Nooit hadden we gedacht een opiniestuk te zullen schrijven met zo’n vier afgelikte, clichématige woorden als titel. Een titel ook van een draak van een nummer (van Mireille Mathieu en godbetert Patrick Duffy uit 1983 mocht je het niet weten), maar ook vier woorden die ongelooflijk veel waarheid bevatten.
Vier eenvoudige woorden die we te pas en te onpas gebruiken, maar waarvan we toch te weinig stilstaan bij de betekenis ervan. Door de coronacrisis zit de muzieksector (en honderden andere sectoren) in zak en as. Zonder het te willen ridiculiseren is dat in feite al heel lang zo, zeker wat het alternatieve muziekcircuit betreft. Een minderheid van de muzikanten heeft het geluk dat ze zich kunnen omringen door professionele mensen die hun verder kunnen brengen dan het spreekwoordelijke optreden voor een bak bier. Het grootste deel van de hen moet het evenwel zelf zien te klaren, waarbij de een daar al wat beter in slaagt dan de ander.
Een paar jaar geleden werd Luminous Dash opgericht met als doel een spreekbuis en platform te vormen voor de Belgische artiesten. Voor wie het zich zou afvragen: we zijn een groep enthousiastelingen die hier geen stuiver aan verdienen. We offeren, met veel plezier, wat vrije tijd op met als doel de muzikant te geven waarvoor hij/zij muziek maakt: gehoord worden.
De site heeft ondertussen al een vertakking met de uiterst succesvolle Facebookgroep Belgian Music Addicts die is opgericht samen met Alain Deltenre, een man die al jaren zegt wat Mireille Mathieu en die Patrick Duffy in 1983 zongen: dat je samen sterker staat. Maar al te vaak zien we hoe éénieder op zijn eigen eilandje bezig is. Dat werkt prima als je maar 48 mensen wilt bereiken, maar we gaan ervan uit dat de meeste artiesten toch wat hoger mikken.
Er zijn tientallen mogelijkheden om daar iets aan te veranderen. Je kan als artiest moord en brand schreeuwen dat bepaalde bands maar een scheet moeten laten om gehoord te worden op de nationale radio. Dat kan misschien wel waar zijn, maar de rest heeft geen keuze en moet (pardon our French) hun scheet iets harder doen klinken willen ze ook gehoord worden. Zo werkt het nu eenmaal.
Laten we het eens over YouTube hebben bijvoorbeeld. De meeste muzikanten hebben een eigen YouTube-kanaal. Zelden halen die meer dan 100 subscribers en vaak (laten we eerlijk en wel wezen) moet de hele vriendenkring opgetrommeld worden om dergelijk cijfer te halen. Het YouTube-kanaal van Belgian Music Addicts is erin geslaagd om op minder dan drie weken tijd 250 subscribers te behalen en dat komt omdat we elkaars kanalen subben en video’s delen van ALLE artiesten. Bovendien bereiken we ook mensen die effectief willen kijken en luisteren.
Met andere woorden: promoot de anderen, volg elkaar, en je zal daar meer profijt uithalen dan alleen maar jezelf in de kijker te zetten. Dat geldt evengoed voor streaming. We weten ook wel dat artiesten hier nauwelijks iets aan verdienen, maar het gaat erom gehoord te worden. Geef anderen een ranking, deel hun tracks, want in deze wereld draait alles om algoritmes. Volg elkaar en je zal zien dat je daar zelf ook profijt uithaalt. Er zullen altijd wel artiesten zijn die dit niet snappen, maar helaas voor hen zullen ze het waarschijnlijk ook moeten stellen met die 48 mensen of in het betere geval dat klein tikkeltje geluk om opgepikt te worden door grotere spelers die hun uit dit kleine universum kunnen halen.
Een groep mensen heeft het vermogen tot exponentiële groei. Daar merk je in het begin niet veel van, maar na een tijdje zie je een groei die je als individu nooit kan bereiken…