“Ce soir tout va changer”. Julie Budet, de bedwelmende frontvrouw van Yelle sprak voor aanvang van Noir deze profetische woorden uit. Bijna een jaar na de release van het in Frankrijk tot plaat van het jaar uitgeroepen L’Ère Du Verseau kon ze eindelijk optreden voor haar spruitjes zoals ze de fans gisteren liefkozend aansprak. Het werd het verhaal van een ware triomftocht, een aaneenschakeling van hoogtepunten en de officieuze start van Het Tijdperk van de Vrijheid. Het tijdperk van de waterman heeft het al aangekondigd. Er staan grootse dingen te gebeuren.
Antoine en Nicolas van Twin Toes mochten het podium alvast opwarmen voor het fenomeen Yelle. Bloedserieus nemen ze zichzelf niet. Het waren maten in 2019 die plannen smeedden om een band te starten, en de naam is afgeleid van een bizar toeval. Ze braken dezelfde teen hoewel ze 130 km van elkaar verwijderd leefden. Twin Toes was een feit en live konden ze wel bekoren met hun vreemde mix van door Dirty Projectors en Yeasayer beïnvloedde surrealistische pop. Grappige intro en outro tapes met een soort tongue in cheek Darth Vader stemmetje verwelkomde en wuifde de tent uit.
De fans begonnen al te roepen toen de tentlichten gedoofd werden, scènes uit een ver verleden toen grote bands in de jaren ’90 onze contreien aandeden. Julie Budet kwam met een witte regenjas en een soort buitenaards vogelkopmasker Emancipense inzetten. Het masker viel af tijdens een geweldig Jeune Fille Garnement. De aanvangsminuten lieten een Yelle horen die geweldig goed bij stem was en een hoog Daft Punk-sfeertje te tent inblies. Het bloedmooie Je Veux Un Chien nam even dankbaar gas terug om dan genadeloos de plankenvloer in de tent te teisteren met het onweerstaanbare in elkaar overvloeiende duo Ba$$in / Karaté. Elke fan ging overstag voor deze authentieke Franse Boiler Room grooves en er ontspon een niet meer aflatend dansorgie. Jean-François Perrier (GrandMarnier voor de vrienden) had zijn werk met het bedienen van de mixtape en het daarop feilloos afstemmen van de dubbele drums op het podium.
We werden van het ene hoogtepunt naar het andere geslingerd. De sensuele intense songs Je t’ Aime Encore en Peine De Mort etaleerden hoe feilloos de zang afgesteld stond in de mix. Ondertussen was Julie aan een striptease begonnen die haar aanvankelijk in een catsuit met regenjas-bovenstukje op het podium aan het dansen zette, om bij aanvang van Noir te worden verfijnd tot een sensueel boudoir niemendalletje. Het laatste rustmomentje dat deze knaller voorafging was het zalige Vu d’en Face, waarin Julie haar acteertalent bovenhaalde en een sensuele robot neerzette. Daft Punk met Brigitte Bardot op zang als het ware.
Julie sprak haar volgelingen toe bij aanvang van Noir en wist heel goed waarmee ze bezig was toen ze uitbundig dansend de tent tot ver voorbij kookpunt bracht. “Bruxelles, vous êtes trop chaud”, zei ze met een lach op het gezicht toen het publiek als gek tekeer ging op het einde van de song. “Vous êtes complètement fou”. Ze wist inderdaad wat ze deed want zette het gaspedaal nu volledig open met Complètement Fou. Een kolkend feestje kreeg een zalige apotheose met twee Disco Safari Club klassiekers als J’ai Bu en Que veux-Tu. De bijna arm in arm springende fans zongen elk woord mee. Het leek wel een massaal karaoke event. Het echte feest van de vrijheid vond op Les Nuits plaats en werd georganiseerd door Julie Budet.
Een fan op de eerste rij verwoordde dit best treffend: “Ik voel me vanavond één met de mensen rondom me”. Yelle verbond ons en hierdoor werden we méér dan gewoon fans. Ze zorgde voor vonken en wij stookten de boel verder op. We verdenken er verder de organisatie van dat ze Yelle voor de bis smeekten niet te opteren voor A Cause Des Garçons uit schrik dat de plankenvloer het volledig zou begeven. Afsluiten deed ze in grootse stijl met het slotnummer van de bejubelde plaat, het pareltje Un Million, onder een spervuur van witte lichtbundels. We moeten hier geen doekjes om winden. Yelle speelde het beste concert dat we dit jaar hebben gezien en intens beleefd.
