The Ramones: elk bandlid had de achternaam Ramone, maar dat was natuurlijk allesbehalve hun échte naam. Ja, natuurlijk wist je dat. Maar wie zijn The Residents? Het is sinds hun gemaskerd bestaan sinds 1972 – ok eigenlijk 1969, toen als Unnamed – nog steeds een goed bewaard geheim. En wie het weet krijgt vast een flinke som bibbergeld uitbetaald. Anders een paardenhoofd in bed? Zou het?
Zondag 29 januari 2023 regeerde de geheimzinnigheid, hilariteit en geniale muzikaliteit in de Botanique. De Faceless Forever/ Dog Stab 2023 Tour bracht het gevierde, gemaskerde, enigmatische kwartet naar een goedgevulde Orangerie.
Fans werden ongelooflijk beloond tijdens de show waarbij The Residents hun vijftigjarige jubileum vierden en gul uit hun rijke back catalogue plukten. Met een flinke greep uit het iconische Duck Stab, wel zuinig op Freak Show, maar niet zonder ons aan het einde van de show te verwennen met Nobody Laughs When They Leave.
Geen reusachtige oogballen met bolhoed, noch de hondenhoofden van de affiche, maar gehuld in stoffen maskers, betraden The Residents het podium. Het feest van vervreemding en (h)erkenning begon met Hank Williams‘ Jambalaya (on the bayou) om dan met Hello Skinny al snel naar Duck Stab te gaan. Jawel, een furieus Constaninople en een machtig Semolina zaten ook in de set!
De vocalist zong, declameerde en riep door diens masker met grommende stem, als volleerde stokoude bluesman, dan weer leek hij te grunten en op ander momenten weerklonk een, al dan niet vervormde hoge en iele stem, in een apocalyptisch, mysterieus klankenspectrum met spokende keyboards, griezelige gretig gierende, soms aarzelende gitaren, soms potige dan weer mechanische drums… en wat een fraai totaalgeluid!
Pure funk, buitenaardse blues, interplanetaire new wave, ongemakkelijk en vermakelijk cabaret, een stiekeme smartlap? Het was het allemaal!
Tijd voor bindteksten was er niet. Aan een rotvaart werden de cult classics erdoor gejaagd, steeds met de nodige theatraliteit. Eigenlijk was het een redelijke surrealistische en carnavaleske beleving, gevuld met geniale gekte. Met ook classics als Bach Is Dead, Cold As A Corpse, Smelly Tongues en vooral Would We Be Alive? in de set, ondergedompeld in hilariteit en waanzin.
Nee, géén Kaw Liga, en we hadden heel graag de hele Freak Show-set gehad. Maar freaky was het sowieso, overweldigend, mysterieus en fenomenaal geniaal dat zeker!
Het rockte, het was dansbaar. Het was bevreemdend, het was bizar en het was gaaf. Wie er nu precies op dat podium stonden? Joost mag het weten, maar Joost weet het vast ook niet. The Residents nemen hun geheim allicht mee tot in hun graf. Of tot hun volgende doortochten, maar komen die er nog? Ze zijn vast al oud? Niet?
Wie ze zijn dat weten we niet. Hebben we ze gezien? Nee! Maar jawel, we hebben ze gezien!
Ok, gemaskerd, dat wel.
Et alors?