Dat De Roma een pact sloot met Radio Nostalgie is ondertussen bekend. Bij heel wat van de concerten in de programmatie waan je je opnieuw in de jaren tachtig. Soms om vast te stellen dat toen toch ook geweldige muziek gemaakt werd, dan weer met het pijnlijke besef dat die muziek de tand des tijds niet doorstond. Of gewoon om schaamteloos die trip down memory lane te beleven. Als dat de insteek is daar niets mis mee natuurlijk.
Dinsdag 6 februari 2018 stond Tony Hadley, dé stem van de toenmalige Britse new romantic-sensatie Spandau Ballet, op het podium van De Roma. Dat deze Brit, net zoals in de Spandau Ballet-dagen strak in het maatpak gehesen, nog steeds een ronduit fenomenale stem heeft, bleek al snel dinsdagavond. De nostalgie-trip lukte moeiteloos, dankzij voldoende Spandau Ballet-parels, én dus kansen om mee te zingen, én zeker de vocale prestatie van Hadley. Maar dat was het dan ook, die nieuwe songs klonken weinig geïnspireerd en waarom Hadley het nodig vond om zich te bezigen aan covers van David Bowie, Queen en Panic At The Disco is ons een groot raadsel.
Erg inspirerend kon je Hadleys begeleidingsband ook niet noemen, en het voelde alsof je een concert van een minder goede Spandau Ballet tribute band bijwoonde, met toevallig ook de originele zanger mee aan boord, die dan gelukkig de meubelen nog redde.
Vooraleer De Roma de man met de witte soulstem zou ontvangen, mocht singer-songwriter Anna Rune de avond openen. De jonge Sint-Niklase zangeres deed dat met brio en won instant heel wat muzikale harten in de zaal, al zeker het onze. Zichzelf begeleidend op de piano, en gewapend met een prachtig stemgeluid kostte het Anna Rune niet de minste moeite om de zaal stil te krijgen en golf van kippenvel door De Roma te jagen. We hadden het moeten checken, maar durven er ons hoofd op verwedden dat bij menigeen de haartjes op de huid recht kwamen. Of we overdrijven? Allicht wel, en toch. Dinsdagavond maakte we kennis met het Vlaamse antwoord op én Kate Bush én Tori Amos én Catherine Anne Davies. De vergelijking gaat op, niet alleen omwille van ‘prachtige stem en pianospel’ maar deels ook qua opbouw en sfeer van de nummers, als je het ons vraagt.
De zangeres was zelf erg blij om in De Roma te mogen spelen; “een droom die uitkomt”, dixit de chanteuse. Voor een klein half uur bestond De Roma uit een engelenstem, mooie pianoklanken en een zaal die muisstil was. Ja, na één opmerking die Nederlandse dames, verder op onze rij ook (oef!). We kregen liedjes te horen die de zangeres al even speelt, zoals Sundown, The Edge en het grappige drinklied “voor de mensen die geen Bob zijn vanavond” Liquid Luck. Rune presenteerde ook enkele nieuwe liedjes zoals het prachige Feel. Ja, we voelden het, Anna. Meer van dit!
“Bowie’s on sale again”, mompelden we en we dachten er zelfs even aan om stante pede de zaal te verlaten. Tony Hadley en diens band startten de set met een totaal overbodige cover van Life On Mars. Waarom, Tony? Nee, Tony zong niet slecht, Tony zingt nooit slecht, maar de manier waarop deze classic van David Bowie gebracht werd, zonder enige emotie of intensiteit en al helemaal niéts toevoegend aan het origineel was eigenlijk bijna een belediging voor elke Bowie-fan. Life On Mars dat is Bowie op zang en Rick Wakeman op piano. En toetsenist Phil Taylor is nog lang geen Rick Wakeman. Verderop in de set zou Somebody To Love van Queen er aan moeten geloven. Dat Hadley goed bevriend was met Freddy, zoals hij vertelde, geloven we graag. Maar ook deze cover was redelijk overbodig en hoe mooi zijn stem ook is, het wrong langs alle kanten. Oh, ook La Devotée van Panic At The Disco werd gecoverd. Eigenlijk niet slecht. Maar ook hier: waarom?
