Vijf jaar na het tweede Walrus-album hebben Geert Noppe en co vorig jaar eindelijk een nieuwe plaat afgeleverd. Op Tussen Mijn Oren hoorden we een Walrus op zijn best, met ijzersterke songs en wondermooie arrangementen. Noppe had na zijn werk met Yevgueni en Hooverphonic tijd genomen om samen met Maarten Van Mieghem (Yevgueni, Slow Pilot) op bas, Pieter Peirsman (Slow Pilot, Hooverphonic) op gitaar/backings, Arnout Hellofs (Hooverphonic) op drums, Alban Sarens op sax en toetsenist/ producer Alex Callier een meer dan overtuigende plaat in te blikken.
Walrus kwam in De Casino het album voor de eerste keer zonder coronabeperkingen voorstellen. Het is dan ook de allereeste keer sinds twee jaar ze ‘full power’ kunnen spelen. Wij waren benieuwd of dat enthousiasme er ook dan van af zou spatten en of die nieuwe, mooie composities live even overtuigd klonken.
Dit was zeker en vast het geval. Zelden hebben een band met zoveel goesting op een podium gezien. Het speelplezier onderling en de gedrevenheid werkte aanstekelijk zodat het publiek mee werd gesleurd in deze positieve-vibe. Vanaf het openingsnummer Zomer Zonder Klank (tevens ook het eerste nummer op de nieuwe plaat) zat alles goed en klonk de warme Walrus-sound meer dan overtuigend. Elke muzikant heeft zo zijn aandeel in dat mooie geluid. Perfectie bestaat niet maar Walrus kwam wel heel dicht in de buurt.
Bijna alle nummers van Tussen Mijn Oren zaten in de set, behalve Kauwen In De Kerselaar werd over geslagen. In het catchy Breek Het Maar Af viel op dat de samenzang tussen Noppe, Peirsman en Van Mieghem wel iets magisch heeft, van Schets spatte de energie van af, met Held kregen we speelse popfunk, Dit Was Ons Huis bracht Geert solo zodat het opviel wat voor een mooi breekbaar pareltje deze song wel is, net zoals het pakkende Hier. Tussen Mijn Oren is gebouwd op een ‘Madchester’-beat zodat die lekkere groove ons terug naar de hoogdagen slingerde van The Charlatans, The Stone Roses en Happy Mondays. De twee klasbakken van het recentste album werden als bis gespeeld. Het wondermooie Tussenin, inclusief Beatlesque break en het epische Misschien Ben Ik Al Dood.
Natuurlijk zaten er in de set ook oudere nummers. Uit het debuutalbum Op De Valreep kregen we perfecte pop met Geduld en Kijk, terwijl Maat Van De Vaat even intens klonk als Suds & Soda van dEUS. Uit het vorige album Terug Naar Het Begin kregen we het pakkende Benjamin (een schitterend nummer dat eigenlijk verdiend om een Belpopklassieker te worden), de catchy pop van Annelien, Brakke Grond en Iemand Moet De Slimste Zijn. Met andere woorden we kregen een geweldige set van 120 minuten waar we elke seconde hebben van genoten.
Als deze band één ding zeker bewezen heeft in De Casino is het dat dit niet zomaar een project is. Walrus is een echte band die heel hard aan elkaar hangt en een enorm strakke set bracht met unieke pareltjes, soms met een lach, soms met een traan. Maar altijd met volle overtuiging.
