Of je het wil of niet, Halloween is niet meer weg te denken uit de Westerse cultuur. Het centrum van Brussel liep op de laatste dag van oktober dan ook vol gemaskerde mensen, en ook in de afgeladen AB (wachtrijen tot buiten) kon je niet ontsnappen aan het jaarlijkse gemaskerde bal. De grote menigte was te verklaren door twee uitverkochte shows: het controversiële hiphop/indus/punktrio Death Grips en een verdieping hoger Robbing Millions. Het antwoord op de vraag waarom mensen graag maskers dragen blijven we je schuldig.
Mozes and the Firstborn, het lijken wel de woorden die uit de catechismus van één of ander vroom kind zijn gepikt, maar we hebben het wel degelijk over een band uit Eindhoven die door Burger Records werd opgemerkt, en hun tweede album op dit invloedrijke Californische label mocht uitbrengen. De songs van Great Pile Of Nothing waren voor de meeste Brusselse oortjes vrij onbekend, toch slaagden de Nederlanders er zonder veel moeite in om de zaal mee te krijgen. Dat kan ook moeilijk anders met een frontman als Melle Dielesen die alles gaf of met drummer Raven Aartsen die ons eventjes aan Animal uit de Muppets deed denken. De muziek van dit viertal is lekker meezingbaar, melodische indierock met heel wat garagerockinvloeden en alles wat ooit gemakshalve als Guided By Voices werd gecatalogiseerd.
Over Robbing Millions is er al heel wat geschreven op onze pagina’s, en dat is gewoon omdat we de Brusselaars fantastisch vonden. Wat op hun ep Ages And Sun begon als garagerock , werd majestueueze poppy psychedelica op hun titelloze debuut op PIAS, en daar zat de productie van Nicolas Vernhes (van Animal Collective tot The War On Drugs) voor veel tussen.
De afgelopen maanden was een helse periode voor Robbing Millions met shows in Duitsland, Frankrijk en Nederland, maar het optreden in de AB was hun moment de gloire: een uitverkochte (jawel) AB. De groep had er dan ook enorm veel zin in. Alles werd in een Halloweenjasje gestoken en dat ging van een immens met “bloed” bespoten doek dat het volledige podium afschermde tot een priester die de duivel bij een arme vrouw moest uitdrijven. En ook de heren van Robbing Millions hadden voor de gelegenheid één of ander satanisch pak aangetrokken.
De omstandigheden waren uiterst prima voor de band: een volle zaal, perfecte omstandigheden (ook al stond het basvolume in het begin van de set net iets te hoog) en vooral een enthousiast publiek dat er niet louter uit nieuwsgierigheid was, maar om de Brusselse chouchou’s aan het werk te zien.
Aan de reacties te horen bestond het overgrote deel van het publiek uit Franstaligen. Begrijpelijk, maar tevens jammer, want wanneer wordt Robbing Millions eindelijk ook eens op de Vlaamse radio gedraaid? Aan de hitgevoeligheid van de songs kan het alleszins niet liggen, zowel 8 Is The Figure That I Like the Most of In The No Air zijn één van de meest catchy van dit jaar.
Wat is nu het geheim van Robbing Millions? De fantastische zang van Gaspard of Lucien? De explosieve shoegazegitaartjes zoals op bijv. WIAGW of gewoon het feit dat Lucien Fraipont een heerlijke performer is die geen seconde verveelt? Een combinatie van alles, een band die op uitmuntende wijze tussen commerciële psychedelische pop en een experimenteel kantje balanceert. Robbing Millions durft en hoewel ze op PIAS zitten, stralen ze een DIY-attitude uit die hun ontzettend charmant maakt. Een band die tot alles in staat is, iets wat op Halloweenavond met verve werd bewezen. De lange rij fans aan de verkoopstand achteraf die al even imposant was als die aan de Anspachlaan een paar uur eerder loog er niet om