Rekening houdend het onstuimige voorjaarsweer van de voorbije weken, had Wük zich geen betere support kunnen voorstellen dan Stormwind afgelopen zaterdag. Het alter ego van de Gentbrugse geluidskunstenaar Mathias Halsberghe trapte de releaseshow van Wük vakkundig op gang.
Het was al geruime tijd geleden dat Stormwind nog eens live mee te maken was. Multi-instrumentalist Halsberghe verzorgde In De Ruimte een delicaat klinkende impro van een halfuur in grofweg drie bewegingen. Geluidscollages ondersteund door het betere snarenwerk. Goed voor enkele forse strepen americana door het filmische geheel.
De keuze voor de rebirth sample tijdens de eerste minuten on stage mocht betekenisvol heten. De podium-wedergeboorte van Stormwind liet je verdwalen in een veelgelaagd muziekuniversum. Een prettige ervaring. Dat vond ook de muzikant die: “Ik zou dit meer moeten doen”, liet optekenen net na de feiten. Hem tegenspreken deden we niet. Te oordelen aan het applaus, de toeschouwers ook niet.
Na een verrassend snel verlopen podiumwissel begon Wük even gretig als snedig aan de voorstelling van het debuutalbum voor een volgelopen zaal. De behoedzame inzet met She’s A One Trick Dancer evolueerde al snel richting vuurwerk met On The Lookout For The Chimney Sweeper, één van de betere nummers op de plaat. Only The Beachmaster Wears Thongs At Work, met voorsprong de origineelste songtitel die in de afgelopen jaren verzonnen werd, betekende een eerste hoogtepunt.
Na dat daverende drieluik werd wat gas teruggenomen. Oud en nieuw werk dat de plaat (net) niet haalde mocht zaterdag ook op de playlist. En wierp vragen op als: waarom staat een nummer als Flowers Tend To Bite Me… niet op de plaat? Een raadsel want het kan gerust naast het andere werk staan. Zaterdag viel het alleszins niet uit de toon.
Postrock Powernap kwam zaterdag, anders dan tijdens de try-out van enkele weken geleden, zo fors en gestroomlijnd uit de hoek als bedoeld. Exemplarisch voor de veelzijdige natuur van Wük. Vol verrassende wendingen. Gepolijste ruwheid. Mooi.
Eén bis werd toegevoegd aan de overtuigende podiumprestatie. Fear Is A Bad Tripadvisor zei frontman Wim Clapdorp met uitschuivende stem richting repeater. Waardoor de laatste luistertrip van zaterdag een wat akeliger bijklank kreeg dan gepland. En waarmee hij de rest van de band even aan het lachen kreeg. Het enige uitschuivertje van een vlekkeloos concert van een band die het koesteren absoluut waard is. Een zeer welkome verrijking van het postrock-landschap. De debuutplaat is te koop via Bandcamp. Je moest ‘m al hebben.
Foto’s: (c) Wouter De Sutter