Vrijdagavond 26 januari 2018 werd het publiek in de sfeervolle zaal van De Roma, volgens gitarist en zanger Gianni Marzo zelfs wat gelijkend op The Winterland Ballroom in San Francisco, naar 1976 terug geflitst en naar het memorabele afscheidsconcert dat de legendarische groep The Band toen speelde, samen met enkele notoire muzikale gasten zoals Neil Young, Eric Clapton, Van Morrison, Joni Mitchell en Bob Dylan.
De topmuzikanten die op vraag van Gianni Marzi (Marble Sounds) een verbond sloten als Winterland ’76, deden er alles aan om het momentum van dat fenomenale afscheidsconcert van The Band, te doen herleven in De Roma met een spetterende live show vol warme gloed en echtheid.
We bevonden ons werkelijk in 1976 en hadden daar best nog even willen blijven. “Vanavond doen we waar we zin in hebben, The Band deed dat ook!” klonk het en Winterland ’76 smeet zich vol overtuiging op de stomende stoofpot vol soul, rock, country, blues en folk waarmee The Band zich onsterfelijk maakte.
The Band spreekt anno 2018 nog steeds tot de verbeelding van menig rockmuzikant en blijft een grote inspiratiebron. Het geldt zeker voor Gianni Marzo (Marble Sounds), Piet De Pessemier (Krakow, Mad About The Mountains), Maarten Moesen (Guido Belcanto, Admiral Freebee, BRZZVLL), Dimitri Vossen (Birds That Change Colour), Hans De Prins (Creature With The Atom Brain), Cleo Janse (Paper Wings), Alban Sarens en Sam Joris die samen het Winterland ’76-avontuur aangingen. “Het ontstond met een gesprek in de trein, wat sms-berichtjes en cafébezoeken later hadden we plots een band en een tour” vertelde een enthousiaste Gianni Marzo aan De Roma. “En we wilden ook absoluut in De Roma spelen, we vinden het dan ook fantastisch om ons laatste concert van de tour hier te mogen staan!”. Waar het afscheid van The Band in de gelijknamige concertfilm, die in 1978 verscheen, The Last Waltz getiteld werd, was het dus ook een laatste wals voor Winterland ’76. “De Roma, die laatste wals moet je ons nog ons nog schenken” zou Marzo grappen naar het einde van de set toe.
Dat Winterland ’76 de muziek van The Band met brio bracht is een understatement, dat dit meer was dan zomaar wat covers spelen is wel duidelijk; de muzikanten smeten zich ten volle. Vanaf de eerste noten van een sterk Don’t Do It (Marvin Gaye) tot aan de allerlaatste noten van I Shall Be Released (Bob Dylan) was het een groot muzikaal feest. Piet De Pessemier nam het leeuwendeel van de zangpartijen voor zijn rekening, maar ook Cleo Janse, Gianni Marzo en Dimitri Vossen kweten zich met verve van deze taak. Vergeten we ook niet hoe drummer Maarten Moesen volledig zijn held Levon Helm werd toen hij en zong en drumde! De geweldige gitaarklanken kwamen van Marzo en De Pessemier, de pompende bas van Dimitri Vossen en percussie van Maarten Moesen vormden de perfecte ritmesectie. Het bandgeluid werd verder geperfectioneerd met de piano en keyboard van Cleo Janse en Hans De Prins én het geweldige blazersduo Alban Sarens (sax) en Sam Joris (trompet). “Bij The Band hadden ze acht blazers nodig, wij redden het met deze sterke twee!”, aldus Marzo.
“Ik weet dat er stoeltjes en tafeltjes staan, maar hou u niet in he. Het is feest. Dat is alles!” wou Piet De Pessemier kwijt. De daad bij het woord voegend klonk vervolgens een bijzonder swingend Ophelia, met een glansrol weggelegd voor de sax van Alban Sarens: wauw! Feest dus. En de was de groep al behoorlijk swingend gestart met Don’t Do It van Marvin Gaye!
“Bij het volgende liedje moest de film (The Last Waltz) de muziek redden. In het preutse Amerika werd er alles aangedaan om de cocaïnewolk van het gezicht van de zanger te verwijderen bij de post-productie. De man was enorm high maar zong prachtig”, vertelde Gianni Marzo, “Die zanger kon er vanavond niet bij zijn. Neen, want Neil Young moest spelen in Retie! Maar wie heeft er Neil Young nodig als je Piet De Pessemier hebt” grapte Marzo en een ronduit subliem Helpless werd op De Roma losgelaten. Dat De Pessemier een prachtig stemgeluid heeft, is een feit. Bij deze song kwam dat nog eens overduidelijk naar voren. Klasse. En een van de absolute hoogtepunten van de avond. Zeker weten!
