We gaan Gerard De Grunter nog eens van stal halen. We zijn de laatste weken en maanden immers weer eens lekker verwend geweest met een hoopje smerig lawaai. Van technische death metal over grindcore and powerviolence tot industrial, sludge, hardcore en vettige noise, de hele gore zwik mocht nog eens als een stinkende lavastroom door onze speakers schallen.
Met vrolijke liederen over maden en parasieten, afgehakte ledematen, mens tegens machine, ingeslagen schedels, het einde van de wereld en nog meer maden, konden we nog eens lekker uit de bol gaan.
Dus gooi die nekspieren los. Haal die rekker uit je haar. Zorg dat je maag zo leeg mogelijk is. Trek dat battle vest aan. We duiken nog eens in de ranzige poel van Doodsgereutel.
LINTWORM – Lintworm
We beginnen in Hasselt waar een viertal met de veelbelovende naam Lintworm furore aan het maken is. Met een mix van zowat alles wat extreem is, zijn de heren er al in geslaagd om de Pit’s in Kortrijk plat te spelen en hun plek op Ieperfest te reserveren. Hun debuutplaat staat bol van de agressie en – zo blijkt uit getuigenissen – de band kan die energie perfect overbrengen op het podium. De plaat bevat negen vrij korte nummers en is op een klein half uurtje klaar. Maar, dat half uurtje is meer dan genoeg om de luisteraar een stevige rammeling te geven.
Prosopagnosia zet meteen de toon met een ziedend tempo en een tomeloze brutaliteit. Black en death metal ontmoeten de smerigste regionen van hardcore en powerviolence. Op Waves Of Blood wordt die combinatie op een zeer verontrustende manier in beeld gebracht. Ook met invloeden uit aardedonkere sludge doom weet Lintworm indruk te maken. Wricky Dicky is een mooi voorbeeld daarvan.
Nu ja, mooi is het allemaal niet. Intens dan weer wel. Niet alleen in de muziek zijn verschillende invloeden te horen. De zang varieert ook van diep gegrom over mentaal gestoord geschreeuw en zwart gekrijs. Als luisteraar krijg je gewoon geen moment rust van deze Hasselaars. Je zal voor minder om Mommy schreeuwen. Kill Thy Son is nog zo’n intens hoogtepunt. Moshpits en crowdsurfers lijken gegarandeerd bij dit onstopbare kwartet.
PERSHER – Sleep Well
Pariah (Arthur Cayzer) en Blawan (Jamie Roberts) zijn twee elektronische projecten die elkaar gevonden hebben in hun liefde voor extreme muziek. Op een mooie dag besloten ze om samen enkele deuntjes in elkaar te steken. Het resultaat is Persher, een dolgedraaide achtbaan van industrial, hardcore en death metal. Ze debuteerden in 2022 met het veelbelovende Man With The Magic Soap en hebben sindsdien vooral hun grenzen proberen te verleggen. Vreemd genoeg levert dat een plaat op die regelmatig behoorlijk hard aan oeroude death metal doet denken alvorens zich weer te amuseren met elektronische experimenten.
Voor mensen die een ongein vrezen zoals Morbid Angels Illud Divinum Insanus, geen schrik, dit is geen gabberdeathmetalplaat. Dit is een goor en extreem album dat rockt als een beest. Al vanaf de opener Crumpled Man wordt duidelijk dat dit meer hardcore is dan electro. Mindless Self Indulgence meets Wolf Eyes, zoiets misschien. Het valt moeilijk te omschrijven zonder industrial acts als Ministry en Author & Punisher erbij te slepen maar evengoed moeten we Discharge, Obituary en zelfs sludge doomers Eyehategod vernoemen. Toch doet Persher dat allemaal op hun eigenzinnige, hoogelektronische manier waardoor een chaotisch, soms glitchy, maar vooral broeierig geheel ontstaat.
