Le Grand Mix in Tourcoing, een boogscheut over de Belgische grens, is zo’n zaaltje dat je als concertganger maar beter in de gaten houdt. Een op en top professioneel geluid, sympathiek, en vooral een affiche om u tegen te zeggen. Waren zaterdagavond op de afspraak: The Wedding Present en The Chameleons. Een sterke double bill en met de nog steeds aanwezige populariteit in Frankrijk van beide bands mocht de zaal, het bordje van uitverkocht aan de deur hangen.
Het ene boegbeeld komt uit de jaren 80, het andere voornamelijk uit de jaren 90. Beide hebben ze gemeen dat ze nog steeds een livegroep zijn waar fans écht naar uitkijken. Niet omdat de hits de revue passeren – daarvoor heb je een jukebox of Spotify – wel omdat het om twee livebands gaat die blijven imponeren en nooit aan kracht hebben ingeboet. We hebben de voorbije jaren op het ondertussen opgedoekte W-Fest meer dan genoeg gezien dat het anders kan lopen, maar niet met The Chameleons en The Wedding Present. Twee bands van een heel andere categorie: die van torenhoge kwaliteit en waarvan de fanboy ons influistert dat het om twee groepen gaat die in het potje zitten van allerbeste bands, tout court.
Niet dat we er een wedstrijd van willen maken, maar de prijs van de moed ging naar The Wedding Present. De band uit Leeds heeft meer dan genoeg indieknallers om een greatest hits-set te spelen; zeker in Frankrijk waar de band één van de chouchous was van Bernard Lenoir, de Franse evenknie van John Peel. David Gedge en zijn gevolg koos echter om integraal Bizarro te spelen aangevuld met twee nieuwe nummers en als afsluiter My Favourite Dress.
Met Bizarro maakte The Wedding Present definitief komaf met hun djingel-djangel geluid dat te horen was op hun eerste ep’s en grijsgedraaid werd door John Peel die er niet om loog dat de Weddoes samen met The Fall zijn favoriete bands waren. Bizarro was een pak harder dan hun vorige werk, mede door de productie van Steve Albini. Uitgebracht in 1990, een jaar voordat Nirvana de wereld zou veroveren met Nevermind.
David Gedge, ondertussen de bezitter van een blinkende grijze haardos, deed waar hij altijd goed in was: imponeren. Door de setkeuze had The Wedding Present natuurlijk alleen maar de trouwe fans mee en dan nog, zij die Bizarro als hun favoriete Weddoes-plaat zien maar het werkte wel.
Grappig dat Gedge een setlist nodig had, want de plaat werd chronologisch gespeeld. Beginnend met Brassneck die destijds door MTV-rotatie via 120 Minutes – toen mannen als Paul King of Miles Hunt zich lieten leiden door kwaliteit – een Brits hitje werd. Bizarro werd gespeeld zoals het op plaat aanvoelt: intens en steeds gebruik makend van stiltes die onverwachts uitbarsten in geluidsalvo’s. Gedge moest niet al te veel moeite doen om zichzelf te bewijzen, zeker niet met de fantastische Rachael Wood aan zijn zijde die het podium reeds deelde met Sinead O’Connor, Skunk Anansie en Cirque du Soleil-circus. Straffe madam, straffe plaat, straffe band… kortom het leek opnieuw 1990 zonder in dwaze retro-nostalgie te moeten vallen.
Gedge grapte dat hij nooit begrepen heeft waarom Be Honest op de plaat is beland en dat het nummer live nooit heeft gewerkt. Misschien niet meteen de sterkste track. Maar wat zou het? Wie had ooit gedacht dat we in 2024 luidkeels woorden als “Lost your love of life? Too much apple pie and now Harry’s walked away with Johnny’s wife” nog konden meebrullen?
Tijd voor The Chameleons. Na de break-up opererend onder de naam van Chameleons Vox, maar ondertussen opnieuw als The Chameleons, zoals het hoort. Dezelfde fanboy van The Wedding Present fluistert dat The Chameleons samen met The Sound en The Fall de beste bands aller tijden zijn. Eén van de voorwaarden van een eerlijke review is dat je als recensent afstand neemt van vooringenomen meningen, maar onmogelijk na te leven met een band als The Chameleons. Fuck it dan maar. Het is niet alleen muziek, maar ook emoties. Of om het met de woorden van Mark Burgess te zeggen : “The only important thing about life are experiences. Our time on planet earth is so small that it doesn’t matter. In the end only experiences exist. This gig is one of them. Forget your iPhone and enjoy”.
