Verwachtingen die te hoog gespannen zijn, kunnen alleen maar op een ontgoocheling uitlopen. Dat moet zo wat de hoofdmoot zijn die in de hoofden van vele fans ronddwaalde na het zien van de passage van The Mission in Sint-Niklaas. Wayne Hussey vond het fantastisch om op een vrijdagavond in een stad te staan met deze toch wel leuke naam, maar toen hij deze woorden sprak was er nog geen vuiltje in de lucht.
Eerst moesten we nog Department S doorstaan. Een flinke kluif. Een band die teert op één monumentale new wavehit (Is Vic There?) en het voor de rest moet hebben van irrelevante pubrock. Alles werd zeer plat gebracht en een band die alleen maar een podium kan halen omdat ze in betere tijden een song hadden geschreven die hun groot kon maken. Dat is uiteindelijk niet gebeurd, en gisteren bleek het pijnlijk waarom.
Je moet een kat een kat noemen, iets wat vandaag moeilijker en moeilijker blijkt, maar er was gisteren geen mens naar De Casino afgezakt om deze onkunde van Department S te zien, wel natuurlijk wel om The Mission te zien. Nog niet zo lang geleden (12 mei dit jaar om precies te zijn) stond de gothrockrocklegende in Leuven om daar een memorabel concert te geven dat bij wijze van spreken Andrew Eldritch in de grond zou doen moeten zakken van schaamte. Kortom niets kon fout lopen, dachten wij…
Niks kon stuk tijdens opener Tower Of Strength. Voor wie het niet mocht weten, The Mission beschikt over een arsenaal fans die hun wereldwijd volgen, op elkaars schouders gaan staan om de teksten luidkeels mee te brullen. Dat was gisteren niet anders, de eerste minuten kunnen alleen maar omschreven worden als puur kippenvel.
Hussey met zijn spierwitte gitaar in aanslag lachte en zag dat het goed was, hoe kon hij het weten. De extase ging tijdens Beyond The Pale nog een versnelling hoger, en eigenlijk vroegen we ons toen al af hoe de band hier zonder kleerscheuren zou uitkomen.
De nieuwe cd Another Fall From Grace ligt al een tijdje achter ons, en de set was dan ook meer een overzicht van 30 jaar The Mission in vogelvlucht. De stem van Hussey was zo als altijd meer dan in orde, maar het gelaagde gothrockgeluid waar The Mission zo bekend voor staat kwam in De Casino niet tot zijn recht, soms was het zelfs een brij. Gelukkig zijn er wel die songs! Severina, het eeuwig fantastische Butterfly On A Wheel en zelfs het opgewekte Like A Child Again werd een knaller.
En dan gebeurde wat er al een hele tijd in de lucht ging. Tijdens Wasteland maakte het publiek zich ook eigenaar van het podium en botste een microfoon op de tanden van Hussey. Niet alleen de song hierdoor ging de mist in, Hussey duwde wat mensen van zijn territorium en verliet met een hoge graad van irritatie de scène. Weg was de rock ’n roll, en het gothopperhoofd werd voor eventjes crybaby Morrissey.
Van een sfeer was al helemaal geen sprake. Het duurde net geen kwartier vooraleer The Mission besloot om opnieuw het podium op te gaan. Tijdens Evangeline en The Grip Of Disease deed Hussey alsof er niets aan de hand is, maar het merendeel van het publiek durfde niets meer doen uit vrees dat de man opnieuw de scène zou verlaten.
Na Swan Song verdween The Mission van het toneel. Niemand die had verwacht dat de band nog zou terugkomen, en ondertussen hadden heel wat fans de propvolle zaal verlaten. Maar kijk, net alsof vijftien minuten wachten nog niet genoeg is, lapte de band er nog wat extra minuten bovenop om de ondertussen halflege Casino opnieuw te begroeten. Het publiek kreeg meteen te horen dat dit zijn show was en niet die van hun, leuk om te horen als je een ticket hebt gekocht natuurlijk. Fans zullen dit zonder twijfelen goed praten (helden zijn heilig), maar de objectiviteit gebiedt ons te zeggen dat dit voor de meeste concertgangers een domper van formaat was…
We kregen als toemaatje nog Can’t Help Falling In Love waarin Hussey beter doet dan de King zelf, en het nummer waar iedereen op zat te wachten: Marian, ofschoon Hussey vandaag niet moest onderdoen voor het heerschap Eldritch als het op misplaatste arrogantie aankwam. Tijdens Deliverance vond het publiek opnieuw de moed om lekker uit de bol te gaan. Hussey lachtte weer, gooide hun rozen toe. Blijkbaar was hij het al vergeten. Wij niet, van The Mission verwachten wij een fantastisch optreden omdat we weten dat ze het kunnen, de middelmaat is een categorie waar zij zelden toe worden gerekend.
Foto’s (c) Ann Cnockaert