Er zijn genoeg hoogtepunten om te vergeten dat dit gewoon een rare plaat is. Het sludgy Desiccated Forgettables is er zo eentje. Midtempo, verontrustend en intens. Zot, maar zalig. Portable Aquarium neigt dan weer naar antieke gothrock op LSD. Het langste en misschien meest sfeervolle nummer op de plaat is Celtic Froth, wat klinkt als een parodie maar wel verdomd aanstekelijk werkt, mede dankzij dat creepy arpeggio dat de hele zooi ondersteunt. Nee, dit is geen alledaagse plaat, zelfs niet voor extreme muziek te zijn. Waarschijnlijk is dit geen topper bij de gemiddelde death metal fan maar wie houdt van unieke en gewaagde dingen, zal hier ongetwijfeld van kunnen genieten.
CHAPEL OF SAMHAIN – Black Onyx Cave
Misschien is het nu wel tijd om een beetje traditionele death metal op de mensheid los te laten. Al dat experimenteel gedoe is allemaal prima, maar af en toe wil een mens zich eens lekker onderdompelen in morbide rituelen. Daarvoor leent de muziek van het Portugese duo Chapel Of Samhain zich uitstekend. Dit kunnen we moeiteloos klasseren onder de noemer “antieke death metal” en wat meer is, dit album verdient zeker een plekje tussen je Morgoth, Grave, Asphyx en Malevolent Creation platen. Want hoewel Chapel Of Samhain een duo is, klinkt dit alsof er een vier- of vijfkoppige band aan het werk is, inclusief dreigende synths. Dat is een compliment voor de man achter de knoppen.
Een half uur is genoeg om de old school death metal fan te bekoren. Alles begint meteen veelbelovend met het zinderende Charnel maar het is vooral Pale dat de show steelt. Dit type death metal komt rechtstreeks uit de vroege jaren negentig, toen het genre nog rauw en ongenadig klonk en vol smerige riffs zat. Steek daar de overtuigende grunts bij en je hebt gewoon een steengoede plaat. Moeilijk is het allemaal niet. Hier en daar krijgt de luisteraar een rustpuntje in de vorm van een synth of sample maar daarna barst de hel weer los. In het doomy Delirium nemen, in het kader van afwisseling, de keyboards het geheel bij de hand maar verder is dit een heerlijke aanslag op de nekspieren.
En toch is Black Onyx Cave nog lekker gevarieerd. We hadden het al even over de synths en er zijn zelfs ergens vogeltjes te horen. Er zijn voldoende verschillende tempi en in Portal krijgen we kerkelijke zangen te horen als intro op een – alweer – verpletterend death metal nummer. Op die afwisselende manier is dit duo er toch maar in geslaagd om een overtuigend album op te nemen. Rijk en beroemd zullen ze er niet van worden maar dat zal weinig uitmaken. Black Onyx Cave is ongetwijfeld een aanrader voor elke fan van old school death metal.
BRUTALISM – Solace In Absurdity
Goed, we steken de plas over en gaan eens kijken in Boise, Idaho, waar een kwintet genaamd Brutalism voor het muzikale bloedvergieten zorgt. Solace In Absurdity is hun langspeeldebuut al zijn er al enkele singles, ep’s en splits verkrijgbaar. Na de intro, dat eigenlijk een instrumentaal death metal nummer is, barst Brutalism meteen los met het psychotische Asphyxiating On Vomitous Excretion. De titel doet een beetje denken aan de oude Carcass maar Brutalism lijkt het nog extremer en nog gestoorder aan te pakken. We krijgen een afwisseling van grunts en “pig squals” te horen. Dat laatste heeft van deathcore een vreselijk genre gemaakt maar hier past het nog wel, vooral in de manische sfeer van het geheel.
Manisch en psychotisch zijn hier de belangrijkste codewoorden. Tracks als Astrocytomic Hemorrhaging en Flesh Pyramid zijn daar perfecte voorbeelden van. De plaat werd aangekondigd als zijnde rauwe death metal. Dat klopt ergens wel, maar de boel is ook experimenteel en chaotisch. Veel tempowisselingen, bizarre bas-slaps, scherpe snaredrums en griezelige melodieën, dat is wat Brutalism ons voorschotelt en het lijkt te werken. Wellicht moet de luisteraar al een geoefende death metal fan zijn, dwepend met platen van Immolation, Suffocation en Dying Fetus. Voor leken is dit sowieso niet te harden. Voor hen is dit de muzikale versie van een bloederige slasherfilm.
