) klinken daarbij innovatief en opwindend, cosmic jazz (met een saxofoon als dominant instrument), hardcore, (breakbeat) punk, rap, postpunk en noise tot een indringend muzikaal geheel samensmedend.
Maruja lijkt een creatieve natuurkracht, maar laat zich ook als een diep emotionele en empathische band horen, die zich in de eerste plaats richt op de kracht van gemeenschap – zowel in de kern als een hechte creatieve collectief, als in bredere zin: een drijvende kracht voor sociale en politieke verandering in het tijdperk van het individualisme.
Wat houden we van dit experimentele goedje! Esthetisch, ethische muziek… Jazzy chaos in echte punksfeer. Dat hier maar veel hanenkammen recht van mogen komen.
Pain To Power is digitaal verschenen via Music For Nations en Sony Music. Wil je hen live aan het werk zien? Dan kan dat op 19/11 in Le Botanique (Orangerie) in Brussel en op 21/11 in De Paradiso (Tolhuistuin) in Amsterdam (reeds uitverkocht!).
Website – Instagram – Facebook
LOS PALMS
De vijfkoppige Australische band Los Palms maakt romantische desert jangle. Ant Candlish (gitaar/zang), Sam Arthurson (gitaar), Nathan Solly (bas), Code Andrusko (drums/zang) en Will Bahnisch (toetsen) brachten in 2022 hun debuutalbum Skeleton Ranch uit. Op drie jaar tijd voegden ze daar heel wat singles en ep’s aan toe en nu is er hun volgende album Los Palms. Geen al te originele titel, want naast het feit dat het een zelfgetiteld album is, vinden we op hun Bandcamppagina ook enkele gelijknamige ep’s in hun cataloog.
Hun geluid, is dan wel weer origineel genoeg! De tien vintage fuzz-tracks passen in verschillende settings. Van Van schemerige kroegjes tot verlaten woestijnwegen. Hun‘woestijnjangle’-geluid, invloeden van garage uit de jaren 60, spaghettiwestern en moderne psychedelica klinkt sterk met filmische karakter. Rauw, weelderig vol, van tremolo doordrenkte gitaar en galmende zang!
Los Palms is digitaal en op oranje vinyl verschenen via Fuzz Club Records.
Deezer – Bandcamp – Instagram – Facebook
AZAM ALI
De Iranese Azam Ali laat met haar electro-/ dreampopproject To Pieces horen – de eerste single uit haar aankomende album Synesthesia – en geeft aan dat het de meest rauwe, diep instinctieve track is van de plaat.
“Bij het bedenken ervan zag ik een oerlandschap voor me: de wildernis ’s nachts onder een bloedrode maan, knetterend vuur in de verte, en een rusteloze geest die zich verzet tegen de beperkingen, wanhopig op zoek naar vrijheid”, geeft ze aan.
Het is een nummer over verraad, de wonden die we elkaar als mensen toebrengen, en het genadeloze verraad van de natuur zelf, die als een lopend vuurtje niets spaart en iedereen met willekeurige woede verteert. En toch, verborgen in deze verwoesting, ligt een drempel: een doorgang waar vernietiging plaatsmaakt voor vernieuwing. En dat wist ze ook sonisch weer te geven: de emoties in de track stralen de pijn uit, terwijl er hoop fluistert in de zuiver hoge zanglijnen en de bubbelende elektronische soundscapes. Het ritme stuwt het mantrische nummer gestaag voort.
To Pieces is digitaal beschikbaar en vind je vanaf 14/11 terug op het album Synesthesia, dat via COP International verschijnt.
Website – Spotify – Facebook – Deezer – Bandcamp
SOLID STATE SUNLIGHT
Will N. is songwriter, performer, engineer,… en dus vooral een DIY soloartiest die opereert onder de naam Solid-State Sunlight.
Gladde percussieve grooves, electro-geïnspireerde baslijnen, analoge synthesizers die de kast doen rammelen, knapperige gitaartexturen, allemaal wervelend onder gehackte melodieuze vocalen vervat in een stevige industrial rocksound. Geïnspireerd door een breed scala aan invloeden van bands als Prick, VAST, VNV Nation, Stabbing Westward, Carpenter Brut, Bauhaus, Skinny Puppy…
Voortbouwend op de basis die gelegd werd in zijn debuutep ExoAnthro (2024), ontstond een reeks bombastische nieuwe nummers. Zijn nieuwe single FailSafe gaat over het besef dat hoe meer we onze eigen identiteit ontwikkelen, hoe minder geheugen er overblijft om het leven verder te ervaren. Verwijdert het eerdere herinneringen om ruimte te maken voor voortdurende groei? Welke herinneringen zijn wegwerpbaar? Wat zijn de gevolgen als het faalt? “Het gaat over de worsteling met datavergiftiging die gepaard gaat met een permanent online leven. Het nummer gaat ook over hoe geheugen veel minder betrouwbaar wordt naarmate we ouder worden. We denken graag dat geheugen oneindig is, maar dat is het niet meer”, licht hij verontrustend toe.
