Everyday I Have The Blues klonk een weinig ongeloofwaardig bij Jazzzolder Mechelen, even over tienen, waar niets dan blije gezichten te bespeuren vielen, toen Shanna Waterstown en band de set eindigden met deze blues classic. Ze hadden er immers én flink van jetje gegeven én uitgeblonken in grootse muzikaliteit alsook en vooral menig feelgoodvibes rondgestrooid, die vrijdagavond. Maar de blues, nee die hadden we niet…
Bluesrock en feelgoodvibes? Toch toch! De Amerikaanse zangeres en haar Italiaanse muzikanten brachten zompige en bronstige bluesrock, geïnjecteerd met jazzyness en funk, naar Mechelen en dat hebben we geweten. Waterstown blies haar krachtige warme stem door de zaal, terwijl haar begeleidingsband uitermate strak speelde, stevig en ook heel erg funky. Soms jazzy, jawel…
De stem zat aanvankelijk niet luid genoeg in de mix, waar de gitaar dan weer veel te luid klonk, maar dat werd snel bijgesteld. There’s A Party klonk het en dat bleken geen loze woorden. Al verdronken die woorden van Waterstown dan wel wat in het bandgeluid, een feestelijk en dansbare start was het alleszins wél. Gedanst werd er trouwens letterlijk, op de schaarse ruimte die er nog was naast de stoeltjes.
Het album A Real Woman dateert alweer van 2011, maar die tweede plaat zou er nu dra toch aankomen, verzekerde Waterstown ons vrijdagavond. We kregen, naast ouder werk en ‘standards’ wel al heel wat nieuwe songs te horen, en die klonken veelbelovend. Zéker het swingende Swamp Thing, waarbij Walter Crasani met vier drumsticks tegelijk drumde, het al even dansbare, funky en tot de verbeelding sprekende Mama’s Kitchen en een absoluut machtig Born (To Make You Cry) waarbij de gitaar van Massimo Ciraci een glansrol toebedeeld kreeg. Een zalige, croonende gitaarlijn opende de song, en verderop was het ook genieten van hoe Ciraci diens gitaar liet zingen. Zingen deed vooral Waterstown geweldig goed natuurlijk. Wat een krachtige stem! Of zoals we ons lieten ontvallen in de wandelgangen na afloop: “Wat een powermieke!”.
Ook Voodoo Woman met zijn funky gitaarlicks en vette bassen was een van de prijsbeesten in de set, het heerlijk rommelige en zalig weg rockende Hound Dog (van Big Mama Thornton) klonk redelijk zalig. Een bruisend Mustang Sally in galop moest er niet voor onderdoen, al vonden we toen dat we al wel genoeg drum- en bassoli hadden gehoord die avond, want die waren even talrijk als onnodig, met alle verdere respect voor Gianpolo Feola (bas) en Walter Cerasani (drums) want een solide ritmetandem, dat wel!
Af en toe is de onvolprezen Mechelse jazzclub een zompig uitverkocht blueskot, misschien niet aan alle jazzcats besteed, maar de aanwezige melomanen konden dat bluesuitstapje alleszins smaken en rockten lustig mee; everybody was Bluesin’, met Muddy Waters, Buddy Guy, Big Mama Thornton en Shanna Waterstown natuurlijk!
De band is nu op ‘winter tour’, daarna wordt die langverwachte nieuwe plaat misschien wel afgewerkt, Shanna?