Uit (omgeving) Newport, in het zuiden van Wales, stond op het bloedhete High Five podium van Trix: The Bug Club, een garagerock trio dat na de dag voordien in Luik pas hun tweede Belgische optreden speelde.
Ze vielen met de deur in huis met Checkmate, een stevige rocker die meteen de flinkste Jack White in frontman Sam Willmett bovenhaalde, met snedige uithalen op zijn Telecaster. Opvallend: gitaar recht in de versterker, letterlijk nul geluidseffecten nodig, maar maximum resultaat!
My Baby Loves Rock And Roll was er nog zo eentje uit diezelfde rayon opgevist: ergens tussen de R van Jonathan Richman nonchalence en de S van The Strokes vibe.
Met een titel als Eddie Says My Songs Are Whack moet je niet lang raden: deze band heeft humor en zelfrelativering in huis en heeft geen Britse pose nodig om indruk te maken en in dit geval ook genoeg aan twee akkoorden om de klus te klaren. Bassiste Tilly Harris mocht in dialoog met Sam Willmett schijnbaar zingen hoe whack hun liedjes wel zijn, maar ze bleken vooral op Eddie te schieten.
Enkele nummers uit Mr Anyway’s Holey Spirits Perform! One Foot in Bethlehem (2023) passeerden de revue, waaronder het vrolijke La La La Love en Clapping In Time, lekker swampy met een erg basic maar krachtige drumpartij van Dan Matthews.
Tijdens Out in the Streets kon er bij Sam en Tilly een cheesy danspasje af. Bij If My Mother Thinks I’m Happy eisten de originele teksten dan weer alle aandacht. Als moeder maar denkt dat alles goed gaat…
Ook nieuwe nummers uit de nog dit jaar te verwachten langspeler kwamen aan zet: Marriage (de huidige single) en Short and Round. We houden altijd een plekje vrij voor bands met songs over kapsels.
The Bug Club speelde erg basic, niet uit noodzaak, wel uit keuze: de drie muzikanten weten wat ze doen. In Love Is A Painting klonk Sam Willmett bijna als drie verschillende gitaristen, volledig op kosten van de vaardige rechterhand, zonder gitaareffecten. De band schakelde van de korte twee minuten songs over naar meer veeleisende rapsodie nummers, die vlot over de zeven minuten en drie delen gingen. Intelectuals [sic] was de eerste in die reeks.
Tilly Harris: “Next one is a weird one, they all are, but this one in particular”. De set werd dus wat gekker naar het eind toe met uitgestrekte versies van Picture This! en Suck it, een nummer met evenveel tekst als de rest van de set in totaal, afwisselend afgevuurd door Sam Willmett en Tilly Harris in snelle parlando stijl.
Nog wat zweet over voor enkele bissen en met een twintigtal nummers in anderhalf uur zat het energieke Belgische/Vlaamse live debuut van The Bug Club er op.
Wanneer straks het nieuwe album Rare Birds: Hour of Song verschijnt zal The Bug Club drie albums op ongeveer een jaar tijd hebben uitgebracht. Erg productieve jonge band dus. Rauwe garagerock, puntige teksten en geen kapsones zijn de trefwoorden. Een lidkaart van The Bug Club aub.
The Bug Club: Bandcamp | Facebook | Instagram