“Wie The Band zegt, zegt Bob Dylan”, werd een sterk This Wheel’s On Fire ingeleid. Ja, Dylan kwam natuurlijk vaak aan bod tijdens het concert. Natuurlijk zat ook The Weight, de enige echte meezinger of ‘hit’ die The Band ooit gescoord heeft, in de set, in een fraaie uitvoering met Marzo en Pessemier op zang. The Night They Drove The Old Dixie Down, toch ook een van de bekendere songs van The Band, was nog zo’n hoogtepunt in de set, met Maarten ‘Levon Helm’ op zang en drums. Eerder mocht hij ook al schitteren in Across The Great Divide. Wanneer Marzo It Makes No Difference, volgens de muzikant één van de mooiste liefdesliedjes ooit geschreven, bracht, deed hij dat met zoveel overtuiging dat we zelfs een traantje moesten wegpinken: zo mooi en pakkend dat het pijn deed. Echt waar!
Net als bij de vorige concerten in de tour, en dus naar analogie van The Last Waltz werd Winterland ’76 bijgestaan door enkele muzikale gasten. Vrijdagavond waren dat Neeka, Annelies Van Dinter (Echo Beatty), Koen Kohlbacher (Birds That Change Colour), Niels Hendrix (Fence), Pascal Deweze, Jan De Smet en Mauro Pawlowski. Oh, en… Iwein Segers.
De ravissante Annelies Van Dinter verwarmde ons met een betoverend mooi gezongen Evangeline, destijds een rol die was weggelegd voor Emmylou Harris.. Durven we stellen dat we Van Dinters stem heel wat mooier vinden? Neeka, absoluut terecht, aangekondigd als de Joni Mitchell van Antwerpen, zette een geïnspireerd, intens en beklijvend Coyote neer. Van ons had Neeka wel wat meer inbreng mogen hebben in de set terwijl we ons nog steeds afvragen waarom het nodig was om Iwein Segers zich te laten vergrijpen aan Caravan van Van Morrison. Dan liever “voor de komende vijf minuten mag je me Neil noemen” Jan De Smet die een verdienstelijk Dry Your Eyes van Neil Diamond neerzette. Met Niels Hendrix (Fence) en Further Up On The Road (Eric Clapton) mocht er stevig gerockt worden, wat ook het geval was voor de bijdrage van Koen Kohlbacher die Dylans Baby Let Me Follow You Down met een manische intensiteit zong. Pascal Deweze die zich ontpopte als rasechte crooner in Unfaithful Servant was een revelatie. En, bewaard als laatste snoepje in de staart van de set, was er Mauro Pawlowski die al zijn duivels mocht ontbinden in een fenomenaal en magistraal Like A Rolling Stone (Bob Dylan). Op onze notities lezen we: “Zaaaaalig!!!!!” (uitroeptekens incluis).
Gianni Marzo dankte iedereen uitvoerig en uitgebreid en leek oprecht aangedaan. Marzo besloot: “We eindigen met het nummer waarmee de film begint. Ons allerlaatste nummer. Maar, u weet hoe dat gaat” en de band besloot met Up On Cripple Creek.
Na een verdiende staande ovatie charmeerde Winterland ’76 het publiek met een volledig a capella Rockin’ Chair, de bandleden knus bij elkaar, helemaal vooraan het podium, Chest Fever en samen met alle gasten van die avond een haast sacraal I Shall Be Released (Bob Dylan). Een einde in grandeur, net als in de concertfilm en op de live-plaat.
Toegegeven: we zijn soms sceptisch als er een zoveelste coverproject of tribute opduikt. Maar als het een aantal topmuzikanten betreft met het muzikale hart op de juiste plaats en wanneer iemand als Gianni Marzo zich erover ontfermt, wat kan er dan mis gaan? Wedden dat heel wat mensen na deze of een vorige Winterland-passage de muziek van The Band en alle betrokken artiesten weer eens van onder het stof halen of (her)ontdekken? Missie volbracht dan. Ja toch?!
Met dit geslaagde project achter de rug is het nu weer uitkijken naar de verschillende projecten van de muzikanten van Winterland ’76. Ondertussen mag iemand Bob Dylan inlichten dat wanneer hij nog eens een tour plant, Winterland ’76 beschikbaar is om als begeleidingsband te fungeren, wat The Band jaren deed voor ‘Bwab’. Wie belt hem?