Over België is er al ontzettend veel over geschreven, maar één ding staat vast: het land blikt muzikaal op alle fronten uit. Een van de hoekstenen daarvan is het in 1982 door Kenny Gates en Michel Lambot opgerichte [PIAS]. Wat destijds begon als (zeg maar) een klein wave-label met namen als Trisomie 21 of The Legendary Pink Dots, is 34 jaar later internationaal één van de grootste indielabels geworden, en tevens een ontzettend belangrijk distributienetwerk. De [PIAS] Nites is een jaarlijks feestje waar zowel aan perslui als muziekfans een selectie (met de hele catalogus zit je aan een festival van dagen!) wordt getoond van wat het label als één van de tips van het komende muziekjaar ziet.
Met Oscar & The Wolf en Bazart zit het label zonder twijfel aan zijn (Belgisch) kunnen, wat evenwel niet betekent dat er geen plaats meer zou zijn voor ander binnenlands talent. Het is niet zo eenvoudig om op het net iets informatiefs te vinden over Royaume, maar na het bestijgen van de eindeloze reeks trappen (de concertzaal bevindt zich op het dak van de Beursschouwburg!) zagen we dat het trio zonder meer in de smaak zal vallen bij fans van The XX en zeker Alice On The Roof. Speelse pop, nog wat onzeker, met een energieke Frans-Japanse frontvrouw Yumi die duidelijk de touwtjes in handen heeft. Het mag van ons part allemaal best wel een tikkeltje gedurfder, maar wie van zachte elektronische indiepop houdt, zal de komende maanden Royaume zeker op één of andere manier treffen!
De tweede artiest aan zet kun je bezwaarlijk een nieuweling noemen, zijn project is dat wel. Na Maarten Devoldere (Warhaus) en Simon Casier (Zimmerman), kiest ook Jinte Deprez van Balthazar voor een nagelnieuw zijproject. J.Bernardt is de naam en de veel gedraaide single Calm Down kun je wellicht al zonder enige hapering meefluiten. Ook de andere songs liggen in deze lijn, hoewel het bij momenten een jazzy set werd waarin de Gentenaar zijn roots niet kan wegsteken. Hoeft ook niet, ook al vraag je je af waarom de heren van Balthazar niet hun krachten zijn blijven bundelen. Maar goed, iedereen wil wel zijn eigen ei kwijt en het is duidelijk dat er met zorg aan de songs is gewerkt waardoor ze voor het publiek nog wat onwennig aanvoelen, maar net zoals bij zijn collega’s zit het vernuft hem in het detail. Onze tip? Binnenkort het debuut kopen, grijs draaien en ervan genieten op één van de vele clubconcerten die gepaard gaan met de release.
En dan was er Temples, vier Britten die ons terug naar de tijd brachten toen de NME en de Melody Maker wekelijks the next big thing voor ons in petto hadden. Deze eer viel ook de beurt aan deze band uit Kettering, maar gelukkig voor hun lijkt het sprookje iets langer te duren.
Twee jaar geleden konden de vier met hun debuut Sun Structures de indiefans charmeren en werd de best verkochte release in de Rough Trade Shops. Uiteraard zijn nu de ogen gericht op hun tweede plaat, Volcano, die in maart via Heavenly Recordings op de markt wordt gegooid.
Een vrij exclusief concertje dus, en wie geen ticket kon bemachtigen voor het uitverkochte PIAS-feestje hoeft niet te wanhopen, want op 31 maart staan ze een paar straten verder in de Botanique. En misschien best niet te lang wachten, want de nieuwe singles die we gisteren te horen kregen lijken zo hitgevoelig dat Temples mits de radiosteun wel eens de Tame Impala van het jaar zou kunnen worden!
Wat er ook gebeurt, de looks hebben ze in ieder geval. Mijn partner-in-crime merkte het verschillende malen op, maar met zijn torenhoge krullenbol lijkt zanger/gitarist James Bagshaw wel de verrezen Marc Bolan. Een blik op de modieus geklede Adam Smith doet je zelfs vrezen dat de tijden van Bay City Rollers opnieuw zijn aangebroken. Geen nood, hoewel braaf (zelfs net iets te braaf) en geregeld gebruik makend van Pink Floyd-achtige soundscapes heeft Temples genoeg in zijn mars om de indiemeute van vandaag te kunnen overtuigen. En nu terug die trappen!