Hoe dan ook, om zich te bewegen in een genre met duidelijke grenzen waar alles al eens gedaan lijkt, slaagt Brutalism er duidelijk in om hun eigen stempel te drukken. En om toch een beetje origineel uit de hoek te komen. Compulsive Acts of Repulsion is gewoon een lekker smerig death metal nummer dat onder je huid kruipt. Het verlies van mentale gezondheid na het beluisteren van deze magnifieke ranzigheid is jouw eigen verantwoordelijkheid. Maar wie het aandurft, zal hier zeker een moddervette kluif aan hebben, zeker aan die moorddadige afsluiter Asyncritus. Wat een beest!
OBSCURIAL – Heretic
“Death metal uit de riolen van K-Hell, Maleisië”, het is weer eens wat anders. Maar, om maar eens meteen met de hakbijl in de deur te rammen: wat een heerlijke plaat! Dit vijftal is niet aan hun proefstuk toe. Het is hun tweede langspeler na Funeral, Burial and Rites uit 2021 maar het klonk wel als een volwassen death metal album. Wellicht hebben de sfeervolle gitaarpassages daar veel mee te maken. Het geeft het geheel hier en daar een toets van postmetal mee en dat kunnen we wel pruimen. Nu, vergis je niet, het blijft een brutaal stukje death metal dat niet al te gemakkelijk te verteren is. Er broeit duidelijk iets gortigs in de ondergrond van Kuala Lumpur.
Deze keer beginnen we wel met een duistere synth-intro. Deze klinkt beangstigend en veelbelovend. En terecht. Opvolger Blasphemous Cult hakt er meteen op in. Smerige riffs, diep gegrom en beukende drums, alle elementen voor een knappe death metal plaat zijn aanwezig. Deze heren hebben geluisterd naar Morbid Angel en Grave maar ook naar de oude Sepultura en naar Slayer. Dat alles mengen ze tot een stinkende heksenbrij en voegen daar nog een goede dosis muzikaal vernuft bij. Maggot Incubation rockt! Het doet bij momenten zelfs een beetje “punky” aan. Dit ruikt zelfs naar zweterige moshpits en verstuikte nekspieren. En toch zit ook hier weer zo’n knap postrock stukje in. Geniaal.
Om maar te zeggen dat Heretic eigenlijk een behoorlijk gevarieerde plaat geworden is. Deze Maleisiërs konden ervoor kiezen om gewoon veertig minuten brute death metal op je los te laten maar in de plaats daarvan hebben ze zich verzekerd van muzikaal vakmanschap, veel afwisseling en sterke nummers. Over het algemeen klinken ze zoals de oude, in de vorige alinea vernoemde, goden maar hier en daar smijten ze hun eigen ding erin. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het zinderende Serpentspawn, een mooi voorbeeld van hoe sterk de hedendaagse deathmetalscène kan zijn. Het laat geen spaander heel van de luisteraar en die luisteraar geniet daar met volle teugen van. Wel, dit is een plaat om van te genieten.
ONCE UPON THE END – Archive 200
Misschien is het wel tijd voor iets melodieuzers. Once Upon The End uit Parijs komt aanzetten met een ouderwetse pot melodieuze death metal met Zweedse insteek. Gedurende de vier nummers op dit plaatje moeten we regelmatig denken aan In Flames, Arch Enemy en Dark Tranquility. Naast de gebruikelijke grunts en screams horen we regelmatig een degelijke zangeres aan het werk. Verder krijgen we een heleboel riffs, tempowisselingen en sfeervolle momenten op ons bord. Genoeg voer dus om een dikke twintig minuten van te genieten.
Dying Concrete mag het geheel op overtuigende wijze openen waarna We Are The Dead (feat. Claustra) erop los mag hameren. Het tempo gaat vaak serieus de hoogte in. Bij momenten neigt het zelfs naar black metal en dat is niet erg. Samen met de sfeervolle passages en het technisch gitaarspel levert dat vrij veel variatie op. Moon Scavengers en afsluiter The Old Ones brengen nog meer van hetzelfde maar ook dat is niet erg. Deze ep is meer dan goed genoeg om een kleine horde fans te lokken.