Het waren verfrissende, kabbelende fonteintjes, die eerste singles. Zo klonken ze tenminste, toen, in 1983, toen de muziekwereld en jouw en onze wereld verpest werd door synthesizers. “De synthesizer moet op de brandstapel!” was hun credo.
We hebben het over The Smiths. Ze hadden zichzelf ook The Jones kunnen noemen, zoals wij hier De Peetersen of De Janssens. Namen uit en van het volk. Ze wilden ook niet opvallen, wat ze toch deden want hun zanger was ene Morrissey – lelies in zijn achterzak. En het was hun gitarist Johnny Marr die de klaagzangen van de zanger op gitaarakkoorden zette.
Op bas: Andy Rourke. En met z’n allen kwamen ze uit Stretford, Manchester. Dat kleurt rood, het rood van United. De Moss Side van die rampzalige stad kleurt lichtblauw, de kleur van City. Pas op, dat is belangrijk, daar.
En Andy Rourke is dood. Werd 59. Pancreaskanker. Deed wat aan heroïne, was daardoor zeker niet de beste vriend van de ascetische zanger, maar speelde wel nog met andere bassisten als Peter Hook (New Order) en Mani (The Stone Roses) in een onderonsje dat Freebass heette.
Met Morrissey kwam het nooit meer goed. Dat is dan ook wat je noemt een moeilijk mens. Er volgden rechtszaken en advocaten en hun pruiken.
Andy Rourke is nu een dood mens. Bedankt voor de muziek.