Bijna iedere weekdag kun je in het Gentse muziekcafé Video een gratis concertje meepikken. Ideaal dus om zonder al je zakgeld uit te geven een nieuw bandje te ontdekken, en geloof ons: Tacocat is meer dan het ontdekken waard.
Na afloop vertelde de sympathieke zangeres Emily Nokes ons dat de nieuwste band van Kathleen Hanna voortaan op hun label (Hardly Art) zit en jawel, ook Tacocat is pure Riot Grrrl, maar wel met een onweerstaanbaar poppy karakter.
Het was zoals steeds geen sinecure om vooraan een plaatsje te veroveren in de flink gevulde Video. Maar wie daar wel in slaagde, bleef staan. In november 2014 stond het viertal uit Seattle al eens op het podium van dit muziekcafé, en ofschoon de hitte bijna ondraagbaar was, hadden ze er enorm veel zin in. Dat was ook een beetje logisch, want op een bijna ontroerende wijze vertelde Emily dat het optreden in Gent het laatste uit hun Europese toer was.
De meeste songs kwamen uit hun derde plaat Lost Time waarop je 30 minuten zorgeloze indiepop kan horen. Dansbaar, een tikkeltje naïef, ontzettend poppy en onweerstaanbaar sexy. Zo was ook de set van gisteren. Met haar tamboerijn in de hand leek het wel alsof Emily in haar slaapkamer stond te zingen (inclusief de speelse danspasjes), maar het werkte iedere second. Ook al gaan de gitaren wel eens in het rood (de band is fan van hun stadsgenoot Nirvana), blijven de tracks geschikt voor ieder oor. Soms gaan de liedjes over paarden (Horse Grrrls), over poezen (Cat Fancy) of gewoon over mensen die pech hebben dat ze in het weekend moeten werken (I Hate The Weekend).
Veel diepgang moet je in Tacocat niet zoeken. De bandsnaam impliceert exact wat je ziet en hoort, maar soms voelt zoiets overheerlijk aan!