Sinds 2009 maken Stijn Claes, Dimitri Dhaene, Thomas Van Den Haute, Han Wouters en (sinds vorig jaar) drummer Nico Manssens dromerige indiepop onder de naam The Me In You. Vanaf hun debuutalbum Forgotten Clothes zorgde de band voor intense songs van een heel hoog niveau. Album na album hoorde je The Me In You groeien naar een wondermooi pakkend geluid dat ze steeds inblikken met producer Gaetan Vandewoude (Isbells).
Sinds hun vorige album The Music Of Stuart Conroy 1974-1978 viel op dat de band meer het experiment begon op te zoeken zonder de pure song uit het oog te verliezen. Deze maand brachten ze hun opvolger How Does It Feel To Be Wrong All The Time uit op Starman Records. Het is een melancholisch meesterwerk geworden waarop ze nog meer op zoek zijn gegaan naar een bijzonder insteek voor hun muziek. We krijgen een boeiende combinatie van pure popsongs met knappe arrangementen waar we wat van Talk Talk, The Blue Nile en zelfs Radiohead in horen.
Amor was redelijk goed gevuld, wat dezer dagen al vrij uniek is voor een Belgische band. The Me In You mocht op een klein podium spelen dat zo goed al volledig gevuld was door de drum, een portie gitaren en een flinke hoeveelheid keyboards. De band stond met andere woorden heel dicht bij elkaar, wat het concert wel iets intiems gaf. Het geluid van The Me In You daarentegen is niet echt intiem, het is weids, intens en gedreven en toch voelt het langs de andere kant ook aan als een warme deken.
De indrukwekkende geluidsmuur die de band op de cd heeft neerzette was ook live te horen. Het klonk even imposant als op de plaat, ook al had de band de backings vocals van Dienne en Nelle Bogaerts (Lili Grace) en Jenne Pironet (Portland, Glitterpaard) en de viool van Beatrijs De Klerck (Dada Waves, Sohnarr, Marble Sounds) thuisgelaten. Het vijftal heeft genoeg talent om dat allemaal zelf op te vangen zodat we genoten van elke noot die ze de zaal instuurden.
Stijn Claes en co kwamen in Antwerpen vooral hun fantastisch nieuwe langspeler voorstellen wat ze op voortreffelijke wijze deden. Zo knap als de nummers ook op het album klinken zo overweldigend klinken ze live. De samenzang van Han Wouters en Claes was gewoon perfect terwijl de andere muzikanten zorgden voor een subliem geheel. De meeste nummers kwamen van How Does It Feel To Be Wrong All The Time. Maar we kregen ook nog pareltjes uit het verleden zoals: Low Battery, Shark Song en Sober (met een intro van George Michaels Careless Whisper) uit Forgotten Clothes, Misfit uit het tweede album en het zalige Mixing The Beats Of Love uit Stuart Conroy: 1974-1978. De meeste songs vloeiden mooi in elkaar over waardoor er soms ook plaats waar voor een extraatje zoals bij Stop In Motion toen we tijdens de outro een streepje Arcade Fire kregen.
Als bisnummer brachten ze het intense The Coastman & The Liar (ook het laatste nummer van de recentste plaat) dat live echt wel magistraal klinkt. Het was van begin tot eind genieten van een band in topvorm. Nee, The Me In You is zeker niet Highly Overrated, volgens ons verdient deze unieke band net veel meer aandacht.
