Een nieuwe plaat en een tour langsheen de grote zalen en festivals. Voor Portland, winnaar van De Nieuwe Lichting 2019 leek alles te lopen als een goed geoliede machine. Met de eerste plaat Your Colours Will Stain onder de arm en ijzersterke optredens nestelden ze zich in no time in het clubje Belgen dat het ook in het buitenland goed deed. Voor de tweede plaat gingen ze over en weer naar de UK. Het was een hectische periode waarin ze amper thuis waren of precies altijd aan het vertrekken waren. Vandaar dat de tweede plaat logischerwijs Departures heet.
Net voor de release was er evenwel het effectieve vertrek van Sarah Pepels die daarmee vriend en vijand verbaasde. Jente Pironet gaf onmiddellijk aan dat Portland zou doorgaan en diezelfde vriend en vijand keek daar met een bang hartje naar uit. De geplande try-out in de N9 werd plots echt wel een probeersel. In de praktijk was daar echter niets van te merken. Dadelijk alles daarover.
Maar eerst was er het voorprogramma dat werd verzorgd door Isaac Roux, ook winnaar van De Nieuwe Lichting maar wel die van 2023. Vorige zomer nog zagen we Isaac Roux bezig op Dranouter bij de akoestische sessies, Jente was daar toen ook als opgemerkte gast in het publiek. Portland zou veel later die dag spelen op het hoofdpodium maar vond toch de tijd om enkele liedjes mee te pikken, artiesten die wederzijds fan van mekaar zijn… ’t is mooi om te zien.
Isaac Roux is de nom de plume van Louis De Roo afkomstig uit Maldegem, de achtertuin van de N9 dus. Louis vertelde al na de eerste song (Lonely Wolf) dat hij heel hard had uitgekeken naar deze avond want dit was zijn eerste passage in de N9. Nochtans heeft hij ondertussen al in heel wat zalen gespeeld; o.a. als support voor Portland, The Haunted Youth, Mooneye, Isbells, Marble sounds) maar dus nooit in de N9 en dat voelde toch een beetje als thuiskomen.
Wat Isaac Roux doet is helemaal niet wat je zou verwachten van een Belgische singer-songwriter van zijn leeftijd. Hij klinkt namelijk helemaal als zichzelf. Vlaanderen leerde hem ooit kennen tijdens een talentenjacht op tv met een feilloze eigen interpretatie van een liedje van Bear’s Den. In StuBru’s afrekening staat hij vandaag zelfs met een cover van een nummer van The National die voorheen als oncoverbaar te boek stonden. Maar Isaac Roux komt ermee weg want hij maakt er iets van zichzelf van.
In de N9 speelde hij zes liedjes, zichzelf afwisselend begeleidend op vier verschillende instrumenten: twee elektrische gitaren, een akoestische gitaar en een piano. Hij bespeelt die instrumenten met een ontwapenend gemak. Hij had natuurlijk een top scholing want hij stuurde af aan het LIPA (Liverpool Institute for Performing Arts). Dat is de school die opgericht werd door Paul McCartney, maar talent kan je niet aanleren dat kan je enkel leren beheersen.
Isaac Roux is zonder meer een virtuoos en wat hij op z’n eentje doet daar geraken vele anderen nog niet bij met een voltallige band. Wat hem speciaal maakt is dat hij niet alleen een heel arsenaal instrumenten kan spelen maar ook vele zangstemmen heeft. Met je ogen dicht lijkt het wel alsof er meerdere personen zingen. Een liedje waarin al die verschillende versies tentoongespreid worden is Reflection Of Us. Hoog, laag, warme stem en kopstem het gaat alle richtingen uit maar altijd is hij uiterst toonvast. Louis noemt het een haat liedje; een liedje over iemand die hij niet wilde benoemen maar die hij hartgrondig haat. Hij zat ongelofelijk diep in het nummer en pinkte op het eind zelfs een traantje weg. Zulk een overgave zie je zelden.
