Wie na alweer een hectische werkweek wat troost zocht, was op het juiste adres hij Amor, vrijdag 31 mei 2024. Daar wisten de Rotterdamse zusjes Sarah en Julia, samen met andere sterke jongedames ons te verwennen met hun folky, soms sombere, dan weer hoopvolle en dromerige melodieën. Met de power van The Bangles, de vocale kracht, tristesse en emotie van Joni Mitchel, Boygenius, Phoebe Bridgers of ook Big Thief – een evident, toepasselijk en onvermijdelijk referentiekader – wist Sarah Julia een volgepakte Amor te bedwelmen en zalven met hun kleine intimistische, veelal beklijvende liedjes.
Verdrinken in de ogen van Sarah, volledig getroost en in vervoering door stemmen van Sarah én Julia, maar ook vaststellend dat de andere dames in de band hun vocale steentje bijdroegen. Zonder de subtiele percussie van die ene man te durven vergeten natuurlijk. Poppy folk en folky pop, met mooie gitaarpartijen, harp, mandoline, bas, percussie en keys, maar toch vooral die zo mooi op elkaar afgestemde engelenstemmen van de Rotterdamse zusjes.
Dat de Nederlandse muziekscene ons de laatste jaren verwent met kwaliteit is een understatement. De in Amsterdam gevestigde Rotterdamse zusjes Sarah en Julia, die als Sarah Julia met How Do We Go Back To Being Normal, zopas nog een wonderlijk mooie ep uitbrachten, duidelijk al goed gekend door de talrijke opgedaagde jonge fans, zijn géén uitzondering op die regel. Met hun engelenstemmen en mooie composities pakten ze Amor van bij de eerste noten van Conspiracy Theorist volledig in.
Conspiracy Theorist werd trouwens gebracht in het publiek. Net voor de jonge dames opkwamen werd een ouderwetse microfoon in de zaal gezet. De meiden liepen het publiek in en brachten deze compositie op harp, gitaar en bas. En voor het eerst was het genieten van die magische harmonieën van deze sirenes.
Daarna wandelden de jongedames het podium op, de percussionist vervoegend, om een sterk Thoughtless Man in te zetten, met als wederkerende vraag How Do We Go Back To Being Normal, de titel van de ep waarop dit pakkend lied prijkt. Zo mooi die samenzang tussen Sarah en Julia, die afwisselend de lead vocal voor hun rekening namen, om dan harmonieus samen te zingen, wat ze de hele set van deze verwenpartij zouden doen.
Julia zette Use A Friend in, Sarah op tweede stem. Briljant mooie indiepop. Het had een nummer kunnen zijn dat de jongste plaat van Boygenius nét niet gehaald had. Maar dat kan ook gezegd van Conversation, het volgende nummer in de set.
“We spelen vandaag natuurlijk liedjes uit onze ep die net uit is, maar ook veel nieuwe liedjes!”, aldus Sarah. “Dit is een lied over hoe het soms toch nog eng is om als vrouw alleen over straat te lopen, je weet niet wat er kan gebeuren. Ook de mogelijke vrees van een moeder over haar dochter die op stap is…”. En die bezorgdheid, ge-uit in Daughters klonk behalve dramatisch en behoorlijk beklemmend ook gewoon werkelijk meesterlijk mooi in de sublieme vertolking.
“We hebben véél opgenomen in Antwerpen, samen met Jasper Maekelberg, en ja die is vanavond aanwezig”. Sommigen in de zaal hadden hem al gespot, anderen wierpen een zoekende blik en een ode aan de stad waar ze de Rotterdamse zusjes nu wonen, de beslommeringen van gestolen fietsen incluis, Amsterdam, stop 2, weerklonk, meesterlijk pakkend gezongen, met een fraaie keyboardpartij van Sarah aan het eind. Opmerkelijk hoe de dames uit Rotje Knor met zoveel passie die andere stad, Amsterdam bezongen. Ja, Amsterdam, zo heet dat lied gewoon, klonk erg mooi.
“Dit is een cover. Als je het kent mag je meezingen”, moedigde Sarah ons aan. Zelden, zo’n mooie en oprecht naïeve vertolking gehoord van This Must Be The Place (Naieve Melody) van Talking Heads. Amai! David Byrne zou hier blij mee en trots op zijn. Wedden? En of we meezongen? Goh, voor ons een weet…
Sarah vertelde het sprookje over een prinses van de Maan, Maanmensen en een boze keizer en hoe hen dat inspireerde om Mount Fuji te componeren, waarop Julia verkondigde hoe mooi ook Trui Amerlinck (Rosa Butsi, Tsar B) daar al bas op gespeeld had. “Trui is trouwens ook hier in de zaal, maar ik ga stoppen met mensen in het publiek bekend te maken”, grapte Julia. De huidige bassiste, met een outfit als was ze stiekem ook één van David Bowies Spiders From Mars, speelde het ook voortreffelijk hoor. En Mount Fuji klonk al even feeëriek als hoe Sarah het had verhaald.
Oogjes toe en je besefte dat hier Phoebe Bridgers had kunnen staan met de machtige compositie die How Do You Fall In Love So Easily is. Slik. Deze ‘stevige binnenkomer’ werd gevolgd door een subliem Policy of Honesty, “over hoe je niet altijd écht eerlijk kan zijn tegen je vrienden”, aldus Julia. Herkenbaar?
Sarah vertelde ons over een National Geographic-documentairereeks Air Crash Investigation die zij en Julia als kind zagen. “Julia was 9 en ik was 6”, waarop Julia “Ik heb nog steeds vliegangst” repliceerde, een sterk Black Box inleidende.
“Eigenlijk zijn we aan het laatste nummer van de set toegekomen. Ach, nee, dat gaan we niet doen we hebben er dus nog twee!”, grapte Sarah en ze vertelde ons over wandelingen in Schotland met hun vader en hoe ze Cairngorms als reisbestemming aan kon raden. Genoteerd, Sarah. “Wat zijn, jullie stil”, voegde Sarah er aan toe terwijl de banjo diende gestemd. Een stel onverlaten moest dan toch even beginnen praten, maar zodra de muziek startte, hielden die dat gelukkig voor bekeken en stemmenpracht in een wonderlijk en Cairngorms vloeide als een troostende deken over de aanwezige melomanen in Amor.
“Zullen we… ja, we gaan deze bij jullie in de zaal doen!”, waarop de dames, enkel de drummer op het podium achterlatend, opnieuw het publiek in wandelden en net zoals bij aanvang, allen knus rond die éne microfoon verzamelden. En een fragiel Keeping It Light was onze beloning. Zo mooi.
En zo zat, na een klein uurtje, onze live kennismaking met Sarah Julia er al op. Allicht niet onze laatste ontmoeting met deze extreem getalenteerde jongedames. Iets zegt ons dat het die volgende keer wel eens in de grote zaal van De Roma te doen zou kunnen zijn…