Een vrij grote opkomst voor dit midweekse optreden in de Handelsbeurs met opvallend veel jonge dames tussen het publiek. Er was dan ook een speciale actie in samenwerking met de Arteveldehogeschool Gent. Maar er waren ook best wel wat oudere muziekliefhebbers onder de aanwezigen.
Eerst was het de beurt aan Roufaida die het publiek een halfuurtje mocht opwarmen en dat deed ze met verve. Van bij het eerste nummer had ze de sympathie van het publiek. Er werd al direct meegeklapt op de Noord- Afrikaanse ritmes die deze jongedame met Nederlands Marokkaanse roots in haar nummers verwerkt had.
Ze stond daar helemaal alleen, kwetsbaar, innemend maar boven alles overtuigend. Het kleine meisje op dat grote podium, zichzelf begeleidend op gitaar en guembri. Een luit-achtig snaar- en percussie instrument dat in Marokko en daarbuiten ondertussen, bespeeld wordt (dat laatste moesten we zelf even opzoeken).
Verder bediende ze zich van samples en elektronische percussie die zij ook zelf bespeelde, maar dat had toch af en toe wat invloed op haar gitaarspel. Een valse noot werd echter ruimhartig door de vingers gezien.
Ze zong met haar heldere stem zowel in het Engels als in het Arabisch en bracht tussendoor nog de cover Li-Beirut van Fairuz.
Opvallend ook hoe zij Kids With Buns prees en dankte om deel te mogen uit maken van deze avond en hoe deze laatsen tijdens hun set het compliment zowaar even retourneerden richting Roufaida, het publiek terzijde nog even aansporend om toch maar de plaat van de Nederlandse mee naar huis te nemen.
En toen was het de beurt aan de Buns. Opmerkelijk wat voor een podiumpresence deze dames al tentoon spreidden. Enerzijds Marie Van Uytvanck, een beetje ingetogen op het verlegene af. Maar vergis u niet. Ze bespeelde haar publiek met verve.
En aan de andere kant van het spectrum Amber Piddington. Het ‘meisken’ deed sporadisch denken aan een jonge Angus Young. Niet zozeer door haar gitaarspel, wel door de manier waarop ze haar ingehouden woede leek te etaleren, wild rondhossend over het podium, in wat wel een punkversie van een kostschooluniform leek te zijn. Haar gitaarspel mag er trouwens best wezen, al lijkt het er soms op dat ze haar gitaar meer slaat dan bespeelt.
Indrukken kunnen bedrieglijk zijn. Ze haalde immers mooie klanken uit het instrument. Soms frivool maar anderzijds ook behoorlijk rockend en van een scheurende solo was het dametje ook al niet vies. Ze durfde ook al wel eens een vloek slaken als het nochtans enthousiaste publiek net iets te lauw reageerde naar haar zin. Wildebras is het woord dat kwam bovendrijven bij zoveel branie.
Wonderlijk hoe de stemmen van dit duo overeind bleven tussen wat af en toe wel een wall of sound bleek te zijn. Maar de geluidstechnicus wist duidelijk waar hij mee bezig was.
Ze waagden zich tussendoor ook al eens aan een nummertje met hun tweetjes. Zacht en breekbaar. Je zag hen als het ware voor je, liedjes componerend op hun studentenkot. Of kwam dat gewoon omdat Marie dat bij de intro van het nummer vertelde? Suggestie is alles, uiteraard.
Coming of age is zowat het leidmotief in de teksten van het duo. Eenzaamheid, de zoektocht hoe het verder moet, verkeerd begrepen worden of niet weten hoe wat uit te drukken (maar zijn dit eigenlijk geen thema’s voor alle leeftijden?).
Ze werden meegepreveld, meegefluisterd en soms op aanvraag luidkeels meegezongen. De achterban kende er wel wat van. “They don’t know what it’s like to be sad”, galmde door de Handelsbeurs.
De begeleidende ritmesectie met een drummer die de inventieve ritmes uit zijn mouw bleef schudden en heerlijk loos ging op de toms en de bassist die ook keyboard speelde, zorgden ervoor dat de nummers niet alleen overeind bleven maar dat ze er stonden als een huis.
Op het einde van de set kwam Mathias Stal – die voorgesteld werd als de Vlaamse Kurt Cobain en tevens producer is van de mooie Buns plaat Out of Place – ook nog even de snaren beroeren.
Na de gebalde set was het tijd voor de bisnummers. Rustig startend maar plots, werd de handelbeurs de Bathroom Floor van de dames die besloten om maar wat verder te gaan spelen tussen het publiek, wat voor het nodige jolijt zorgde.
En dan nog was het feestje niet voorbij, want op de tonen van Gimme Gimme Gimme A Man After Midnight van ABBA kon er nog een dansje vanaf op het podium.
Kwajongensstreken.
Roufaida: Facebook – Instagram
Kids With Buns: Facebook – Instagram