Audri mocht de avond openen en deed dat goed. Ze begeleidde zichzelf op piano en gitaar en met behulp van wat samples kreeg het geheel wat meer body. Hoewel de elektronica niet altijd synchroon was met de rest, overtuigde Audri toch. Haar mooie stem deed bij momenten denken aan Laura Marling en naargelang de hoeveelheid elektronica, schoot ook Hydrogen Sea door mijn hoofd. Haar beste nummer liet ze voor het laatst en ze liet de zaal opgewarmd achter. Missie geslaagd dus.
Tamino hoeven we intussen niet meer voor te stellen. De jongste Belgische hype werd vanaf de Radio 1-sessie via de finale (en de winst) van De Nieuwe Lichting naar 2 AB’s, Rock Werchter en Pukkelpop gekatapulteerd. Dat het snel gaat voor de jonge Egyptische Belg, is een gigantisch understatement.
Tamino leverde net zijn eerste ep’tje af, die ook door ons goed werd onthaald. Of hij live net zo goed was, dat was de hamvraag in de AB Club.
Openen deed het jonge talent alleen, met zijn rug naar het publiek. Onmiddellijk begeesterde Tamino, die de bomvolle zaal muisstil kreeg. De jonge Belg leek wel wat last te hebben van stress en voor het derde nummer ontdekte hij dat hij geen plectrum bij zich had. Na een vriendelijk vraagje of er eventueel gitaristen met plectrums in de zaal waren, nam hij mijn plectrum dankbaar aan. Tom Pintens (Het Zesde Metaal) vervoegde hem aan de toetsen en zo trok de show zich weer op gang.
Taminos Egyptische roots kwamen naar boven in de Arabisch-getinte zanglijn en zijn prachtige kopstem overtuigde onmiddellijk. In Reverse viel ook drummer Michiel Balcaen (Balthazar en Warhaus) in en daardoor steeg de kwaliteit alleen maar. Op een tapijtje van warme klanken kon Tamino zijn prachtige falsetto prachtig inzetten in combinatie met zijn sobere gitaarspel. Het eerste hoogtepunt van de avond was een feit, maar in het nummer nadien, Indigo Night,overklaste Tamino zichzelf al. Heel intiem gebracht, een prachtige gitaartrek (het woord ‘riff’ klinkt te ruw om het subtiele getokkel van de jonge Belg te benoemen) en een in melancholie gedrenkte stem: de AB was muisstil en in vervoering. Het eerste kippenvelmoment was een feit, en wat voor een.
Toen Tamino vervolgens aankondigde dat het volgende nummer niet op zijn ep stond, waren we extra benieuwd, en onze verwachtingen werden alweer ingelost. Subtiliteit, soberheid, melancholie en dan die prachtige kopstem, die aan de beste Thom Yorke doet denken, het raakt.
Tamino kan het ook op een andere manier: wanneer Pintens en Balcaen zich weer bij hem voegden, volgde een iets gejaagder nummer. Drijvend op een uitstekende percussie ging het tempo wat omhoog en waanden we ons even in de Sahara, waar we een spurtje moeten trekken naar de dichtstbijzijnde waterbron. Verlangen, gejaagdheid en frustratie gebald in een heerlijke song; opnieuw was de zaal helemaal mee. Intussen kreeg ook Tamino in de gaten dat het een speciale avond aan het worden was, en een kamerbrede glimlach verscheen op zijn gezicht.
Cigar bracht hij solo en lekker rauw. Het valt op hoe de jongeman nu al zo matuur klinkt. Wat een talent!
Tamino kondigde aan dat het tijd was voor het laatste nummer, maar voegde eraan toe dat dat maar een trucje was. De sfeer in de Club was zo warm dat na hit Habibi (opnieuw viel ik samen met de zaal in zwijm voor zijn falsetto) iedereen klaar was voor wat bisnummers.
Een oorverdovend applaus later kwam Tamino terug voor een cover van I Bet You Look Good on the Dancefloor van Arctic Monkeys en iedereen genoot: de Egyptische Belg straalde, het publiek hing aan zijn lippen Balcaen en Pintens wisselden glimlachjes uit. Afsluiter Smile was andermaal een hoogtepunt en klonk ongelooflijk puur.
Een nieuw gigantisch applaus volgde: Tamino had de AB veroverd. Terecht, de jongeman durft emotie tonen en bewees keer op keer dat hij steengoede songs kan schrijven. Dat in combinatie met zijn geweldige stem en de puurheid die uit zijn melancholische nummers straalt, maakt van Tamino een verrijking voor het muzikale landschap.
Tamino imponeerde. Als dat een voorbode is voor de show van vanavond in de (uitverkochte) AB, mag de luisteraar zich in de handen wrijven.