Trillende synthesizers en beestachtige drums krijgen een pauze met rokerige synths. De korte, stille pauze is van korte duur, terwijl we worden samengeperst in een grunge-anthem met gebalde vuisten dat ons in de mosh duwt en ons aanzet tot woede tegen het cynisme van de menselijke autocratie.
Deze stevig dansbare track is digitaal verschenen.
AIMING
Na de release van hun debuutep The Legend, is Shit In The ’80s alweer de tweede single die de Yorkse shoegaze-/ postpunkband Aiming releaset dit jaar.
Dit is wat bezieler David erover vertelt: “We hebben er een tijdje over nagedacht en we wisten niet precies wat we ermee moesten doen qua productie, maar we zijn erg blij met het eindresultaat. De tekst verkent thema’s als nostalgie en het idee om terug te keren naar betere tijden, het bevat een sample van een Welsh mannenkoor, opgenomen tijdens een verblijf in Wales vorig jaar.”
Er was heel wat shit in de jaren tachtig (zo heeft elk decennium wel wat, toch), en toch zijn velen van ons het erover eens dat de muziek in de eighties veel beter was. Wel, deze mid-tempo dreampop-/postpunktrack van Aiming bevestigt wat er toen speelde: postpunkritmes die melancholische zang en donkere baslijnen begeleiden. Daarnaast weet de band euforie en claustrofobie perfect te combineren, met dat theatrale Welshe koor dat een beklemmend sfeertje neerzet, terwijl de prachtige zanglijn en het snaarwerk feestelijk donker klinken. Een fantastische track!
Shit In The ’80s is digitaal verschenen bij Blackjack Illuminist Records.
THE BLACK VEILS
Een écht donker nummer, is het nieuwe van de Italiaanse postpunkband The Black Veils, want Nyctalopia betekent niets meer dan ‘nachtblindheid’. Het is de derde single van het aankomende, vierde album Gaslight dat binnenkort verschijnt.
Sinds 2014 creëren Gregor Samsa (a.k.a. gregorsamsaestmort), Filippo Scalzo (Caron Dimonio), Mario d’Anelli (European Ghost) en Leonardo Cannatella (BeStrass, Leva) samen boze postpunktracks en ook in Nyctalopia weerklinkt een bepaalde kwaadheid. De kracht van de woorden en de trillingen van de snaren laten zich gelden in deze zeer duistere electro-/postpunk song, die zijn naam ontleent aan de onmogelijkheid om te zien bij relatief weinig licht. In Italië wordt ‘nyctalopia’ vaak gebruikt om het tegenovergestelde aan te duiden, namelijk ‘dagblindheid’, wat een gelukkige verwarring creëert en de track ook een politiek tintje meegeeft.
Nyctalopia werd twee jaar geleden geschreven, maar iemand anders had het ook meer dan 75 jaar geleden kunnen schrijven. Het is een wanhopige, boze en ontmoedigde humanitaire kreet: “Wij zijn het die niet kunnen ‘zien’ in deze donkere tijden, omringd door de horror en het geweld van een kapitalistisch plan waarin zelfs het recht op leven opnieuw wordt onderhandeld.”
Het nummer is geïnspireerd op de beelden uit twee werken van Thomas Ligotti: Songs of a Dead Dreamer en The Conspiracy Against the Human Race.
Nyctalopia is de derde single van het nieuwe album Gaslight, dat in het najaar van 2025 uitkomt via Icy Cold Records.
![The Black Veils - Nyctalopia [Official Lyric Video]](https://i.ytimg.com/vi/RgzTwlmufWQ/hqdefault.jpg)
VARIOUS ARTISTS – Filmsoundtrack via COLD SPRING
Via het label Cold Spring verscheen deze week de volledige soundtrack van de 33 jaar oude industrial cultfilm Decoder, onder het motto ‘muzac is more than music’.
De film Decoder werd in 1984 opgenomen in Hamburg en Berlijn en geregisseerd door Klaus Maeck ‘Muscha’ (die ook verschillende punkfilms regisseerde) en kan je als cultklassieker van de sci-fi dystopie beschouwen. Het is een van de vreemdste (en meest vooruitziende) films van het decennium.
De hoofdrollen werden vertolkt door de Duitse actrice Christiane Felscherinow (ook bekend als Christiane F) en FM Einheit (van Einstürzende Neubauten), die ook een bijdrage leverde aan de muziek. Genesis P-Orridge, de spil van de Engelse industrialscene, speelt een priester van het Black Noise-geloof, William S. Burroughs vertolkt een opstandige verkoper van audioapparatuur en de Amerikaanse cultacteur Bill Rice speelt een detective.
Het is zowel een futuristische film als een vrolijke toepassing van William S. Burroughs’ The Electronic Revolution, die een opruiende en nogal poëtische methode voorstelt om de massa te ondermijnen en hen aan te zetten tot opstand tegen de orde.
Voor de soundtrack leverde Soft Cell hun klassieker Seedy Films, Matt Johnson, alias The The, schreef het hectische Three Orange Kisses from Kazan, terwijl de meest sublieme track wellicht Compressed Metal van Einstürzende Neubauten is. De rest van de muziek werd gecomponeerd door Dave Ball (Soft Cell), Jon Caffery en Genesis P-Orridge.
Decoder – OST is digitaal en op cd verschenen via Cold Spring.