De vierde dag van Werchter vraagt om wat reflectie. De zon was alle dagen een hoofdrolspeler en dat was fantastisch. Herman Schueremans stelde de affiche samen en zag ongetwijfeld net als wij dat het goed was. Een pluim voor de organisatie. Eén puntje van kritiek toch: het is erg sneu dat de tenten sluiten eenmaal het optreden is begonnen. Het nieuwe podium The Slope was een heel leuke plek. Er was lekker en gevarieerd eten en drank: de Willy Nacho’s en de mocktails met Ice Tea waren onze favoriet. De oplaadpunten en de waterverstuivers waren zeer welgekomen. Tenslotte ook een pluim voor de mensen van De Lijn, de bussen reden zeer stipt.
Maar eerst nog het Luminous Dash-verslag van dag 4. Anders dan andere dagen startte die dag voor ons pas in de late middag.
The Barn 15:45 – 16:45 George Ezra
De wet van de tenten op Werchter: als het optreden gestart is, mag je enkel de zaal nog uit. Wij waren er om 15.48 dus de deuren waren al toe. Het gevolg: geen George Ezra verslag maar wel ééntje van Kaleo.
Main Stage 15:45 – 16:45 Kaleo
Critici hebben allerlei meningen over Kaleo: niet geloofwaardig, de zanger is te afgeborsteld, etc. Natuurlijk het is een vreemd gegeven: bluesrock à la The Black Keys en Kings Of Leon uit… IJsland. De vraag was of zo een band een interessante show kan brengen met slechts één plaat en één bekend nummer. Maar ja, wij zijn ook fan natuurlijk Way Down We Go .Vorig jaar moest de groep op het allerlaatste moment verstek geven voor Rock Werchter wegens medische problemen van zanger-gitarist JJ Julius Son, ze kregen een herkansing en het was mooi.
Klub C 18:45 – 19:45 Rone
Op de vierde dag van Werchter ben je al eens je oriëntatie kwijt. Ons overkwam het omstreeks 18:25. Benieuwd naar hoe Amazons zou klinken, gingen we zitten in de Klub C. Juist, we hebben het gemerkt want omstreeks 18:45, kwam daar een mannetje muziek maken met een soort touchscreen waarmee hij muziek kon maken. Het deed ons wat denken aan Kraftwerk, maar het was toch ook iets helemaal anders. Rone is een producer/componist is die hot is in Frankrijk. Hij werkte samen met Jean -Michel Jarre en The National. Muziekstijl: beats, beats, beats. De zaal ging instant compleet uit zijn dak. Leuk voor een paar nummers maar niet voldoende ons ding om NIN voor te missen.
Main Stage 17:25 – 18:25 Eels
Il faut le faire: een backcatalogue die stijf staat van de hits, maar doodleuk starten met covers. Eerst Out In the Streets van The Who en dan Raspberry Beret van Prince. Daarna natuurlijk een bloemlezing uit zijn oeuvre: Bone Dry, Flyswatter, Dog Faced Boy, You Are the Shining Light, My Beloved Monster, That Look You Give That Guy….Today Is The Day, I Like Birds, Novocaine For The Soul. Mark Oliver Everett (E) was in een bijzonder vrolijke bui en zo zien we hem graag. Hij zag er een beetje grappig uit met zijn zonnehoedje en jeanspak maar hij verzekerde ons: ‘ I was having a four year nervous breakdown, but I’m back. Feeling sane’. Het hoofdpodium heeft niet de “intimiteit” van The Barn of Klub C, maar E slaagde er wel in om ons opnieuw te doen smelten.
The Barn 17:35 – 18:45 David Byrne
Een andere wet van Werchter: je kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn dus waren we zondagmiddag bij Eels en niet bij David Byrne. Wie daar wel was vertelde dat het mogelijk het beste optreden van de editie was, maar ja, die hebben natuurlijk Eels niet gezien.
The Barn 19:45 – 21:00 Nine Inch Nails
Op de heetste van de vier dagen in The Barn gaan hangen, no way! De fut is eruit, geen energie meer, we gaan ons gewoon buiten neerleggen en rustig wat meeluisteren. Dat was buiten Nine Inch Nails gerekend. De tent zat nokvol en ook buiten voor het scherm zat een massa volk ongeduldig te wachten op Trent Reznor en de zijnen.
Zonder gedoe, met alle spots aan wordt Somewhat Damages stevig ingezet maar ontploffen doet de boel met de razernij van het punkrockende Wish. De spots zijn intussen gedimd en Reznor verdwijnt in de rook. De man is in bloedvorm en met Less Than sleurt hij ons mee in de nineties electrowave-sound van de band. We dansen de ziel uit ons lijf en kunnen er niet genoeg van krijgen. Voorzien van een sobere, maar schitterende piano-intro doet The Wretched daar nog een schepje bovenop met die heerlijke industriële klanken.
