Gluiperige rabauwen en beurzensnijders, smachtende jonkvrouwen, lamentabel galgenaas, malle magiërs, een schatkist vol dukaten, voor ons roept het viertal van Kludde met zijn muziek een wereld van oude Rode Ridder-strips op.
Kludde, in de Vlaamse folklorewereld een demonische kwelgeest uit de Dender- en Scheldestreek die achteloze voorbijgangers in de nek springt. En precies dat doet Kludde, de band, ook bij nietsvermoedende luisteraars met hun twee albums In Den Vergetelheid… en het meer voldragene In De Kwelm. De snaken uit Oiljst spelen black metal met zuinige scheutjes crust, death, doom, sludge, stoner en thrash.
Na enkele jaren van radiostilte wegens trammelant over de muzikale richting herrees Kludde net als de vermaarde Nazarener. Met leden die luisteren naar aliassen als Cerulean (een heerschap dat klinkt als een grombeer met ontstoken amandelen), Snoodaert (“Ik jaag je over de kling, snoodaard”, we horen het zo de goedhartige Johan in de rode tenue uitroepen), Basstaerd (De Blokken-kijker in je raadt al welk instrument hij bepotelt) en – Aalsterse humor – Vellekläsjer (Juist, drums).
Kludde, de erfenis van de vaderlandse black metal-voorganger Enthroned erend, heeft zeker bands als – en we doen even een graai in de Scandinavische black metal-ton– Dark Funeral, Gorgoroth, Marduk en Satyricon besnuffeld. Maar ze zetten vaak een loggere en gespierdere sound dan hun voorlopers uit het Hoge Noorden op poten. Met teksten in het Aalsterse dialect gezongen, “Vlaemsche” volksverhalen en mythes als inspiratiebron en obscure thema’s als groepsverkrachtingen en kindermoorden, dood en verderf zaaiende roversbendes, spookkastelen en marginale Aalsterse volksfiguren weten de metalmannen een sfeer van raadselachtige dreiging en onversneden gruwel op te wekken.
Een nummer als Schramoeille – over de brandende Sint-Martinuskerk in 1947 – is een niet verholen toespeling op de in de fik gestoken godshuizen tijdens de tweede golf van de Noorse black metal begin jaren 90. Pyromaan en Burzum-zot Varg Vikernes doorbladert goedkeurend het tekstvel met bijhorende foto en bekijkt smullend de videoclip.
Vakmanschap, baldadigheid, schwung, een neus voor melodie en waarachtige donkerte en grauwheid, voor een handvol dukaten, excuus, euro’s wordt dit allemaal het jouwe.
Met een pennentrek schrapte Unesco na het debacle met de jodenpraalwagen Aalst Carnaval van de lijst van het immaterieel cultureel erfgoed. Wij nomineren alvast Kludde om die leemte op te vullen.
