Een man met een houten paardje. Het is een eenvoudig beeld, maar het ontroert. De man in kwestie is Marc Debroey. Na een punkperiode met Indicators en wat elektronisch gefriemel met 7 A Nou, bereikte de man uit Sint-Truiden de finale van de Rock Rally met Fat’s Garden in 1988 (er stond daar toen ook Citizen Kane met ene Daan Stuyven, en natuurlijk de winnaar Ze Noiz). De band koos voor kwaliteit in plaats van populariteit en bracht zijn plaat Buried In Eden uit op Les Disques De Crépuscule. Een commerciële (briljante) blunder, de radio draait niet de plaatjes van het label van Michel Duval en Annick Honoré, en dus verdween alles in de gouden kelders van de obscuriteit. Nu goed, de band kon ten minste zeggen dat ze lovende reviews kreeg (voor wat het waard is).
Marc speelde nog zo’n honderd optredens met Burt Vegas & Combo, hij had een alter ego als Mauk, doet nu iets belangrijks bij PIAS, maar deed tien jaar niks meer op muzikaal vlak. Was het dat houten paardje, of wat? Plots had hij zin om wat elektronische composities te maken, waardoor Sebastopol was geboren. Aanvankelijk instrumentaal, maar uiteindelijk werd de gulden middenweg gevonden, een cd met gezongen tracks en een lp die alleen maar instrumentale telt.
Zal hij de wereld veroveren? Neen, wel je hart als je wil luisteren. Terwijl het merendeel van de Leuvenaars hun zondag op de kerstmarkt (of was het een rommelmarkt?) wilden doorbrengen, trok een heel leger trouwe muziekfans naar Het Depot voor een matinee met Sebastopol.
Samen met zijn trouwe buddy Johan Bessemans op gitaar, Staf Verbeeck op de keys en met Fiona die de backing vocals en gitaar deed, zorgde Marc voor een uur ontroering. Door zijn pakkende bindteksten die steeds de nagel op de kop waren, maar ook door zijn melancholische muziek.
Eenvoudig, wellicht voor het grote publiek veel te eerlijk, maar voor een mensenhart dat nood heeft aan wat integriteit het beste wat je op een zondagmiddag kan overkomen.
Neen, dit was niet echt een showcase van Sebastopol, eerder een intiem optreden van een man die terug het podium op wil, gewoon omdat hij goesting heeft om iets zinnigs te vertellen en liedjes wil schrijven over mensen die naar het beloofde land zoeken en er zonder pardon worden uitgekieperd (Pioneers) of het trieste (anderzijds bevrijdende) gevoel dat een ouder ervaart als de kinderen hun eigen weg kiezen (Harbourville).
Hoe je de muziek moet omschrijven? Singersongwriter? Neen, want daarvoor zit er veel te veel electronica in verwerkt. Eerder het relaas van een muzikant die alles heeft gezien, maar vooral alles heeft geproefd, een globetrotter die zich op vele muzikale wegen begaf, maar die uiteindelijk naar de richting van je hart leiden. Of wat een houten paardje zoal kan doen…
Foto’s (c) Ann Cnockaert