Het Leuvense Depot lijkt er wel een sport van te maken om rocklegendes op hun podium uit te nodigen. Op een ijskille donderdagavond was deze keer zestiger (niet dat je het ziet!) Peter Hook van dienst, die samen met zijn band The Light een set van (let op!) dertig nummers op een aardig gevulde zaal losliet. Kwestie van de trouwe fans te bedanken heet dat!
Je kan wel vals spelen en de set van de vorige dag opzoeken op het net, maar een optreden van Peter Hook blijft àltijd een verrassing. De legendarische bassist uit Manchester heeft dan ook een oeuvre om “U” tegen te zeggen als muzikant die zowel met Joy Division als New Order ontelbare bands inspireerde, en dit tot op de dag van vandaag nog steeds doet. Hij zal het zelf wel toegeven, maar Peter Hook alleen, betekent ook een onthoofd New Order. Misschien voor heel wat fans doodszonde, maar de geschiedenis is nu eenmaal wat het is. Niet dat we er zo veel om treuren, Peter Hook is nog altijd Peter Hook, en voor velen één van de grootsten uit de muziekgeschiedenis, zeker wat postpunk betreft (gewoonweg omdat hij het genre samen met Ian Curtis, Stephen Morris en Bernard Sumner uitvond).
Geen voorprogramma dus, maar met zo’n monsterset is dat ook niet nodig! Als wijze van “opwarming” reeg Hook het beste van New Order in een bijna anderhalf uur durende set aaneen. Waarom niet meteen beginnen met één van de meest integere nummers die New Order ooit maakte: In A Lonely Place. Het zou een feestje worden die tussen onbezonnen feestgedruis en allesvernietigende melancholie zweefde (zoals het oeuvre van de Manchester-band dus).
Op naar de volgende fatale kopstoot: Procession. Niemand die ooit had gedacht Cries & Whispers (de B-kant van de 12” Everything’s Gone Green) anno 2017 nog op een podium te kunnen horen. Vandaag in Het Depot in Leuven wel dus! Ceremony, het nummer dat was voorbestemd om een Joy Division-song te worden maar door het gekende trieste lot New Order is geworden, is intussen onsterfelijk en staat nog steeds als een huis.
Genoeg getreurd, tijd voor wat discobeats, ofschoon de melancholie er steeds dik bovenop ligt. Everything’s Gone Green, wat je door omstandigheden eigenlijk altijd aan Trainspotting blijft linken. Hook had er zin in, de basgitaar op de knie hangend en na iedere song een kreun die aangaf dat de man zich goed in zijn sas voelde. Moesten Shellshock en State Of The Nation er echt bij? Ja, want ook dat is New Order (geniale disco met wave-invloeden), net als de beste synthpopsongs ooit (en dan hebben we het over True Faith, The Perfect Kiss en 1963). Het was na deze song dat Hooky zijn instrument voor even terug op de grond plaatste. De lichten gingen aan, Ibiza-achtige muziek vulde Het Depot en dan werd het wachten op het tweede deel waarvoor (en daar moeten we ook eerlijk in blijven) de meesten naar Leuven waren afgezakt.
Unknown Pleasures of Closer? Neen, Substance, het in 1988 verschenen verzamelalbum dat begeerd was door de vele B-kantjes die er op stonden en toen al echte collector items waren. De chronologie van de plaat werd door Hook niet gerespecteerd, wel de energie van toen. Slechts een handjevol mensen in de Leuvense zaal had destijds de kans gekregen om Joy Division in Plan K op 16 oktober 1979 te zien. Hoewel het natuurlijk nooit “the real thing” kan evenaren, kreeg de nieuwe generatie fans met Peter Hook & The Light vanavond alsnog die kans. Is daar kritiek op? Ja, die bestaat, maar laat ons het zo stellen: als er één mens op aarde het recht heeft om Joy Division-songs te spelen, dan is het de man die ze zelf (samen met drie anderen) heeft bedacht.
De hits werden gespeeld (die staan nu eenmaal ook op Substance), maar ook het forse Digital dat werd opgedragen aan Hooky’s belangrijkste link met België (Annik Honoré, a hell of a woman dixit Peter Hook) of het ontroerende Atmosphere dat een eerbetoon werd aan de onlangs overleden Depot-kameraad Fred.
Geen verrassingen dus vanavond, behalve dat goede wijn geen krans behoeft. Peter Hook & The Light was fantastisch en als je er om welke reden ook niet bij kon zijn, op W-Fest krijg je deze zomer alsnog een nieuwe kans.