Wie aan het eind van een mistige dag niet op zag tegen een verplaatsing naar de Vlasmarkt, kon woensdagavond in Kinky Star een concert van Wük meepikken. Een nieuwe naam, een half jaar geleden in de steigers gezet om fijnmazige postrock soundscapes te creëren. Eerder ‘klanken en sferen’ dan klassieke songstructuren zoals de vierkoppige band het zelf stelt. Dat bleek te kloppen. De thuisblijvers misten een fijn concert.
Voor Wük bleek het nog maar het tweede concert te zijn in deze bezetting. Slechts één try-out achter de kiezen. Van nervositeit of beginnersstress echter geen spoor. Het was dan ook niet de eerste maal dat de onderscheiden groepsleden voor een ‘levend publiek’ speelden.
Behoedzaam opbouwen en de gitaren hun werk laten doen was het devies. Breed uitgesponnen en steevast in de richting van een tot de verbeelding sprekende finale waar de gitaarlijnen samenkomen. Om te dansen of te clashen. Those things take time. Het gemiddelde nummer mocht dan 8 minuten of langer in beslag nemen, vervelen deed het nooit, integendeel.
Slechts zes nummers op de playlist, niets dan instrumentals en allen gezegend met onmogelijk lange titels, maar daar had de introverte band toch ruim drie kwartier voor nodig. Geen simpele 1-2-3 dingetjes dus.
Weinig textbook postrock gehoord -frasen genre ‘klinkt als…’ gaan we dus niet van stal halen – en vanop het podium klonk het een stuk snediger, krachtiger dan de beluistering van de eerste demos deed vermoeden. Beter zo dan omgekeerd. Met een redelijk heftig ‘Postrock Powernap’ werd woensdag afgesloten. Geen bis, het applaus werd op een bescheiden glimlachje onthaald.
De eerste kennismaking met Wük was een onverwacht sterke meevaller.