Nog maar twee jaar bezig, vrij obscuur (dat verandert hoor!) en toch al in De Handelsbeurs mogen openen voor het monument dat Sophia heet. Het overkwam Heisa. We hebben al heel wat bands in hun broek zien pissen van angst die aan zo’n missie beginnen, want het moet worden gezegd dat Sophiafans over vrij kritische muziekfans beschikt, maar deze drie jonge gasten uit Hoeselt hadden daar geen probleem mee. Zanger Jacques tovert allerlei vreemde effecten zijn micro, het basgeluid van Jacques is uiterst strak en terwijl we toch met bloemen gooien: het is lang geleden dat we nog zo’n straffe drummer als Jonathan Frederix bezig zagen. Gevoel voor timing en ritme heet zoiets. De muziek is een potpourri van alles, en dat gaat van Led Zeppelin tot Tool. Of eigenlijk de hele rockgeschiedenis. Eigenzinnig, zoals we het tegenwoordig graag in dat land hebben, maar wel verduiveld goed! De gesprekken die we nadien in de foyer opvingen gingen van “straf” tot “zeer speciaal”. Waarschijnlijk besefte Heisa gisteren dat ze op een podium stonden dat ze nog wel eens zullen betreden. Wij zijn in ieder geval zeker van wel!
Met Bert Vliegen, Jesse Maes en Sander Verstraete wordt het Sophia-collectief met de minuut Vlaamser. Vrij verwonderlijk is dat natuurlijk allemaal niet, want Robin heeft altijd een zeer speciale band met ons landje gehad en kon zich in De Handelsbeurs bijvoorbeeld nog perfect herinneren hoe hij ooit tijdens de Gentse Feesten in de goot van de Kinky Star was belandt.
Sophia is al een tijdje op toer met het vorig jaar verschenen album (As We Make Our Way-Unknown Harbours), maar de fans hebben er nog altijd niet genoeg van (kan ook niet!). De goed gemutste frontzanger had er veel zin in, en jammer dat het optreden om elf uur moest stoppen, anders zou de set nog langer dan twee uur hebben geduurd!
Het is ondertussen een traditie geworden dat Sophia zijn set start met het overweldigende Resisting, een mooiere kans voor Jesse bestaat er niet om te tonen dat hij zich helemaal wil laten gaan. Verdrinken (en er nog blij om zijn!) in een zee van oorverdovende shoegazegitaren, een geluid dat je herinnert aan het feit dat Robin ooit deel uitmaakte van The God Machine. Destijds nauwelijks opgemerkt, maar daarna uitgroeid tot de cultband par excellence! Toen Robin in de ogen keek van één van zijn trouwste fans, herinnerde hij zich dat hij aan de kerel een God Machine-tape had beloofd, maar die was vergeten. Jammer voor de man, weleen prachtbewijs dat Robin voor zijn fans leeft.
Aan iedere song kleeft er wel een brok melancholie. De dood, geen thuis hebben, de verloren liefde, de hoop, de innerlijke demonen…het zit allemaal netjes in Sophia verwerkt. Niet alleen de emoties wisselen af, ook de songs doen dat. Robin mag je gerust als één van de belangrijkste shoegazepioniers noemen, maar hij is ook de troubadour die je hart breekt. Muzikale dromen vol liefde, maar evengoed angst om vergeten te worden.
De songs van Sophia zijn op zijn zachtst uitgedrukt zwaarmoedig, om niet te zeggen zwartgallig, maar net op het moment dat de deur zonder genade dichtklapt, haalt de band je uit de droeve duisternis en toont ze je het licht, hoewel de treurwilgen nooit helemaal uit het Sophia-beeld raken.
Voor de fans was het concert bijna pure routine, maar wel routine die je nooit beu raakt. De vrees dat na zeven jaar pauze Robin er de brui aan zou geven werd gisteren nog maar eens weggeveegd. Sophia is misschien een groep met fans in wiens haren je al wat grijze lokken kan zien, het blijft nog steeds één van de beste bands op deze aardbol. En in diezelfde foyer was er geen mens die dat tegensprak…