De band uit Manchester koos voor Mad Jack als opener. Niet evident om daarmee onmiddellijk het publiek los te krijgen, maar het werd meteen duidelijk dat Mark Burgess zeer strak stond. Qua stem, maar ook qua looks met een mouwloos vestje dat herinneringen opriep aan Bono. Toeval of niet, de eerste fenomenale U2-plaat is volgens Burgess een mijlpaal die het geluid van The Chameleons heeft bepaald. Na een zeer succesvolle tour door Duitsland bleek het voor de band al even gemakkelijk om de Franse fans aan hun voeten te leggen. Caution brak het ijs. We have no future, we have no past. We’re just drifting ghosts of glass. Brown sugar, ice in our veins. No pressure, no pain. Junkieverdriet omgezet in de beste postpunk.
Hits hebben ze nooit gehad, wel hebben ze een ontelbare resem bands beïnvloed. Zonder Chameleons geen Editors of Interpol, ook al is het jammer dat niet de hele wereld dat weet. Maar de fans wel, en met Monkeyland werd er voor het eerst gesprongen en gebruld. Meer dan veertig jaar oud maar frisser dan de doorsnee rommel die je op de radio hoort.
Net als The Sound – Burgess en Adrian Borland waren goede maatjes – wordt het postpunkgeluid van The Chameleons niet alleen bepaald door de gitaren, maar ook door melancholische synths. Dat kon je maar al te goed horen op Looking Inwardly. Mooi gevolgd door In Answer. In een normale wereld – maar dat is het volgens Burgess niet – het soort song dat even populair moest worden als I Will Follow van U2. Dat werd het niet, maar geen Franse (en een paar Vlaamse) haan die daar in Le Grand Mix om kraaide.
Tijd voor Souls In Isolation, altijd uitgerold tot een hommage aan Burgess’ helden. Soms Joy Division, maar in Tourcoing werd het zijn andere favoriete band: The Beatles. All the lonely people, where do they all come from? All the lonely people, where do they all belong? Misschien zaten ze op 21 september wel in Tourcoing.
Swamp Thing, uit het derde album Strange Times – bij uitbreiding het meest ondergewaardeerde album ooit – klinkt decennia later nog even intens. Een song over niet begrepen worden en demonen die zonder pardon op de muur komen kloppen. The Chameleons is paranoia, zo mooi gebracht dat de angst een trouwe compagnon de route wordt.
Na Ever After waarin de vloer geveegd werd met extremen – Chameleons is ook punk zonder de post – werd met Where Are You een nieuw nummer gebracht van een nieuwe plaat die in 2025 het licht zal zien. Het zorgde voor een adempauze, maar tevens werd bewezen dat de Engelsen nog lang niet zijn uitgezongen. Wordt zeker volgend jaar in de Trix in Antwerpen vervolgd.
Met In Shreds werd nog maar eens een meebruller opgevoerd, gevolgd door het fenomenale Second Skin. Nooit zagen we Burgess het nummer zo overtuigend brengen. Een blik die het midden hield tussen nijd, verbittering en troosteloze melancholie. Prachtig.
Mooie liedjes duren niet lang. Na een veel te korte set – ook al duurde die ruim anderhalf uur – werden we getrakteerd op de te verwachten uitsmijter Don’t Fall. Eens buiten Le Grand Mix zag de wereld er een beetje anders uit. Niet mooier, wel beter.
“We realise a miracle is due. We dedicate this melody to you. But is this the stuff dreams are made of? No wonder we feel like we’re floating on air.” God heet Mark Burgess.
English
Le Grand Mix in Tourcoing, just a stone’s throw from the Belgian border, is the kind of venue any concertgoer should keep an eye on. It boasts top-notch sound, a friendly atmosphere, and, most importantly, a lineup to die for. Saturday night, it played host to The Wedding Present and The Chameleons—a double bill that lived up to expectations. With both bands still enjoying a solid fanbase in France, it was no surprise that the venue proudly displayed its “sold out” sign at the door.
One band hails from the ’80s, the other predominantly from the ’90s. What they have in common is that they remain live acts that fans eagerly look forward to. Not because they’re trotting out the hits—after all, that’s what jukeboxes or Spotify are for—but because both are live bands that continue to impress and haven’t lost any of their edge. Over the past few years, we’ve seen enough examples at the now-defunct W-Fest of how things can go wrong, but not with The Chameleons and The Wedding Present. These are two bands of a different calibre—towering quality, and, as the fanboy in me whispers, two of the very best bands, full stop.
Not that we’re trying to turn this into a competition, but the award for boldness goes to The Wedding Present. The Leeds band has more than enough indie anthems to play a greatest hits set—especially in France, where they were one of Bernard Lenoir’s darlings, the French counterpart to John Peel. However, David Gedge and his band opted to play Bizarro in its entirety, supplemented by two new tracks and closing with My Favourite Dress.
