Met plaatjes van The Normal en de Human League waarmee dj Senor J (Fifty Foot Combo en Stuffed Babies On Wheels) het publiek opwarmde bleek duidelijk dat de Charlatan, die letterlijk en figuurlijk zwart zag van het volk, honger had naar een stevige brok eighties. Mensen met een melancholie naar het verleden of gewoon jonkies die de sfeer van de new wave-dagen ook eens wilden opsnuiven. Ze waren allen aanwezig, en dat had natuurlijk alles te maken met de band op het podium: The KVB.
Alvorens het de beurt was aan Nicholas Wood en Kat Day, was het eerst een half uurtje retro geblazen met M!R!M!
Je moet iemand niet op zijn kledij gaan beoordelen, zo veel is zeker, maar als de frontman een stokoud t-shirt van het Knebworthfestival met Tears For Fears of Dire Straits draagt, dan weet je wat te verwachten. Back to the 80’s dus. En zelfs zonder schaamte.
M!R!M! is het slaapkamerproject van de Brit Jack Milwaukee. Cheesy DIY-synthpop met als hoofdthema: de eenzaamheid. Jack is ervan overtuigd dat hij alleen zal sterven en nooit de liefde van zijn leven zal ontmoeten, en dus gaat hij maar al zingend door het leven. Stemvervormers, het gebruikelijk Cure-gitaartje en brave synths die ons deden terugdenken aan tijden waarin Johnny Hates Jazz of OMD het nog voor het zeggen hadden. Voor de ene een vloek, voor de anderen een zegen. Hoe dan ook, als voorgerecht best te pruimen, maar eens The KVB op het podium stond was je de smaak ervan al lang weer vergeten.
We waren tamelijk nieuwsgierig wat de Londenaars er van zouden maken, want het mag worden gezegd: hun laatste cd Only Now Forever raakt niet eens aan de enkels van hun vorige Of Desire. Gelukkig bleef de vrees ongegrond, ze zijn live steengoed, en hoewel de oudere songs er met kop en schouders bovenuit staken, zorgde The KVB voor de gewenste weltschmerz. Alweer die Cure-gitaren en vooral imponerende synthklanken met op en neer springende Kat die vond dat het podium van De Charlatan als een trampoline aanvoelt.
Veel interactie was er niet, hoeft ook niet bij zo’n ijskille klanken, maar toch leuk om te horen dat de band het zich nog levend kan herinneren dat ze vijf jaar geleden bij de buren van de Kinky Star stonden. The KVB is één van de bands, net als The Soft Moon waar ze trouwens sterk op lijken, die de new wave als inspiratiebron gebruiken, en niet louter als herkauwingsfactor. Een band ook die als geen ander uit het genre een desolate sfeer weet te scheppen waarbij je bijna automatisch aan de Refn-films moet denken. De jaren 80 zijn nog niet voorbij en als die in de handen liggen van bands als The KVB mogen ze nog wat blijven voortduren…