Vrijdag 19 mei 2023 hadden we in Het Depot afspraak met een absolute legende in muziekland, en meer bepaald in de elektronische muziek. Nee, niet Kraftwerk, wél Tangerine Dream. Al stond niet één oorspronkelijk bandlid op het podium in Leuven. Stichtend lid Edgar Froese kan je dat niet kwalijk nemen, want die wisselde het tijdelijke met het eeuwige in 2015. Het genieten was er niet minder om.
Weidse keyboardtapijten die ons zo terug katapulteerden naar de jaren zeventig en tachtig, zonder dat we ooit maar het gevoel hadden dat het ongelooflijk saai en gedateerd klonk. Meer nog: de Berlijnse legende wist onze aandacht ruim drieënhalf uur te houden, met recent en stokoud werk. De oohs en aahs waren niet van de lucht, en het was een bijzonder genietbare trip in synthesizerland!
Denk nu niet dat het puur een best of-show was, want sinds haar oprichting en ontelbare veranderingen in de samenstelling is de band muziek blijven maken en optreden. In 2022 verscheen, geheel in de gekende Tangerine Dream-stijl, Raum, dat dan ook mooi aan bod kwam in de set, samen met ander recent werk én enkele iconische werken van de band.
Van het Tangerine Dream dat Edgar Froese in 1967 oprichtte – begonnen als avant-garde-band, tot ze in 1972, op het derde album Zeit, de conventionele instrumenten omruilden voor (analoge) sequencers en synthesizers – schiet niets meer over. Maar het huidige trio, blijft trouw aan het o zo karakteristieke bandgeluid. Destijds werd het genre gedefinieerd als ‘de Berlijnse school’, met als andere belangrijke figuur Klaus Schulze, die vóór Tangerine Dreams elektronische koers nog drummer was bij de band. Stichtend lid en geestelijke vader Froese was actief in de band tot 2014, tot en met het album Zero Gravity. Een jaar later stierf de pionier en oervader van de synthpop. Met de verschillende line-ups gaan we je niet vervelen. Vandaag bestaat Tangerine Dream uit keyboard-wizzards Thorsten Quaeschning (sinds 2005 in de band) en Paul Frick (het jonste lid, want bij de band sinds 2020) en violiste Hoshiko Yamane (sinds 2011).
Hadden we ons aan een zaal vol grijze hoofden verwacht? Eigenlijk wel, maar niets bleek minder waar. Onder het publiek natuurlijk generatiegenoten van Froese, maar evengoed dertigers en twintigers, we spotten zelfs jonge kinderen, zowaar. Laten we het erop houden dat de muziek van Tangerine Dream tijdloos is. “Goedenavond, we spelen twee à drie, misschien vier uur. Daarna zeggen we dankjewel, en dat is het. Veel plezier”, verwelkomde Thorsten Quaeschning ons wat houterig. Zijn Nederlandse ‘goedenavond’ klonk overigens voortreffelijk.
Quaeschning stond achter een imposante keyboard constructie met een hele wand elektronica achter zich. Frick bediende zich van wat zuinigere elektronica. Yamane speelde soms ook wat op een mini-keyboard maar wist ons vooral te verblijden met haar prachtige vioolklanken. En… dansmoves! Van dansmoves gesproken: geloof het of niet maar er werd, zo ongeveer drie uur lang, flink wat gedanst in de zaal. Yamane deed dus lustig mee waar Quaeschning en Frick op Kraftwerkse wijze onbeweeglijk bleven staan en zitten, in volle concentratie op de fijne elektronische klanken die ze de zaal in stuwden.
De set was pure verwennerij voor het oor, en ook het oog met die knappe visuals/projecties. Natuurlijk aandacht voor het jongste album Raum, met de sfeervolle titel track, een magisch You’re Always On Time, en de fel gesmaakte fijne lichte aanslagjes op de dansbeentjes Portico en Continuum. Ook ander ‘recent’ werk kwam aan bod met onder meer het rustige Lost Santos City Map (Recurring Dreams, 2020) een fantastisch en extreem dansbaar It Is Time To Leave When Everybody Is Dancing – we bleven, en er werd flink gedanst voorwaar – en een geweldig Identity Proven Matrix (beiden uit Quantum Gate, 2017).
Een sprong verder in de tijd maakten we met fenomenaal knappe versies van classics als Stratosfear en Love On A Real Train (Dream Sequence, 1985), het formidabele Betrayal (The Sorcerer) (1977), waarbij de viool van Yamane een prominente rol toebedeeld kreeg en Tangram – Set 1 (1980). Een ronduit sublieme interpretatie van het iconische Phaedra (1974) besloot de set, na tweeënhalf uur, die weliswaar voorbij waren gevlogen.
En nog was het niet gedaan! Na de gebruikelijk buiging en dankjewels, kwam de band snel terug om ons dan nog te trakteren op een verrukkelijke fraaie improvisatiesessie van ruim een half uur, dat setlistgewijs steevast Session genoemd wordt. Had het trio nu écht drie uur gespeeld? Jawel, en niemand die dat erg vond, wij ook niet.
Thorsten Quaeschning bedankte het publiek, de zaal en de crew uitvoerig en beloofde ons snel terug te komen. We hoorden hem het graag zeggen want wij zijn een volgende keer alvast weer van de partij. Jij ook?