With Bizarro, The Wedding Present firmly left behind their jangly sound heard on their early EPs, tracks that were relentlessly played by John Peel, who didn’t hide the fact that the Weddoes, along with The Fall, were among his favourite bands. Bizarro was much harder than their previous work, partly thanks to the production of Steve Albini. Released in 1990, just a year before Nirvana would conquer the world with Nevermind.
David Gedge, now sporting a shiny grey mane, did what he’s always been good at: impressing. The setlist naturally appealed only to the diehard fans—particularly those who consider Bizarro their favourite Weddoes album—but it worked.
It was amusing that Gedge needed a setlist since the album was played in chronological order. Kicking off with Brassneck, which thanks to heavy rotation on MTV’s 120 Minutes—back when quality was the guiding light for presenters like Paul King and Miles Hunt—became a minor British hit. Bizarro was played exactly as it feels on record: intense, with quiet moments that unexpectedly explode into walls of sound. Gedge didn’t have to try too hard to prove himself, especially with the fantastic Rachael Wood by his side, who’s shared the stage with the likes of Sinéad O’Connor, Skunk Anansie, and the Cirque du Soleil circus. A formidable woman, a formidable album, a formidable band… It was like 1990 all over again, without descending into silly retro nostalgia.
Gedge joked that he never understood why Be Honest made it onto the album and that it never really worked live. Maybe not the strongest track. But who cares? Who would’ve thought that in 2024 we’d still be belting out lines like “Lost your love of life? Too much apple pie and now Harry’s walked away with Johnny’s wife”?
Time for The Chameleons. After their breakup, they operated under the name Chameleons Vox, but now they’re back to being The Chameleons, as it should be. That same Wedding Present fanboy whispers that The Chameleons, along with The Sound and The Fall, are among the best bands of all time. One of the rules of a fair review is that you distance yourself from biased opinions, but that’s impossible with a band like The Chameleons. Screw it, then. This isn’t just music; it’s emotion. Or, to quote Mark Burgess: “The only important thing about life are experiences. Our time on planet Earth is so brief that it doesn’t matter. In the end, only experiences exist. This gig is one of them. Forget your iPhone and enjoy.”
The Manchester band kicked off with Mad Jack. Not an obvious choice to get the crowd going immediately, but it quickly became clear that Mark Burgess was in fine form—vocally and in appearance, wearing a sleeveless jacket that conjured memories of Bono. Coincidence or not, U2’s first phenomenal album, according to Burgess, is a milestone that shaped The Chameleons’ sound. After a very successful tour of Germany, the band found it just as easy to win over the French fans. Caution broke the ice. We have no future, we have no past. We’re just drifting ghosts of glass. Brown sugar, ice in our veins. No pressure, no pain. Junkie sorrow transformed into the best post-punk. They never had any hits, but they influenced countless bands. Without The Chameleons, there’d be no Editors or Interpol, though it’s a shame the whole world isn’t aware of this fact. But the fans are, and with Monkeyland, the crowd started jumping and singing along. More than 40 years old, yet fresher than the average rubbish you hear on the radio.
Like The Sound—Burgess and Adrian Borland were good friends—The Chameleons’ post-punk sound is defined not only by guitars but also by melancholic synths. This was especially evident on Looking Inwardly, beautifully followed by In Answer. In a normal world—but as Burgess says, this is not one—it’s the kind of song that should have been as popular as U2’s I Will Follow. It wasn’t, but no one in Le Grand Mix that night cared.
Time for Souls In Isolation, always stretched out as a tribute to Burgess’s heroes. Sometimes it’s Joy Division, but in Tourcoing, it was another favourite: The Beatles. All the lonely people, where do they all come from? All the lonely people, where do they all belong? Perhaps they were in Tourcoing on September 21st.
Swamp Thing, from their third album Strange Times—arguably the most underrated album ever—still sounds just as intense decades later. A song about being misunderstood and demons that relentlessly come knocking on your door. The Chameleons are paranoia personified, delivered so beautifully that fear becomes a loyal companion.
After Ever After, a song that sweeps the floor with extremes—The Chameleons are also punk without the post—they introduced Where Are You, a new song from an album due in 2025. It provided a breather, while proving that these Englishmen are far from finished. Expect to hear more at Trix in Antwerp next year. In Shreds brought another crowd singalong, followed by the phenomenal Second Skin. Never before have we seen Burgess deliver the song with such conviction—a gaze oscillating between anger, bitterness, and desolate melancholy. Stunning.
All good things must come to an end. After a far too short set—though it lasted over an hour and a half—we were treated to the expected closer, Don’t Fall. Once outside Le Grand Mix, the world looked a little different. Not prettier, but better.
We realise a miracle is due. We dedicate this melody to you. But is this the stuff dreams are made of? No wonder we feel like we’re floating on air. God’s name is Mark Burgess.
The Chameleons: Facebook – Instagram
The Wedding Present: Facebook – Instagram