We mogen ervan uitgaan dat Fugazi niets nieuws meer gaat uitbrengen. De band is nooit officieel gesplit maar hun laatste optreden dateert van 2003 en hun laatste album The Argument van 2001. Zanger/gitarist Ian MacKaye vormde, met zijn vrouw, The Evens en heeft zijn handen vol met zijn legendarische platenlabel Dischord Records, waar bands als Scream (waar Dave Grohl nog een tijdje roadie en drummer bij was) en Dag Nasty (de band rond gitarist Brian Baker van Bad Relegion) op zijn verschenen.
Twee jaar geleden heeft de ritmesectie van Fugazi elkaar teruggevonden. Drummer Brendan Canty en bassist Joe Lally vormen sindsdien, samen met gitarist/multi-instumentalist Anthony Pirog, The Messthetics. Het instrumentale trio bracht vorig jaar haar naamloze debuut uit op Dischord Records, waar we de groove en hardcorepunk invloeden van Fugazi op hoorden maar ook flarden jazz en progressieve-post-rock
We trokken naar Trix om te horen hoe heftig dit live allemaal klonk. Het voorprogramma werd verzorgd door de Antwerpse band Those Who Didn’t die hun muziek omschrijven als instrumentale post-everything en pre-nothing… Ze brachten een korte, stevige set die veel indruk maakte. Songs met veel diversiteit en met een constante dreiging. Soms hoekig dan weer stuwend als een logge pletwals. Het verveelde nooit en door de samples die de nummers aan elkaar breiden kregen we een mooi geheel voorgeschoteld. Ja, straffe kerels die van Those Who Didn’t, hou die mannen in het oog!
Toen het podium werd klaargemaakt voor The Messthetics viel op dat gitarist Anthony Pirog meer plaats nodig had dan de drummer om heel zijn lading effecten op het podium te krijgen. En ja, hij had al die effecten nodig. Terwijl Canty en Lally een stevige groovende basis legden gooide Pirog er een verbluffend klankenpallet bovenop. Ook tussen de nummers vulde de gitarist de leegte op met een arsenaal aan klanken en effecten.
Het trio speelde bijna hun volledige debuut, wat live nog intenser klonk dan op plaat. Ook kregen we nog veel nieuwe songs te horen, die even straf klonken als de songs op het album. De band lijkt op elk song te improviseren maar blijkbaar ligt de basis altijd vast en daarom klinkt alles zo fris en vernieuwend.
We hoorden stevige hardcore afgewisseld met mathrock dan weer flarden dromerige jazz in de Pat Metheny stijl tot freakerige Frank Zappa-achtige stukken. In theorie klinkt dat als chaos, maar dat was het alles behalve. Het klonk zo evident en de meeste momenten klonken zelfs magisch. Hoe deze drie muzikanten elkaar aanvullen was echt uniek.
We kijken nu al terug uit wanneer The Messthetics terug in ons land zijn. Want deze band is een echte aanrader! Wie er gisteren bij was kan het beamen, dit was pure klasse!
