Als de programmator van de Botanique Belgische genialiteit verzamelt op het podium van de altijd tot de verbeelding sprekende Rotonde, dan willen we er met Luminous Dash altijd als de kippen bij zijn. Dat was gisteren niet anders bij de doortocht van Slow Crush en support act The Guru Guru. Laatstgenoemden hebben een album en een ep uitgebracht in volle covidtijden. Headliner Slow Crush kwam de voorzichtig opgespaarde opvolger voor het drie jaar jonge Aurora voorstellen.
The Guru Guru uit Hasselt katapulteerde zich in 2017 in de noiserockhemel met het dwingende Pchew en kan nu pas de baan op met opvolgers Point Fingers (2020) en It’s A (Doggy Dog) World (2021). Geen Snoop Dog maar gewoon melodische noise. Alle nummers uit hun set kwamen overigens uit de recente platen. Ook deze keer leek zanger Tom Adriaenssens te zijn ontsnapt uit zijn psychiatrische afdeling en verscheen in pyjama, op pantoffels. Zijn onafscheidelijke handdoek was ook van de partij. In Where’s My Rum werd herhaling lekker uitgepuurd zoals dat ook op Back Door het geval was op de debuutplaat. Chramer en Delaware misten toch wat punch. Of is het omdat de urgentie van hun oudere songs ontbreekt op het nieuwere werk? Snakes And Ladders was iets te rommelig om de aardig gevulde zaal mee te krijgen.
Honestly I Don’t Feel Like Dancing leek het tij te keren en maakte wel indruk. Aan gitaristen Van Den Abbeele en Viggria zal het hoe dan ook niet gelegen hebben. De sound was nauwkeurig afgesteld wat dan weer Origamiwise wat braafjes deed klinken. De noisefurie kwam er in het slot met het vlammende Mache. The Guru Guru doen altijd wat ze moeten doen maar er zit nu nog behoorlijk wat coronastramheid in de snaren. Meer rock dan noise dus.
We hadden vooraf gevreesd dat Slow Crush niet boven de rotvaart van hun opwarmers zou uittorenen maar de band rond frontvrouw Isa Holliday uit Manchester gaf ons lik op stuk met een indrukwekkend optreden. Hush, opvolger van Aurora, ligt op dit moment, ja nu, in de rekken en werd bijna integraal opgevoerd. Het openingskwartet werd afgerond met het nummer Aurora maar vooral Blue (uit Hush) en oudje Tremble waren een blauwdruk voor de sound van Slow Crush. Dreampop met veel fuzz, grunge en shoegaze-elementen worden luid maar loepzuiver met elkaar verweven. De Hush-kaart werd getrokken vanaf het stevige maar korte Swoon.
Onze crush voor de podium présence en het charisma van Isa werd slowly verder vormgegeven tijdens Gloom en Swivel. Er vallen méér dan een paar fysieke en auditieve gelijkenissen te noteren met een andere dame waarvoor we in de nineties een crush hadden: Alison Shaw van The Cranes. Ook die band grossierde in dreampop met shoegaze en ook wel gothic kantjes. Bij Slow Crush zijn de vocals van Isa zowel op het podium als op de plaat niet op de voorgrond gemixt waardoor dus vooral de gitaren en de heerlijke baslijnen van Holliday spreken. Gitarist Jelle Ronsmans stond immers geweldig strak te spelen in een sfeervol tegenlicht.
Het hoogtepunt van de avond duurt lang want is zowat het volledige tweede luik van de set waarin alle loftrompetten der wereld bovengehaald worden voor het verbijsterend straffe trio Rêve/Hush/Lull. Het is van Godspeed You!Black Emperor geleden dat we zo opgingen in de sound en vision. Ook nu hadden we het podium fysiek nodig om ons aan vast te klampen. Een regenachtige herfstsfeer werd opgeroepen en het niveau nam Disintegration-vormen aan. Jawel, dat hoge niveau inderdaad. Rêve is breekbaar mooi, blijft lekker lang inhakken op je gemoed en weergalmt de sfeer van The Cure op een melancholisch hoogtepunt. Titelnummer Hush is akelig perfect met de opgebouwde spanningsboog die het nummer onverwachte richtingen laat uitgaan. We verliezen ons evenwicht en vallen in het kille natte gras in een veld vol nevel om door de zon en tsjirpende vogeltjes te worden gewekt. Dat soort nummer!
Isa Holliday en co gaven plankgas bij afsluiter Glow dat ons eens te meer losrukte uit de dagdagelijkse sleur en ons liet dromen van een covidvrije winter. De imposante verzameling effectenpedalen werd nog een keer tot het uiterste gedreven. Isa vertelde ons na het optreden dat ze alles gegeven hebben maar moeilijk konden inschatten of het publiek ook ‘all the way’ was gegaan. Wij moesten haar het antwoord schuldig blijven want we waren tijdens het optreden zo hard aan het genieten dat we abstractie maakten van omgevingsfactoren in al hun facetten. ‘Slowly crushed’ heet zoiets zeker?