Even invallen voor een collega voor een avondje rock ’n roll, dat zagen we wel zitten. Op de afspraak: The Grave Brothers. Belgische rockabilly-psychobilly-punk van de bovenste plank. Ze hebben nog niet zo lang een plaat uit en die wilden ze wel eens aan het publiek voorstellen.
De sfeer in de Charlatan zat meteen goed. Uit de luidsprekers knalde The Ring of Fire van Johnny Cash en het café zat vol met goedgeluimde mensen die aan het meewiegen waren op de muziek. Rockabilly vandaag, dat zijn geen vetkuiven meer, de meeste aanwezigen misten wat hoofdhaar, maar hadden wel bakkebaarden en baarden. De typische bottines en jeansbroeken waarvan de pijpen zijn omgeplooid waren er wel– in groten getale. De dames van hun kant droegen panterjasjes en kokerrokjes. We waanden ons in een andere wereld.
The Grave Brothers hebben duidelijk een grote schare die hard fans die weten wat er te verwachten valt. De meeste fans stonden eerst nog in het café een pintje te pakken maar toen het eerste banjo en contrabas getokkel weerklonk was een simpele “Yeah” voldoende om het publiek in beweging te krijgen.
De teksten van The Grave Brothers zijn opruiend en gaan over vaak over drinken en de gevolgen ervan. Ze weten hoe ze hun publiek moeten bespelen. Met banjo, contrabas en de opzwepende drums afgewisseld met het subtiel tokkelen op de elektrische gitaar wordt het publiek telkens weer zachtjes in ritme gebracht en als iedereen mee is, worden de registers helemaal opengetrokken zodat alleman na elk nummer even naar adem moet happen. Blijkbaar ook dorstig want er werden meermaals frisse pintjes gebracht, die de mannen met plezier naar binnen werkten.
Doorgaans kan je gewoon vooraan postvatten, maar vanavond werden we vriendelijk maar kordaat naar achter gewerkt door gespierde, pezige mannetjes die zich met hun gezelschap de linkerkant van het podium toe-eigenden. Rechts stonden ook een aantal fans met de juiste ‘colours‘ op de rug van hun jeansvestjes geborduurd. “En het midden dan?”, hoor ik je denken? Het centrale plein werd ingenomen door een aantal wild dansende gasten die met de armen zwaaiend vooruit en achteruit sprongen, met de ogen dicht en met gevaar voor lijf en leden. Want jawel hoewel de muziek spontaan de meesten luchtpony doet rijden en yihaa doet roepen, was het voor anderen de aanleiding om een regelrechte knokpartij op te starten. Allemaal amicaal weliswaar want na elk liedje vielen die mannen terug in mekaars armen.
Het hele feestje deed denken aan een familiefeest waar we al lang niet meer geweest waren maar waar we ons direct welkom voelden. Elke beschrijving van zo’n avond doet eigenlijk onrecht aan wat we meemaakten. Dit is een band die je live moet beleven.
30/03 – Floeren Aap, Mechelen
18/05 – Barock, Brugge
13/07 – Sjock Festival