Omwille van een slechte geluidsmix en een weinig geslaagde keyboardriedel hadden we To Cut A Long Story Short (Spandau Ballet) haast amper erkend. Gelukkig was de stem er nog. Hadley kondigde met veel bravoure de nieuwe song Accident Waiting To Happen aan, maar deze dertien-in-een-dozijn halve rocksong brak weinig potten en ook hier verdronk een en ander in de mix, met ook veel te luide drums. “I hope you like the new stuff, Antwerp” had Hadley nog geopperd. Goh, Tony, mogen we onze joker inzetten? Ook de andere nieuwe songs konden ons niet echt overtuigen…
Eerlijk is eerlijk: we onthouden toch vooral het blijde weerzien, nu ja horen, met Lifeline, Only When You Leave, een wonderlijk mooi True, Soul Boy, Round and Round en, – uiteraard ook present – , een bijzonder feestelijk Gold waarbij iedereen recht veerde uit de stoeltjes en de hele zaal in een grote kolkende dansende massa werd omgetoverd. Percussioniste Lilly Gonzales, buiten Hadley zowat het enige bandlid met iet of wat uitstraling, zong het lied in duet met Tony, prachtig was dat.
De nieuwe songs overtuigden dus (nog) niet echt, maar wanner Hadley ons trakteerde op For Your Blue Eyes Only (uit The State of Play, 1992) en zich als ronduit fantastische crooner toonde, bracht dat meteen een flinke krop in onze keel. Niet in de onze alleen allicht.
Maar het moment suprème van de set werd toch een beklijvend Through The Barricades, Hadleys favoriete Spandau Ballet-song. Ook al horen we dit lied liever met de oorspronkelijke instrumentatie, de song en Hadleys prachtige stemgeluid bezorgde ons toch flink wat kippenvel. Ronduit aandoenlijk was wanneer Hadley, met het glas whiskey in de hand, op ieders geluk toostte en dronk. De man meende dat oprecht. Ja, wij geloven dat! Tony is een gentleman.
Het was natuurlijk de eerste avond van de Europese tour, misschien wordt er hier en daar nog wat bijgeschaafd, maar wij zagen een redelijk vlakke en weinig inspirerende band, met als enige sterkhouders de virtuoze percussioniste Lilly Gonzales die zich ook een goede zangeres toonde en uiteraard vocaal powerhouse Tony Hadley zelf. Misschien moet Hadley nog wat aan die nieuwe songs schaven, of er ook wat meer oudere solo-songs tussensteken, of de muzikanten wat meer enthousiasmeren? Maar gooi zeker die covers eruit, Tony en vervang die door pakweg I’ll Fly For You, How Many Lies, oldies Chant N°1 en Musclebound of het prachtige Swept. Nu goed, voor een volledige Spandau Ballet-show hadden we natuurlijk beter de reunie-shows in 2015 bijgewoond. Een volgende Spandau Ballet komt er voorlopig niet van, daarvoor is het water tussen Hadley, die de band in 2016 de rug toekeerde, en Spandau Ballet voorlopig veel te diep.
Wat wat als Hadley zich nu es volledig zou concentreren op zijn solo-werk, in een kleine bezetting, waarbij alle aandacht naar de soulstem van Hadley gaat. Een paar Spandau Ballet-songs kunnen dan nog wel in de toegiften.
De feiten: Anna Rune wist een hele De Roma op slag te betoveren en pakte de zaal in, die een halfuur later verweesd achterlatend. Tony Hadley bewees op zijn beurt wat voor een fenomenale volle soulstem hij nog steeds heeft en nam De Roma even terug mee naar de glorierijke hey days van Spandau Ballet.