Afsluiten deed hij met White Rose, het nummer waarmee hij deelnam aan De Nieuwe Lichting. Helemaal op het eind kreeg hij het publiek mee, wat extra pathos aan het nummer gaf. De naam Isaac Roux is nog geen publiekstrekker maar dat is enkel een kwestie van tijd. Ga hem zien nu hij nog in de kleine zaaltjes speelt, dan kan je over enkele jaren een sterk vertellen.
Isaac Roux deed zijn stinkende best om dit artikel te kapen maar het was natuurlijk Portland waarvoor we waren gekomen. Portland in een nieuwe bezetting dus met Nina Kortekaas als zangeres. Nina kennen we als frontvrouw van Noa lee, maar ze kluste vorige zomer ook bij aan de keyboards bij Admiral Freebee. Een bezige bij en een fantastische zangeres, maar laat het ons maar meteen zeggen: Portland is nu Jente met band. Die band bestond gisteren verder nog uit gitarist Sebastian Leye, bassist Boris Van Overschee en drummer Bram Vanhove (Coely, blackwave.).
Bij de opstelling werd de pedaltrain van Jente quasi op de rand van het podium geplaatst, als was het een symbolische verwijzing naar het eerste nummer Little Bit Closer, de eerste single uit de Departures plaat. Een opmerkelijke keuze want meteen de vuurproef voor Nina aangezien het nummer een stukje solozang bevat voor de ‘tegenspeler’ van Jente. Meteen was helder dat Nina een gelijkaardige stem heeft die dus even goed blend met die van Jente. “Oef” dachten we, “dit gaat goed” en na enkele nummers waren we al helemaal vergeten dat er iets was veranderd. Sterk!
Jente is natuurlijk een showman, een volksmenner ook die iedereen een goed gevoel geeft door met veel dankbaarheid zijn publiek aan te spreken. Elk publiek is belangrijk, heeft een eigen “vibe” maar is telkens weer het tofste publiek van de wereld…
In de nieuwe opstelling is Jente nog meer de frontman die met de aandacht gaat lopen. Alle ogen worden naar hem gezogen en hijzelf lijkt daar nog meer energie door te krijgen. Er was ook tijd voor een babbeltje. Jente is een spraakwaterval en daar wordt hij door zijn bandleden en manager vaak op aangesproken. Ze vinden namelijk dat hij teveel praat maar dat is net wat hem zo sympathiek en bereikbaar maakt. Gisteren vertelde hij met een omweg dat je absoluut moet proberen kennis te maken met de cateraar van de N9. Richt een band op en kom optreden want de catering is echt uniek.
Uiteraard kregen we veel nummers uit de nieuwe plaat en de “moeilijke” stukken voor de vrouwelijke solostem werden niet geschuwd. Zo werd bijvoorbeeld So Sweet gebracht; wat ons betreft zelfs een hoogtepunt van de set met Nina in de hoofdrol. Jente’s hoogtepunt was misschien wel Good Girls waarin hij, liggend op de grond, de ziel uit zijn lijf leek te zingen. Eerst liggend maar daarna huppelend en springend terwijl de band even heel woest uithaalde. Het geheel werd nog geaccentueerd door knipperende spots tegen een donkerrode achtergrond. Even dachten we zelfs dat Jente als Jim Morrison tussen het publiek zou gaan dansen maar dat gebeurde enkel in onze fantasie. Richting het einde van de set kregen we nog Aftermath met bijhorende gsm lichtjes. Een kunstje dat we Portland al een paar keer zagen doen maar het is elke keer een hoogtepunt van verbondenheid. Het laatste nummer in de reguliere set was Lucky Clover.
Uiteraard was er nog een toegift en dat was eerst No man’s land, de echte afsluiter was Pouring Rain en het dak moest eraf. Iedereen moest en zou zich smijten en aldus geschiedde. Het nummer zal opnieuw nog dagen in ons hoofd neerdruppelen.
Portland is helemaal klaar voor de grote zalen en de festivals.
Portland: Facebook – Instagram
Isaac Roux: Facebook – Instagram