Met hoop als een zwak nachtpitje, ook deze week opnieuw Uitheems Geduister om het leven te verlichten! Deze week met nieuws van Cult With No Name, Vlimmer, Bela Goosy, Pure Obsessions & Red Nights, Cut Like This, Luscious Apparatus en Christian Death.
CULT WITH NO NAME op de GENERATION BLITZ-compilatie
Het Londense duo Cult With No Name is na hun album Nights In North Sentinel volop aan de slag met het volschrijven van album nummer elf met elektronische postpunkballades. In tussentijd brengen ze ons toch nog een nieuw nummer My Right Hand Holds The Biosphere, dat binnenkort verschijnt als hun bijdrage op het album Concrete and Chrome, de tweede Generation Blitz-compilatie.
Je kan het nummer beluisteren via deze link in de radio-uitzending Electrocurated van Colin Spencer.
De compilatie Generation Blitz 2 – Concrete And Chrome verschijnt op 4/3 digitaal en op dubbele cd bij State Of Bass UK en kan je reeds voorbestellen.
VLIMMER
Als we Vlimmer horen, denken we aan zijn Duitse bezieler Alexander Leonard Donat, die zichzelf met zijn project steeds weet uit te dagen. Na 25 ep’s in 5 jaar tijd, volgde enkele maanden geleden zijn debuutalbum Neberkörper.
Zijn ‘darkgaze’-sound zet zich voort in elk nieuw werk. Ook in zijn nieuwe track Erdgeruch (aardegeur) horen we de vertrouwde sound van newwaveklassiers als The Cure, Sisters of Mercy, maar ook van bands als Red Lorry Yellow Lorry en Heaven 17, terwijl hij deze zinderend, bruut en rauw laat versmelten in spookachtige synth-soundscapes, griezelige zang en industriële tribale drums. Een gothisch zintuiglijke overbelasting als metafoor van het leven zoals het nu is, terwijl we overspoeld worden met eeuwigdurend nieuws, doom-scrolling op sociale media, klimaatverandering en persoonlijke problemen. En tóch slaagt Donat er met Erdgeruch net dat pop-appeal te vatten dat hij met eerdere releases met opzet vermeed.
Erdgeruch is digitaal verschenen.
BELA GOOSY
Bijna per trimester levert de Franse Bela Goosy een nieuw album af. Ook nu laat hij 15 nieuwe tracks horen op Ever Adrift. We krijgen zijn typerende geluid te horen: minimale coldwavenummers met kille ritmes en bittere melodieën. Zijn kenmerkende stem klinkt emotieloos donker doorheen de songs. En daar hou je van… of niet. Wat we wel merken in zijn werk, is dat hij vasthoudt aan zijn eigen stijl, maar dat daar bitter weinig variatie in zit of evolutie in merkbaar is. Voor wie fan is, is er een lading meer van iets wat na enkele albums eigenlijk steeds weer hetzelfde klinkt.
Ever Adrift is digitaal verschenen.
PURE OBSESSIONS & RED NIGHTS
De industrial rock-/ synthpopact Pure Obsessions & Red Nights kondigt hun nieuwe album alvast even aan met hun nieuwe videosingle Fly Above The City Lights.
“Ik heb op dit nieuwe album gewerkt met vintage synths en apparatuur. Ik wilde een heel typisch en warm geluid hebben. Ik heb geprobeerd iets te creëren tussen mijn jaren 80-invloeden (Depeche Mode, The Cure, Killing Joke…) en moderne elektronische en indiemuziek waar ik naar luister (Gesaffelstein, M83, Kavinsky, Carpenter Brut…), met een sterke rockenergie”, zegt bezieler Philippe Deschemin over het aankomende album.
De nieuwe track Fly Above The City Lights laat alvast een enorm catchy, kwalitatieve eigthiessong uit 2022 horen!
CUT LIKE THIS
Het horrorrocktrio uit New York City met dat metalen randje dat garant staat voor theatrale liveshows, brengt ook nu weer kleur in alle duisternis. De band werd opgericht door de twee muzikale acrobatische artiesten Rose Blood en Thorn Black, doe het circus inruilden voor de vuile, ondergrondse rockpodia waar ze vandaan kwamen.
De vuurharige zangeres Rose Blood straalt één en al bad girl flair uit, even comfortabel met verleidelijke melodieën als met dreigend geschreeuw. De daverende gitaarriffs van Thorn Black zijn even zwaar als aanstekelijk. De androgyne Corey Carver vervolledigt hen als bassist, met een diepe liefde voor Japanse Visual Rock. Achter de schermen is Evyl Jon (van de baanbrekende, progressieve deathmetalband Evil) de drums aan het sequensen.
Met liedjes die hommages zijn aan horrorfilms en een wenk naar de monsters in ons allemaal, bevestigt de horrorpunkband onze nachtelijkse insomnia met hun nieuwste single The Boogeyman. Want eigenlijk laten ze een heerlijk boos slaapliedje horen, dat in de gemartelde mijmeringen van een slapeloze duikt, die geconfronteerd wordt met zijn verlangen naar slaap en vecht tegen zijn gebrek aan controle om het te verkrijgen.
Naast de originele track, vind je ook de cyberpunkremix door Angelspit op deze single-editie terug. Gitaren worden kettingzagen, synths worden machetes en bloedstollende kreten weergalmen.
Geloof ons,… Je zult NOOIT in slaap vallen!
The Boogeyman is digitaal verschenen.
Bandcamp / Facebook / Instagram
LUSCIOUS APPARATUS
Vanuit Portland, Oregon (VS) krijgen we een veelbelovende debuutsingle te horen van het electroviertal Luscious Apparatus. Hun bandnaam lenen ze van een Recoil-nummer en het was Jack Norton die met het project in 2019 startte in de studio. Na een jaar werd hij vergezeld door zangeres Sandi Leeper (Particle Son), gitariste Catherine Hukle en drummer Daniel Henderson. Bandleden die zich laten beïnvloeden door Gary Numan, My Bloody Valentine, Garbage, Delerium en Nine Inch Nails en alle vier zowel schrijven als produceren, dus hun creatief tempo ligt hoog!
Geïnspireerd door de gedetailleerde verslagen van een van de slachtoffers van shockrocker Brian Warner, ook bekend als Marilyn Manson, brengen ze met hun debuutsingle Infiltrate een boodschap van empathie en solidariteit voor degenen in beledigende situaties. Het resultaat is een griezelig bitter electrorocknummer als confrontatie met overtreders, gevangenen, manipulatoren en ‘ontheiligers’, maar ook een kreet van hoop voor degenen die proberen te ontsnappen aan de greep van huiselijk geweld en misbruik.
Bandcamp / Facebook / Instagram
CHRISTIAN DEATH
In alle geheim namen Valor en Maitri van Christian Death een cover op van David Bowies Quicksand-klassieker ter ere van de verjaardag van zijn overlijden. Het nummer is ondertussen net iets meer dan 50 jaar oud, want verscheen op het album Hunky Dory in 1971.
Ondertussen deelden ze deze met de wereld en krijgen we het melancholische gitaarspel en emotionele vocals te horen in een bijzondere cover. En daarmee beseffen we nog maar eens te meer hoe erg deze grote Bowie-meneer gemist wordt.