Het dreigende afwisselende gefluister en geschreeuw van de zanger klinkt als een tijger die zijn klauwen scherpt klaar om zijn prooi te besluipen. Het profetische The Lovers brengt ons in een trance die uitmondt in het donkere, pulserende Reptile. Als een slang die ons bekruipt, zachtjes wurgend en ons hartkloppingen bezorgt waar we nauwelijks van herstellen. ‘Oh my beautiful liar’: we kreunen en headbangen intens mee en onze nekspieren kloppen overuren.
Hitte? De enige hitte die wij voelen is die van het alles verzwelgende vuur dat de band ontketent. Dit is een onvergetelijk feest en het houdt niet op. Met Shit Mirror uit hun nieuwe ep leggen ze de zweep erop. Een korte stilte voor de storm want met Copy Of A breekt de hel los. Reznor hangt aan zijn microfoon alsof hij elk moment in een afgrond kan storten en wij gewillig met hem.
We hopen dat deze avond nooit eindigt. ‘You’re going to get what you deserve’ brult de frontman met rauwe stem in Head Like A Hole. We laten het ons met een gulzige gretigheid overkomen, we verdienen het! Met Hurt sluiten we in wanhoop en pijn een razende, heerlijk donkere en pretentieloze rave af. Onvergetelijk en één van de hoogtepunten van deze editie! Wij kunnen niet wachten op de volgende woeste doortocht van Nine Inch Nails waarbij je ons op de eerste rij zal vinden, wees daar maar zeker van!
Main Stage 21:00 – 22:30 Nick Cave And The Bad Seeds
De triomftocht van Nick Cave was legendarisch. Nick en zijn band gingen tekeer als jonge wilden en begeesterden zo de massa als duistere tovenaars. terwijl Nick de massa ophitste door dicht bij zijn fans te gaan, gingen zijn Bad Seeds op het podium tekeer alsof ze 20 jaar waren. De set bestond uit 13 hoogtepunten. Tijdens de zonsondergang moesten vele bezoekers een traantje wegpinken. De set gaf een mooi overzicht uit zijn uitgebreide songboek. Er was heel oud materiaal zoals From Her To Eternity, maar er waren ook nummers uit Skeleton Tree. Als u ook andere recencies leest zult u vaststellen dat er maar één optreden is waarover idereeen dezelfde mening heeft. Deze Nick Cave is helemaal terug van nooit weggeweest. Tijdens Stagger Leebegon hij mensen uit het publiek te halen om mee met hem te dansen. Niet enkel vrouwen, maar liefst ook de mannen met lange baarden.
We hoorden iemand over het Gorillaz-optreden zeggen: een lust voor het oog en een streling voor het oor. Het eerste kunnen we bij Nick Cave niet zo direct zeggen (hoewel smaken verschillen), maar voor het tweede moet de eigenzinnige zanger absoluut niet onderdoen en die streling beperkt zich niet tot het oor maar loopt door naar het hart.
The Slope 22:30 – 23:10 Equal Idiots
Een massale opkomst voor de jongens van Equal Idiots. Het winnen van de Humo’s Rock Rally in 2016 heeft hun geen windeieren gelegd. het was drummen voor een plaatsje voor en naast de Slope. Hippie Man mag openen en daarmee vliegen Thibault en Pieter er zonder veel tralala direct in: de gitaren op maximum en gaan. Het publiek lijkt nog wat te aarzelen, maar met Put My Head In The Ground is het ijs gebroken en gaat het overstag.
Waar net nog iedereen rustig neerzat aan de picknicktafels, staat nu iedereen er bovenop te shaken. Cover The Corpse wordt opgedragen aan hun manager die in het ziekenhuis ligt met een gebroken schouder. Geef toe, dit zijn ondanks de stoere muziek, toch wel de ideale schoonzonen. En dat moeten ook al die gillende jonge meisjes die overal rondom ons stonden gedacht hebben. Een goeie rockband heeft op z’n minst groupies. Check! Een poging tot een rustpuntje met het zweverige en fluitende Toothpaste Jackie, maar de garagerockers staan al te trappelen om er opnieuw in te vliegen met een ‘Werchter çava? Wauw dit is fucking graaf’.
Nog een vereiste voor een echte rockband: vloeken. Check! Plastic Bertrands Ca Plane Pour Moi is een voltreffer en wordt luidkeels meegezongen en gesprongen. Alles kapot! Met een extra lange versie van het welbekende en catchy Put My Head In the Ground sluiten de Belgen een meer dan geslaagde set op de Slope af.
Frisse, aanstekelijke en energieke garagerock dat op z’n best is op een podium en twee enthousiaste jonge kerels met beide voeten op de grond. Ja ze komen er wel deze sympathieke knullen, het zijn allesbehalve idioten.
Sandra Regent- Wout Meganck
