Strand of Oaks is een Amerikaanse rockband uit Philadelphia met muzikaal brein, gitarist en zanger Timothy Showalter. Op maandagavond 27 februari kwamen ze hun vijfde album Hard Love voorstellen in de AB.
Toegegeven wij hadden liever Strand of Oaks in de AB-club gezien (wat vooraf ook eerst gepland was) en wat een stampvolle zaal zou hebben opgeleverd. De grote zaal van de AB werd wel omgevormd tot de AB-Box, maar dat is toch niet hetzelfde. Voor de rest zal je ons niet horen klagen.
De avond werd op gang getrokken door Jason Anderson die iets weg heeft van The Edge van U2. Op zijn eentje met alleen maar gitaar/piano en met héél veel energie (net iets té) probeerde hij het nog niet echt talrijke aanwezige publiek warm te krijgen met zijn rauwe, soulvolle, folk die ons een beetje deed denken aan Justin Vernon (Bon Iver). Zingen kon deze man als de beste en in het laatste nummer kreeg hij het publiek zelf even zo ver om het refrein samen met hem mee te zingen. Een leuke opener van de avond, maar het moest ook niet langer dan het gespeelde halfuur duren.
Na een korte onderbreking was het dan eindelijk aan Strand of Oaks. We moesten even glimlachen als dezelfde Jason Anderson alleen het podium opkomt (je eigen voorprogramma spelen, cool man!). Maar die glimlach werd al snel vervangen door een enorme bewondering toen we de eerste tonen van het beginnummer Hard Love(tevens naam van de nieuwe titelplaat) hoorden. Het nummer dat werd ingezet enkel door Anderson met elektrische gitaar en de prachtige, melancholische stem van frontman Showalter die ondertussen ook op het podium verschenen was, kwam meer dan goed binnen. Wie dacht dat hij deze avond enkel en alleen een stevig rockoptreden zou te horen krijgen (met de lange haren en baard van Showalter zou je bijna niets anders verwachten) was duidelijk op het verkeerde been gezet.
Na een hartelijk begroeting van de frontman himself met de uitspraak ‘ik heb jullie gemist’ (en hij de tijd nam om de handen van een paar van zijn fans op de eerste rij te schudden) volgenden bijna direct Radio Kids en HEAL, twee prachtige live rocknummers die volgens ons de sleutelsongs van het nieuwe album zijn. Jammer genoeg kwam daarna het ongelofelijk saai en traag nummer Taking acid and Talking to my brother van ruim acht minuten die de vaart volledig uit de set haalde. Enkelingen uit het publiek zagen toen hun kans om vroeg in het optreden even snel drank bij te gaan tanken, we konden hen geen ongelijk geven.
Dit was dan ook het enige minpuntje in de set van de mannen uit Philadelphia. De rest van de set was daarna wel weer van een hoog niveau. Met Cry en onze persoonlijke favoriet On The Hill, (een nummer dat iets langer dan vijf minuten duurt met heerlijke gitaaruithalen) volgden respectievelijk Shut In, Everything (nog zo’n zalig rocknummer om mee te brullen) en Rest Of It, een pareltje die iedere rockband wel op zijn album wil hebben. Met Goshen ’97 een culthit die volgens ons dringend een wereldhit moet worden, kreeg Showalter en zijn band de handen van het voltallige publiek aan het einde van hun set spontaan op elkaar, wat niet meer dan verdiend was. Afsluiter/ bisnummer JM werd opgedragen aan Duyster-duo Eppo Jansen en Ayco (jawel) Duyster, die de band jaren hebben ondersteund in hun radioprogramma. Het nummer dat live maar liefst (hou u vast) twintig minuten duurt is een pareltje waar zelfs Pink Floyd op jaloers zou zijn geweest. Wij blijven na dit nummer verdwaasd achter wat ook zo hoort te zijn bij een optreden van Strand of Oaks. Als ze deze zomer ergens op een festival bij je in de buurt spelen, ga ze dan zeker eens luisteren, alleen al door frontman Timothy Showalter ga je met een warm hart naar huis.
Mads D’Hulster
