Jordan Cook bracht op 27 oktober zijn gitaar, liveband en bakken energie mee naar Trix Café om daar even in de vacht van Reignwolf zijn gitaar tegen het plafond te schuren bij het voorstellen van zijn debuutalbum. In een concert waar rauwe energie voorrang heeft op gestemde snaren, heeft de bluesrockwolf geschreeuwd en gegromd in zijn microfoon tot zijn zweet geen weg meer vond door zijn lange manen.
Himalayas werd ingezet om de avond te beginnen. Wat. Een. Sound. De jonge kerels van de band uit Cardiff lieten Antwerpen horen dat in het land van de Brexit (waar ze zich overigens voor excuseerden) nog steeds steengoede platen worden gemaakt. Strakke drums, harde gitaren, de meest vrolijke bassist en de meest Britse gitarist die je ooit zag, zorgden ervoor dat de zaal reeds voor Reignwolf op het podium kwam al in lichterlaaie stond. Het was zo’n voorprogramma waarvan je vreest dat de main act er niet aan zal kunnen tippen, niets was minder waar….
Niemand had verwacht dat Reignwolf er ook maar een plukje gras over ging laten groeien, maar toch zijn die eerste gure akkoorden altijd een schok door de zaal, die seconden daarvoor nog vol zat met een keuvelend hoopje. Jordan is een showman in hart en nieren en gaf zichzelf dan ook volledig ten geef op het podium. De microfoon moest hij zo nodig in zijn rechterhand vasthouden en dan zou tegelijk gitaar spelen een uitdaging lijken, aldus onze naïeve gedachtengang. Als je namelijk het volume vollen bak zet dan geven de gitaarsnaren een schreeuw bij het minste briesje wind die blaast en hier werd dan ook gretig gebruik van gemaakt. Die snaren aanslaan deed hij vaak met een enkele wijsvinger, maar ook een reeks aan hammer-ons en pull-offs met zijn linkerhand tijdens de solo’s, alsook zijn microfoon, kloppen tegen de body en opmerkelijk zijn tong en het plafond van de zaal. En als je dan toch een hand vrij hebt, dan kan je daar zowel een drumstok in vasthouden en twee instrumenten tegelijk bespelen, toch? Blijkbaar wel.
Een showman houdt van zijn publiek en een podium is soms niks meer dan een overbodige grens om een showman van zijn grote liefde te scheiden. Op een drum kan je ook hoog staan, en in het midden van het publiek kan die drum eigenlijk ook staan. Na een minuutje verbouwen was het podium niks meer dan een leeg verhoogje en stond het drietal pal voor onze neus, tussen een hoop onstuimige schaapjes die de wolvenbeet ondertussen volledig te pakken gekregen hadden. Ze stopten niet met spelen tot elke snaar afgetokkeld was en elk drumvel moe geslagen was. En dan speelden ze nog maar eens in ’s werelds eerste effectief onverwachtse bis. “I haven’t been in tune all evening” wist Jordan ons te vertellen, en dat soort nonchalance door een hoop schreeuwende amps klonk nog nooit zo goed.
